Bergmál - 01.09.1957, Qupperneq 12

B E R G M Á L
bilaður, trúir þú því raunveru-
lega, að ég sé það?“
„Elsku vinur minn, ég veit
ekki lengur hverju ég má trúa
og hverju ekki.“
„Viltu litast um hérna,“ sagði
hann næstum grimmdarlega.
Aftur horfði ég á fjólurnar,
sundurtættar og niðurtroðnar í
svaðið og ég titraði frá hvirfli
til ilja.
„Hún kom hingað niður í
gróðurhúsið rétt fyrir kvöldverð
til þess að reka mig. Hún var
róleg og virtist hafa fulla stjórn
á sjálfri sér, en það leyndi sér
ekki móðursýkin í augum
hennar.“
„Frú Porter?“ hvísiaði ég
undrandi.
„Auðvitað var mig farið að
gruna þetta fyrir löngu, ég vissi
það að hún gæti ekki verið heil-
brigð og lifað á þann hátt sem
hún lifði,“ sagði Bill. Og mér
fannst skyndilega eins og kuldi
leggjast að hjarta mínu. Ég
skalf eins og ég væri að verða
veik.
„Hún er dáin,“ sagði ég með
rödd sem mér virtist hljóma
allt öðru vísi heldur en mín
rödd átti að gera. Hann tók báð-
um höndum um herðar mér.
„Susan, reyndu að jafna þig.
-------------- September
Hvað í ósköpunum ertu eigin-
lega að segja.“
Eins og ósjálfrátt endurtók ég:
„Frú Porter er dáin, hún liggur
þarna inni í setustofunni, hún
hefur verið myrt.“
Hann tók mig í faðm sér og
rödd hans var róleg og huggandi
og mér fannst eins og eitthvað
af óttanum síast burt frá mér.
Ég sagði honum allt, sem fyrir
mig hafði borið.
„Hún hugsaði ekki um neinn
og kærði sig ekki um neinn
nema Vance,“ sagði ég að lok-
um. „Allt annað í lífinu var
henni einskis virði, þetta er allt
svo einkennilegt, sérstaklega
finnst mér einkennilegt að hún
skyldi segja mér að þú værir,
að þú værir . ... “
„Það er alkunn aðferð þeirra,
sem eru sálsjúkir að gefa í skyn
að þeir sem umgangast þá séu á
einhvern hátt óheilbrigðir, og
auk þess hefur hún viljað stía
okkur í sundur. Það var ekki
langt frá að henni tækist það,
eða hvað finnst þér? Hún gat
ekki. liðið það að nokkur maður
væri hamingjusamur, það er
langt, langt síðan að ég sá það.
Ég geri ráð fyrir, að Howard og
Fira hafi líka séð það. í fyrstu
hélt ég að það væri aðeins af-
10