Bergmál - 01.09.1957, Síða 9

1957
fannst einhver standa við stig-
ann og horfa á eftir mér, og ég
þóttist viss um þetta, án þess að
ég liti við, ég hafði enga stjórn
á því hvert ég fór, en hljóp yfir
anddyrið fram hjá myndastytt-
unni og að ljósgeislanum sem
féll út um opnar dyrnar, en ein-
hvers staðar í húsinu heyrði ég
dauft hljóð, eins og þegar dyrum
er lokað af mestu hægð og gætni.
Ég titraði frá hvirfli til ilja og
hallaði mér áfram með lófann
á dyrakarminum, því næst ýtti
ég á hurðina og hún opnaðist
upp á gátt, inn í stofuna.
Frú Porter lá þversum yfir
legu-bekkinn og var ennþá í
hvíta kvöldkjólnum sínum.
Þetta er víst allt í lagi, hugsaði
ég. Hún hefur aðeins sofnað
þarna, það er ekkert að. Nei,
hún var víst ekki sofandi, augu
hennar voru opin og hún horfði
beint á mig, höfuð hennar var í
einhverjum óeðlilegum stelling-
um, þannig að ég skildi ekki
hvernig hún gæti snúið svona
upp á það, hún er eins og brúður,
hugsaði ég, hálf-tryllt af skelf-
ingu.
„Frú Porter,“ hvíslaði ég. Hún
svaraði ekki, en áður en ég
ávarpaði hana, þá vissi ég það að
hún mundi aldrei svara. Augu
----------------- Bergmál
hennar störðu á mig óhreyfan-
leg og þó ekki á mig heldur
fram hjá mér, í gegnum mig og
nú sást ekki lengur þessi svipur
sem ég hafði alltaf sett í sam-
band við'hina löngu bið hennar.
Mér fannst hún undarlega ung
og lífleg núna eftir að hún var
dáin, mér fannst eins og þetta
væri lík ungrar stúlku.
Auðvitað er mig ennþá að
dreyma, sagði ég við sjálfa mig,
nú hlýt ég að fara að vakna.
En nú varð mér litið á stólinn
sem jafnan stóð við annan end-
ann á legubekknum og þegar ég
sá að honum hafði verið sparkað
um koll þá hafði það þau áhrif,
að ég loks gat hugsað skýrt. Það
hafði sterkari áhrif á mig heldur
en að sjá líkið af frú Porter. Ég
gekk aftur á bak út í anddyrið,
mér fannst einhver vera að
hreyfa sig í hinum enda and-
dyrisins. Ég hugsaði með sjálfri
mér að ég vrði að komast aftur
upp 1 herbergið mitt og læsa að
mér og kalla á hjálp, hringja á
Bill. Ég flúði framhjá mynda-
styttunni og aftur upp í her-
bergið mitt. Ég hratt hurðinni
opinni, einhver hafði kveikt
ljósið. Howard Carrol stóð
þarna á miðju gólfi.
Ég hrökklaðist á brott og aftur
7