Víðförli - 01.09.1947, Qupperneq 8

134
VÍÐFÖRLI
hlýða á boðskapinn sjálfan. Síðan hafa þeir rökstutt ])ekk-
ingu sína á þessari meiningu á vitnisburði andans. Vor lút-
herska kirkja hafnar öllum geðþótta-skýringum og brýnir
fyrir oss að hlýða á hina einföldu, skýru meiningu örðs-
ins. Vor lúthersku játningarrit telja Ritninguna sinn eigin
skýranda. Fyrir og í þessum boðskap, alveg eins og hann
kemur fram í Orðinu, meðtek ég, fyrir náð Guðs, Andann,
sem talar í Orðinu. Aðeins á þennan hátt er Andinn gefinn.
Andi utan Guðs orðs og óháður því, er ekki Guðs heilagi
Andi“.
Síðan ræðir um lögmál og evangelium (fagnaðarboðskap)
og hlutverk hvors fyrir sig, því næst, að boðskapinn verður
að meðtaka í trú og loks segir eftirfarandi:
„Boðskapurinn krefst boðbera. Sáttargjörðin í Kristi
krefst þjónustu sáttargjörðar, sem orð sáttargjörðarinnar er
falið og prédikun boðskapar hennar (sáttargjörðarinnar) (2.
Kor. 5,18). Orðið krefst þjónustu orðsins til þess að vera
orð. „Og hvernig eiga þeir að predika nema þeir séu sendir,
eins og ritað er: Fagrir eru fætur þeirra, sem flytja gleði-
legan boðskap (Rom. 10, 15.). Þjónusta orðsins er innsett í
kirkjunni (Asbj. 8), til þess að fagnaðarerindið um dýrð
Guðs og náð og boðskapur Guðs lögmáls um vilja hans
snertandi jarðneska tilveru vora skuii aldrei þagna. Þessi
þjónusta meðtekur ekki löggildingu sína að neðan, eins
og söfnuðurinn ætti að veita þjónustuna þeim, sem pré-
dika það, er viss hópur manna girnist að heyra. Enn-
fremur er hin óslitna röð (succession) í þjónustunni ekki
trygging fyrir því, að fagnaðarerindið sé trúlega prédikað.
Aðeins boðskapurinn sjálfur sker úr um réttmæti þjónust-
unnar. Þjónustan er því aðeins þjónusta orðsins, að boð-
skapurinn sé í samhljóðan við fagnaðarerindi og lögmál
Guðs. Af því leiðir, að þjónusta orðsins verður ávallt að
réttlætast franuni fyrir Guðs orði. Ef prédikarinn flvtur
hinn óbreytta, skýra boðskap, getur har.n gert það í trausti
þess, að Guð sjálfur og einnig Kristur tali gegnum hann