Stjörnur - 10.01.1950, Qupperneq 41

Við hlið hennar sat grár köttur
með grænum augum, sleiki á sér
lappirnar og malaði.
Heinz gekk til gömlu konunn-
ar, heilsaði henni virðulega, og
sagði henni erindi sitt.
„Eg þekki allt sem við kemur
óminnislindinni,“ mælti skógar-
konan, „og vil ekki hindra þig frá
að bergja af vatni hennar, vesa-
lings drengur. Öll sú borgun, sem
ég krefst af þér, ef þú villt bergja
af þessum ágæta drykk, er að þú
framkvæmir fyrir mig þrjú
skyldustörf. Ætlarðu að gera
það?“
„Já, ef ég get.“
„Eg ætlast ekki til neinna ó-
mögulegra hluta af þér. Þú byrj-
ar á því að höggva niður skóginn
bak við húsið mitt. Það er fyrsta
skyldustarfið."
Hinn ungi maður samþykkti
það. Gamla konan fékk honum
öxi og fylgdi honum á staðinn.
Heinz rétti úr sér og sveiflaði
öxinni, og með sérhverju höggi,
sem hann hjó, hugsaði hann sér að
hann væri að hæfa keppinaut
sinn. Trén féllu til jarðar með
braki og brestum fyrir hinum afl-
þrungnu höggum, og brothljóðið
hafði góð áhrif á hann. Þegar
kveld var komið fór Heinz að
langa í mat ,því hann var orðinn
mjög hungraður. Hann þurfti
ekki lengi að bíða, því út úr hús-
inu kom stúlka, sem setti körfu
fulla af mat fyrir hinn þreytta
viðarhöggvara.
Þegar Heinz leit upp augun-
um, sá hann frammi fyrir sér dá-
samlega yndislegt andlit í um-
gjörð af gullnu hári, sem spegl-
aðist í síðustu geislum kveldsól-
arinnar. Þetta var dóttir gömlu
skógarkonunnar. Hún horfði vin-
gjarnlegum augum á unga svein-
inn sorgbitna og stóð hjá honum
nokkra stund. En þegar hann yrti
ekki á hana, gekk hún í burtu.
Heinz át og drakk. Svo tíndi hann
saman furugreinar og viðarmosa
til að hvílast á, lagðist út af og
svaf draumlaust af nóttina. En
þegar hann vaknaði um morgun-
inn, vöknuðu sorgir hans einnig.
Hann tók öxina í hönd sér og
veitti trjánum svo harða atlögu
að skógurinn bergmálaði hin
þungu högg hans í mílu fjarlægð.
Og um aftanskeið, þegar hin ynd-
isfagra mær færði honum kveld-
verðinn, þá var Heinz ekki eins
sorgbitinn og dag'inn áður, og
vegna þess að honum fannst
hann yrði að segja eitthvað, þá
mælti hann:
„Gott veður í dag.“
Mærin svaraði:
„Já, það er mjög gott veður.“
og svo hneigði hún sig og fór
heim.
Þannig liðu sjö dag'ar, hver öðr-
um líkir, og' á sjöunda deginum
hjó Iieinz niður seinasta tréð.
STJÖRNUR 41