Bergmál - 01.09.1957, Page 65

1957
þriðju hæð á hótel Ritz. Hann
hafði séð hann falla; hann hafði
heyrt þegar hann skall í gang-
stéttina. Átti hann að snúa við?
Fjandinn hirði það; hann hataði
hana.
Hann sat lengi inni á bóka-
safninu. Hvað hafði komið fyrir?
Hvað var að gerast? Hann velti
þessari spurningu fyrir sér og
fann ekkert svar. Kannske að
martröðin leystist af sjálfu sér.
Dauðinn beið hans. Augu hans
fylltust tárum; hann langið svo
ákaft að lifa. „Einungis að lifa.“
Veslings Emily hafði óskað þess
sama, mundi hann. „Einungis
að lifa“. Það voru svo margir
staðir í þessum furðulega heimi
enn óséðir, svo mikið af
skemmtilegu, skrýtnu fólki sem
hann hafði ekki kynnzt, svo
margar yndislegar stúlkur, sem
hann hafði ekki augum litið.
Stóru, hvítu uxarnir gengu enn
fyrir æki sínu á vegunum í
Toskana, síprusviðirnir áttu enn
eftir að vaxa og teygja sig þráð-
beinir upp til himins; en hann
mundi ekki vera þar til að sjá
þetta. Og sæt, suðræn vín — tár
Krists og blóð Júdasar — aðrir
mundu drekka þau, aðrir en
hann. Aðrir mundu feta sig um
þrönga dimma gangvegi milli
----------------- Birgmál
bókahillanna í Bókasafninu í
London og anda að sér ilmandi
ryki góðra bóka, rýna í fáséða
kili, uppgötva óþekkt nöfn og
kanna hin víðu lönd þekkingar-
innar.
Hann mundi liggja niðri í holu
í jörðinni. Og hvers vegna, hvers
vegna? Óljóst fannst honum eins
og væri verið að framfylgja ein-
hverju óþekktu réttlæti. Á liðn-
um tíma hafði hann verið rót-
laus, hégómlegur og ábyrgðar-
laus. Og nú höfðu örlögin hann
á sama hátt að leiksoppi. Það
var tönn fyrir tönn og guð var
þá til þrátt fyrir allt. Honum
fannst hann þyrfti að biðja.
Fyrir fjörutíu árum hafði hann
kropið við rúmstokkinn á hverju
kvöldi. Hin daglega þula kom
upp í huga hans geymd frá
æskuárunum lengst úti í hugar-
fylgsnum. „Guð blessi pabba og
mömmu, Tom og Cissie og
barnið, frökenina og barnfóstr-
una og allt sem ég elska og geri
mig góðan dreng. Amen.“ Þau
voru öll dáin núna — öll nema
Cissie.
Hugsanir hans milduðust og
dreifðust; mikil kyrrð umlukti
sálu hans. Hann fór upp til að
biðja Dóris að fyrirgefa sér. Hún
lá á kodda við fótagafl rúmsins.
63