Bergmál - 01.09.1957, Qupperneq 46

Bergmál
hendinni hraut frá mér á gólfið,
en ég þreif annað um leið dg ég
stóð á fætur. Snögglega slokkn-
aði á kertinu sem ég hélt nú á
eða eiginlega samtímis og ég
þreif það af arinhillunní og
sennilega 'hefur það stafað af
því, hve snöggt ég hreyfði mig.
Nú var aðeins logandi á tveim-
ur kertum og áður en ég hafði
getað kveikt á einu einasta,
slokknaði einnig á þeim, en það
var enn dálítil birta í herberg-
inu, rauðleit birta sem lék um
loftið og vék skuggunum að
mestu frá mér ennþá, það var
arineldurinn, sem ennþá logaði.
Auðvitað gat ég ennþá kveikt á
kertinu sem ég hélt á, inni í
arineldinum.
Ég færði mig nær arninum,
ljósbjarmi iék nú um mig og
húsgögnin sem næst stóðu, en
um leið og ég teygði hendina inn
á milli járnrimlanna til að
kveikja á kertinu sem ég hélt á,
var eins og logarnir dvínuðu
skyndilega, jafnvel glóðin dó út
í skyndi, bjarminn frá eldinum
dróst saman og náði nú aðeins
örlítinn hring í kringum arininn
og um leið og ég var kominn með
hendina alveg inn að eldinum
dvínaði hann snögglega og hvarf
með öllu eins og þegar maður
— —— ----------- S E P T E M B E R
•
lokar augunum. Myrkrið vafð-
ist utan um mig á allar hliðar
eins og það ætlaði að kæfa mig,
fyllti öll skilningarvit mín og
svipti mig síðasta votti af sjálf-
stjórn og heilbrigðri hugsun. En
það var ekki aðeins bleksvart
myrkur sem umlukti mig á þessu
andartaki, heldur einnig skelfi-
legur, óbærilegur ótti. Kertið
féll úr hendi mér, ég sló frá mér
með báðum höndum eins og til
þess að reyna að ýta þessu kol-
svarta myrkri frá mér, og um
leið öskraði ég af öllum lífs- og
sálarkröftum.
Einu sinni, tvisvar, þrisvar.
Ég reikaði til á gólfinu eins og'
drukkinn maður, eða það álít ég
að minnsta kosti eftir á. En
skyndilega mundi ég eftir gang-
inum fyrir framan, sem var upp-
lýstur af tunglsljósi, og með
höfuðið undir mér og handlegg-
ina krosslagða fyrir andlitinu,
þaut ég í áttina að dyrunum,
reikull í spori.
En ég hafði gleymt að setja
nákvæmlega á mig hvar dyrnar
voru, og rakst þunglega á hornið
á rúminu, ég hörfaði til baka,
sneri mér við og annað hvort
var, að ég fékk högg, eða ég hef
sjálfur skollið áfram á eitthvert
stórt húsgagn; ég hef óljósa end-
44