Bergmál - 01.09.1957, Síða 8

S F. P T E M B E R
B E R G M Á L --------------------
þeir hæíileikar, sem ég dáðist
mest að hjá fólki væri hollusta,
en ég' gleymdi að bæta því við,
að slíkur eiginleiki er ekki til. í
íyrstu hélt ég að þér væruð
skynug stúlka, en þegar þér
fóruð að blaðra um strákinn,
Coles, þá varð mér ljóst að mér
skjátlaðist, ég' hef viðbjóð á
yður, ungfrú Stone. Perkins
hefur í sínum fórum ávísun sem
yður er ætluð, þér farið héðan í
íyrramálið, alfarin.“
Þótt hún hefði löðrungað mig
snögglega og óvænt, þá hefði
það haft minni áhrif en þessi orð
hennar. Hún stóð grafkyrr á
gólfinu og spennti greipar fram-
an á brjóstinu. „Ég þarfnast
ykkar ekki framar,“ sagði hún.
„Ég ætla að bíða hans hér alein.“
Ég sneri mér undan og hljóp
í blindni upp á herbergi mitt.
Strax og ég var kominn inn í
herbergið læsti ég dyrunum á
eftir mér og hringdi út í gróður-
húsið, síminn hringdi hinu
megin aftur og aftur einmana-
legu, vonleysislegu hljóði, en
enginn tók undir. Ég lagði sím-
ann á og kastaði sjálfri mér á
grúfu ofan á rúmið. Ég var of
hrædd til að geta grátið, ég vissi
að einhvers staðar úti í myrkr-
inu var maður sem var að nálg-
ast endi ferðar, sem staðið hafði
yfir í fjörutíu ár.
Ég vaknaði í martröð við það
að einhver hló hátt, einhvers
staðar í húsinu, hræðilegum
beizkum hlátri, fullum af hatri
og' grimmd og svo heyrði ég
öskui', ógurlegt öskur sem
smaug í gegnum merg og bein
og mér fannst það aldrei ætla að
hverfa úr eyrum mér, löngu
eftir að ég vissi þó að það var
þagnað. í herberginu mínu var
allt kyrrt og niðamyrkur. Ég
hafði enga grun um hve lengi ég
hafði sofið, en ég' var í öllum
fötunum á grúfu ofan á rúminu.
Ég stökk fram úr rúminu ennþá
hálf sofandi og ennþá að hálfu
leyti á valdi þessa skelfilega
draums og hljóp fram að dyrun-
um, opnaði þær og gekk út á
ganginn; eitt dauft ljós logaði
ofan við stigann, rétt ofan við
marmaraþrepin, en í hinum
enda anddyrisins féll skært ljós
fram á teppið út um hálfopnar
dyrnar sem voru dyrnar að setu-
stofu frú Porter. Það var eitt-
hvað að, það vissi ég, en ég gat
ekki hugsað skýrt.
Ég hikaði andartak og óttaðist
að líta aftur fyrir mig, mér
6