Stjörnur - 10.01.1950, Blaðsíða 39

greifakastalinn væri veitingahús.
En Heinz skógarvörður sat ein-
mana í veiðimannshúsinu, og að-
eins stöku sinnum bárust honum
fréttir um glaðværu skemmtan-
irnar í kastalanum. Að lokum
kom sú frétt, sem var allt annað
en þægileg fyrir vesalings Heinz.
Frú Aðalheiður ætlaði að gifta
sig aftur, sagði sagan, og fréttin
hljómaði eins og náklukku-hring-
ing í eyrum hins unga manns.
Heinz lokaði dyrunum á húsi
sínu, og gekk á leið til kastalans.
Þegar hann kom að fjallsrótun-
um, þar sem vegurinn lá í smá-
bugðum upp til kastalans, heyrði
hann hófaskelli og silfurskæran
hlátur, sem skar hjarta hans eins
og tvíeggjað sverð. Niður götuna
kom kastalafrúin á hvíta reið-
hestinum sínum, og fríður heldri
maður í fylgd með henni, rík-
mannlega búinn, og reið hrafn-
svörtum hesti og blíndi hann stöð-
ugt með sindrandi augum á yndis-
legu konuna við hlið sér.
Þá fannst unga skógarverðinum,
sem hjarta sitt myndi springa af
harmi. En hann náði þó stjórn á
sjálfum sér. Hann settist á stein,
eins og beiningamaður, og þegar
glæsimaðurinn og kastalafrúin
komu í námunda, söng hann:
„Sólgeislar hátt upp á himninum sjást,
en hærra samt leitar hin tlulda ást.“
Riddarinn greip í tauma gæð-
ingsins, benti á veiðimanninn með
svipunni og spurði frú Aðalheiði:
„Hvað á þetta að þýða? Hver
er þessi maður?“
Roðinn hvarf af vöngum greifa-
frúarinnar, en hún náði þó fljótt
valdi yfir sér, og svaraði:
„Það er vitskertur veiðimaður.
Komdu! Við skulum flýta okkur
fram hjá honum. Eg er hrædd að
vera nálægt honum.“
En riddarinn var búinn að optta
pyngju sína, og fleygði gullpen-
ingi til mannsins við veginn. Þá
rak Heinz upp hátt hljóð, og
fleygði sér flötum á grúfu niður
á jörðina. En greifafrúin og ridd-
arinnn keyrðu hesta sína sporum
og riðu á braut.
Hófadynurinn var löngu dáinn
út, áður en hinn ógæfusami ung-
lingur reis á fætur. Hann þurkaði
rykið og óhreinindin af andlitinu,
þrýsti hattinum ofan yfir augun
og hélt hröðum skrefum inn í
skóginn. Þannig gekk hann hvíld-
ar- og stefnulaust til dagseturs.
Þá fleygði hann sér undir eik
eina, sveipaði að sér yfirhöfninni,
og svefn seig á brá hins magn-
þrota manns.
Aumingja Heinz svaf alla nótt-
ina draumlaust, þar til nepjan
vakti hann um aftureldingu. En
undir eins stóð öll hans sorg fyrir
hugarsjónum hans, og glotti að
honum eins og hinn illi andi.
„Ó, ef ég gæti gleymt,“ hljóð-
aði hann. „Ef ég aðeins gæti
gleymt! Það er til uppsprettulind,
STJÖRNUR 39