Bergmál - 01.09.1957, Blaðsíða 54

Bergmál - 01.09.1957, Blaðsíða 54
B E R G M Á L Sf.pt f. m js e r „Jæja, en hvað um það, ég vona bara að þér náið yður á strik þegar þér komið til Afríku,“ sagði Lady Amanda. „Til Afríku?11 spurði Sandra undrandi. „Hún ætlar að fara til Afríku,“ sagði Lady Amanda. „Til Afríku?“ spurði Sandra undrandi. „Ætlar hún að fara til Afríku til þess að eta?“ „Nei, hún er að fara þangað til þess að vinna,“ sagði Lady Am- anda. „Segið Söndru frá því öllu saman, Jill.“ Og Jill varð að segja söguna aftur á meðan Sandra hlustaði með stórum, undrandi augum. „Ég held að þér séuð snarvitlaus," sagði hún að lokum. „Veit Victor um þetta?“ Jill fann að hún kafroðnaði. „Því skyldi hann vita Um þetta?“ spurði hún óþarflega hvasst. Sandra hafði ekki veitt því athygli að Jill roðnaði en Lady Am- anda var næmari, ekkert fór fram hjá gömlu konunni. Hana nú, svo það er þá þess vegna hugsaði hún með sjálfri sér. „Honum geðjast áreiðanlega ekki að því,“ hrópaði Sandra. „Hann telur að þér séuð dásamleg hjúkrunarkona, og það er ekki lengra síðan en í gær að hann sagði að ég myndi aldrei hafa náð mér svona fljótt ef að þér hefðuð ekki hjúkrað mér af svo mikilli alúð og ná- kvæmni á meðan ég lá á sjúkrahúsinu.“ „Jæja þá, hann hafði þá viðurkennt það, að hún væri dásamleg hjúkrunarkona, ágæt vél, beiskjan fyllti hug hennar og hjarta. „Það var vingjarnlegt af honum.“ Hún heyrði sjálfa sig segja þetta áður en hún hafði eiginlega hugsað hvað hún var að segja. Sandra leit svolítið hissa á hana. „Það er eins og það sé einhver kaldhæðni í rödd yðar Jill, eruð þið Victor ekki vinir lengur, hefur hann reynst yður einhver þrándur í götu?“ „Alls ekki,“ sagði Jill og ég er alls ekki kaldhæðin. Og það var mjög' vingjarnlegt af Doktor Carrington að gefa mér svona fallega einkunn eða góð meðmæli eða hvað ég á nú að kalla það.“ Hún þagnaði skyndilega, því að hún fann sér til skelfingar, að hún hafði ekki lengur vald yfir rödd sinni. Sandra hló lágt og glettnislega. „Victor er dásamlegur,“ sagði hún, „hann er mjög vingjarnlegur við mig og það verða víst áreið- 52
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Bergmál

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bergmál
https://timarit.is/publication/1971

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.