Goðasteinn - 01.09.2009, Síða 29

Goðasteinn 2009
bakka Rangárinnar, þaðan sem Siggi reri síðan austur yfir hana. Allt gekk þetta
slysalaust, því þótt við værum ekki nema 15 og 16 ára vorum við vanir að róa, ég
hér á Þveránni og Siggi eins og aðrir strákar á Eyrarbakka á þessum árum.
Við kipptum nú bátnum á land og hvolfdum honum eins og venja var að gera
að notkun lokinni. Héldum við síðan sem leið lá heim að Móeiðarhvoli, fórum í
gegningarnar og að því búnu að búa okkur á ballið. Löbbuðum við Siggi síðan
sem leið lá frá Móeiðarhvoli upp að Djúpadal. Var nú komið mikið norðanrok og
allmikið frost. Djúpadalsfeðgar, þeir Sigursteinn og Alexander urðu svo samferða
okkur vestur yfir sandinn frá Djúpadal að Strönd. Á leiðinni fengum við allhart
veður og sandbyl. Þegar að Strönd kom var fátt fólk komið en fór nú að tínast að.
Nokkuð dróst að Bakkbæingar kæmu en að lokum komu þeir líka, 12-14 saman.
Þeir voru nokkrum klukkutímum á eftir okkur Sigga yfir ána og hafði þá hvesst
meira og ísskrið komið í hana. Sá er fyrir hópnum fór var Páll Pálsson frá Bakka-
koti, oftast kallaður Stóri-Páll, heljarmenni að burðum. Hann kom fyrstur inn úr
dyrunum, dreif sig úr utanyfirjakkanum sem var allur eitt klakaklambur og hefði
víst staðið einn á gólfinu ef hann hefði sett hann niður. En jakkinn fór á fatahengið
og fór þar mikið fyrir honum fram eftir nóttu.
Já, það var harðsótt hjá Bakkbæingum að fara á þetta ball. Árni bóndi og
ferjumaður í Fróðholtshjáleigu taldi orðið ófært að fara yfir ána sökum hvassviðris
og frosts þegar ballfólkið kom að Hjáleigunni en Stóri-Páll vildi reyna þetta. Hann
hafði verið að smíða bát, flatbotnaðan pramma eins og þessir bátar voru kallaðir.
Þeir flutu á grynnra vatni en byrðingar. Bátur Páls var allstór, gott fyrir tvo menn
að róa honum og svo aðra tvo á næstu þóftu til að falla á eins og það var kallað.
Var það gert í þessari fyrstu ferð hans yfir ána. Stóri-Páll reri og þurfti að fara
þrjár eða fjórar ferðir yfir.ána vegna þess að ekki var hægt að hlaða bátinn mikið
vegna hvassviðrisins. Reru fjórir menn norður yfir ána en tveir til baka undan
vindinum til að sækja næsta hóp og í hverjum hópi voru alltaf nýir menn til að
falla á með ræðurunum.
Á þessum árum kunnu allir karlmenn á Bakkabæjum að róa enda var ferjan í
Hjáleigunni aðalsamgöngutækið yfir ána, allt þar til Þveráin var brúuð 1932 og
raunar lengur vegna þess að enginn Bakkbæingur átti bíl. Krókurinn þótti því
langur á brúna ef erindi voru til Rangárvalla, svo sem kirkjuferða að Odda og
flytja skólabörnin í heimavistaskólann að Strönd eftir að hann tók til starfa. Einnig
komu menn oft gangandi niður á Tanga og kölluðu á ferju, því þarna var lögferja
eins og það var kallað. Menn fóru einnig með hesta þarna yfir og voru þeir þá
sundlagðir því venjulega var sundvatn þarna á ferjustaðnum. Þá voru fráfærulömb
ferjuð þarna yfir ána á vorin og stundum sláturfé á haustin.
En víkjum nú aftur að ballnóttinni á Strönd. Veðrið var víða um land ofsaveður
og reyndist nóttin verða mannskaðanótt, bátar fórust og menn urðu úti, alls 25
27