Bergmál - 01.09.1957, Qupperneq 55

1957
Bergmál
anlega maragir sem verða fyrir vonbrigðum, fólkið heldur nefni-
lega að við Victor séum trúlofuð eða að minnsta kosti ætlum að
trúlofa okkur þá og þegar.“
„Og eftir því hvernig þú talar, þá gæti maður haldið að ykkur
sjálfum hefði aldrei dottið það í hug,“ sagði Lady Amanda sem að
veitt hafði athygli að Jill var náföi orðin, og að henni myndi koma
vel að málið lægi lióst fyrir sem allra fyrst.
„Alls ekki,“ sagði Sandra sem starði á guðmóður sína galopnum
augum eins og henni kæmi það gersamlega á óvart að gömlu kon-
unni skyldi geta hafa hugkvæmst þetta. „Ég held nú helzt að
Victor hefði ekki tíma til að gifta sig, að minnsta kosti er ekki
langt síðan að hann sagði mér að hann kærði sig alls ekki nokk-
urn skapaðan hlut um konur, og þegar ég sýndi honum hið
heimskulega slúður í blaðinu þarna um daginn, þá hló hann dátt
og innilega.“
„Hvað ertu eiginlega að tala um?“ spurði Lady Amanda undr-
andi.
„Bíddu bara við, ég skal segja þér það. Það var einhver forvitinn
blaðamaður, sm hafði séð mig oftar en einu sinni undanfarið í
fylgd mð Victor og hér um daginn þá var hann svo óforskammaður
og frekur að spyrja mig hvort að við ætluðum að gifta okkur. Það
var á Colonnade veitingahúsinu þar sem við borðuðum hádegisverð
saman, þú veizt hvernig það er, ef að þessir blaðasnápar sjá ein-
hverja filmstjörnuna úti með sama karlinum oftar en í eitt skipti,
þá koma þeir undireins þeim orðrómi á flot að þau ætli að fara að
gifta sig. Nú eru þeir auðsjáanlega farnir að hafa áhuga fyrir dans-
meyjum líka. Ég sagði þessum dónalega blaðasnáp að ég hefði eng-
an tíma til að hugsa um trúlofun í augnablikinu, en svö bætti ég
við, bara til þess að losna við hann, að ef til vill gæti ég sagt hon-
um spnnandi fréttir áður en langt um liði og þá hélt auðvitað þessi
heimskingi að það væri trúlofunin sem ég ætti við, en í sannleika
sagt, þá meinti ég allt annað.“
Lady Amanda hafði allan þann tíma sem Sandra lét dæluna
ganga séð það útundan sér að 'Jill hafði stið spennt og hlustað ná-
53