Bergmál - 01.09.1957, Síða 44

Bergmál ----------------------
sterkari heldur en ég hafði gert
ráð fyrir. Ég tók eldspýtur af
borðinu og gekk rólega og leti-
lega út í hornið til þess að
kveikja aftur á kertinu inni í
skápnum, fyrsta eldspýtan, sem
ég reyndi, var ónýt en það
kviknaði á þeirri næstu og um
leið og það kviknaði á henni
virtist mér eins og það blikaði
á eitthvað á veggnum framan
við mig. Mér varð litið til hlið-
ar, eins og ósjálfrátt, og sá þá að
slokknað hafði á litlu kertun-
um tveimur sem stóðu á borðinu
rétt hjá arninum. Ég stóð sam-
stundis á fætur.
„Þetta var skrítið,“ sagði ég
við sjálfan mig, „skyldi ég hafa
gert þetta sjálfur óafvitandi.
Ég gekk aftur að borðinu og
kveikti á öðru kertinu, en um
leið og ég gerði það sá ég að
kertið hægra megin við annan
stóra spegilinn fór að dofna og
loks slokknaði það alveg og
andartaki síðar slokknaði á kert-
inu hinum megin við hann. Log-
arnir á þeim báðum hurfu blátt
áfram eins og kveikurinn hefði
skyndilega verið klipinn milli
þumalfingurs og bendifingurs
og það sást hvorki glóð á kveikn-
um né heldur nokkur reykur er
siokknaði á þeim, aðeins svart-
-------------- September
ur kveikurinn eftir. Á meðan ég
stóð og horfði á þetta opnum
munni, slokknaði einnig á kert-
inu sem stóð við endann á rúm-
inu og mér fannst eins og skugg-
arnir taka eitt skref nær mér í
hvert sinn sem slokknaði á einu
kerti.
„Þetta getur ' ekki gengið,“
sagði ég upphátt og í sama bili
sokknaði á öðru kertinu sem
var á arinhillunni og nokkrum
augnablikum síðar á hinu.
„Hvað gengur eiginlega á?“
hrópaði ég undrandi og ég heyrði
að það var hálfgerður ótta-
hljómur í röddinni. Um leið og
ég hrópaði þetta slokknaði á
kerti, sem stóð á fataskápnum
og næstum í sömu andrá slokkn-
aði á kertinu sem ég hafði kveikt
á, á ný, inni í skápnum.
„Látið þau í friði,“ hrópaði ég.
„Ég vil láta loga á þessum kert-
um.“ Ég reyndi að vera mynd-
ugur í málrómi eins og ég væri
að tala við einhvern óþekkan
strák, en þó gætti hálfgerðrar
móðursýki í röddinni. Á meðan
var ég að hamast við að reyna
að kveikja á eldspýtu til þess að
fá aftur ljós á kertin, jafnóðum
og slokknaði á þeim. Hendur
mínar skulfu nú svo mjög, að
tvisvar sinnum hitti ég fram hjá
42