Stjörnur - 10.01.1950, Blaðsíða 24

Fyrstu kynni * Sannar frásagnir * Níunda grein.
Rnuðlwíl 09 óst.
ÉG VAR mjög ung, næstum
því barn, er fundum okkar bar
fyrst saman. Það var daginn sem
ég fermdist. Systir mín, sem er
nokkru eldri en ég, var þá mikið
með ungum og skemmtilegum
piiti, sem við öll vorum mjög
hrifin af í fjölskyldunni. Það var
ekkert sjálfsagðara en að hann
væri boðinn í fermingarveizluna
mína. En rétt áður en hann ætl-
aði að koma varð hann fyrir ó-
væntum forföllum, og sendi nú
yngri bróður sinn með boð til
okkar til þess að láta okkur vita,
svo að við færum ekki að bíða
eftir honum.
Við ætluðum einmitt að fara að
hefja borðhaldið, þegar þessi ungi
maður kom með skilaboðin, og
spurði móðir mín hann þá, hvort
hann vildi ekki borða með okk-
ur í stað bróður síns. Hann hafði
raunar ekkert á móti því, og var
honum valið sæti á milli okkar
systranna. Hann leit auðvitað á
sig sem minn borðherra og lagði
sig allan fram um að standa vel
í stöðu sinni. Hann var hinn
skemmtilegasti í viðræðu og ein-
hvernveginn fannst mér það á
öllu að okkur litist báðum jafn-
vel hvort á annað. Hann þóttist
auðvitað veroa að sjá um það,
að ég færi ekki varhluta af gæð-
um borðsins. Þetta gekk nú allt-
saman ágætlega, unz óhappið
vildi til. Hann var að rétta mér
rauðkál, en þá var eins og skálin
væri slegin úr höndum hans og
innihald hennar steyptist niður
í kjöltu mína. Hvílík skelfing!
Hvíti nýi og fallegi kjóllinn minn!
Ég skal ekkert segja um það
hvaða kennd hefði orðið sterk-
ust í hug mér, ef mér hefði ekki
orðið um leið litið framan í sessu-
naut minn. Þegar ég sá hversu
leiður hann var yfir þessu ó-
happi rann mér öll reiði. Og ég
held að einmitt á þessu augna-
bliki hafi neisti ástarinnar kvikn-
að í brjóstum okkar og það hafi
verið óhappið með rauðkálsskál-
ina, sem vakti hann.
Við héldum kunningsskapnum
24 STJÖRNUR