Stjörnur - 10.01.1950, Síða 21

endanna. Það var sem hann hefði
lesið hugsanir hennar. Hann rétti
henni kurteislega skrána. Næsta
atriði tók þegar við og öðruhvoru
var viðlagið hennar leikið. Lísa
veitti því athygli að sessunautur
hennar raulaði með lagið, lágt,
svo varla heyrðist: „A meðal
miljón kvenna er mín hin eina
sanna.“
I næsta hléi gat Lísa ekki stillt
sig um að hvísla í hrifningu
sinni:
— Hann verður áreiðanlega
frægur — höfundur lagsins á ég
við.
— Vafalaust, svaraði tónskáld-
ið. Ég hef það eftir sjálfri Vivi-
önnu, sem ég þekki vel, að það
sé ung stúlka, sem hann eigi það
að þakka að athygli hennar beind-
ist að laginu. Það skyldi þó aldrei
vera þér, fröken?
Lísa varð blóðrjóð í framan.
Hún gat ekkert sagt. Hann hélt
áfram að hvísla:
— Þér megið ómöglega hætta
við hálfnað verk, fröken. Ef
blaðamennirnir frétta um þessa
rómantísku sögu símalagsins yð-
ar, væri það hin allra bezta aug-
lýsing fyrir listamanninn og lagið
hans ....
— Nei, nei, sagði Lísa ótta-
slegin, og talaði næstum því upp-
hátt.
— Jú þér verðið að segja frá
þessu. Það megið þér til að gera,
hvíslaði hann á móti, jafn ákveð-
inn og áður. Það getur einmitt
riðið baggamuninn á frægðar-
braut hans.
— O, eruð þér alveg viss um
það, stundi Lísa .
— Handviss, og nú fer ég fram
og næ í einhvern blaðamann.
Hann kemur svo og talar við yð-
ur þegar sýningunni er lokið. Þér
verðið að bíða okkar hér.
Og hann sendi henni slíkt
augnaráð að Lísu hitnaði allri af
hugaræsingu .... Eða var það
af einhverju öðru? Hún titraði
og skalf, er hann snerti hönd
hennar um leið og hann straukst
framhjá.
ÞAÐ VAR liðið á seinni hluta
sýningarinnar. Lísa hlustaði og
horfði hugfangin á allt skrautið,
fögnuðinn, tónlistina og fyndni
revyunnar. Að lokum var Vivi-
anna kölluð fram og hyllt með
lófataki, húrrahrópum og blóm-
um. Svo var hrópað á höfund
danslagsins. Hér og þar um sal-
inn var viðlagið raulað og hálf-
sungið og loks stóð hann á leik-
sviðinu— og það var enginn
annar en sjálfur Kurt Wiberg —
sessunautur Lísu —
Blóðrjóð af smán reis Lísa úr
sæti sínu og fann sér fyrstu dyr
út úr stúkunni. Það var hálfrökk-
ur á ganginum og mannlaust. Hún
vissi ekki í hvaða átt hún átti að
halda til þess að komast til fata-
geymslunnar. En allt í einu var
STJÖRNUR 21