Bergmál - 01.09.1957, Side 31

1 9 5 7 ------------------------
en hún talaði hins vegar svo
hratt og með svo ákefðarlegu og
innilegu hvísli, að Hutton átti
mjög erfitt með að greina sam-
hengi orða hennar. Eftir því sem
hann komst næst, var hún að
segja honum æfisögu sína. Eld-
ingarnar urðu smám saman
strjálari og myrkrið huldi þau
með öllu langtímum saman. En
við hvert eitt leiftur sá hann
hana hlakkandi yfir sér, tilbúna
til að renna sér á bráðina af
heljarafli. Myrkur, regn og svo
leiftur, andlit hennar var rétt
hjá honum. Fölt hörund með
ljósgrænni slikju; þaninn sjá-
öldur, mjó munntotan, breiðar
augnabrúnir. Agrippina eða öllu
heldur — já, var þetta ekki öllu
fremur George Robey?
Hann fór að hugsa um alls
konar fáránleg ráð til undan-
komu. Hann gæti allt í einu
stokkið á fætur og látist sjá inn-
brotsþjóf — stöðvið þjófinn,
stöðvið þjófinn! — og þotið svo
út í myrkrið til að elta hann.
Eða ætti hann að látast fá fyrir
hjartað skyndilega? eða að hann
hefði séð vofu — svip Emily —
í garðinum? Hann var svo nið-
ursokkinn í þessar barnalegu
hugleiðingar, að hann veitti orð-
um ungfrú Spence enga athygli
------------------- B E R G M A L
lengur. Hann rankaði við sér
þegar hún greip með krampa-
kenndu átaki í hné hans.
„Ég mat það mikils hjá yður,
Henry,“ sagði hún.
Mat hvað mikils?
„Hjónaband er heilagur sátt-
máli og virðing yðar fyrir því,
jafnvel þegar, eins og í yðar
hjónabandi, hvorugur aðila er
hamingjusamur, vakti hjá mér
aðdáun og lotningin fyrir yður
og — þori ég að segja meira? —“
Æ, innbrotsþjófurinn, vofan í
garðinum! En það var of seint.
„. . . Já, ég elska yður, Henry.
Og nú erum við frjáls.“
Frjáls. í myrkrinu heyrðist
hreyfing og hún var krjúpandi á
gólfinu hjá stólnum hans.
„Ó, Henry, Henry, ég hef ver-
ið óhamingjusöm líka.“
Handleggir hennar luktust um
hann og honum skildist af
skjálftanum á líkama hennar,
að hún var að kjökra. Hún var
eins og dæmdur maður að biðja
um náð.
„Þér megið ekki gera þetta,,
Janet,“ sagði hann. Þessi tára-
flaumur var skelfilegur, skelfi-
legur. „Ekki núna, ekki núna!
Reynið að vera róleg; þér verðið
að fara í rúmið.“ Hann klappaði
á öxl hennar og stóð svo á fæt-
29