Víðförli - 01.09.1947, Qupperneq 12

138
VÍÐFÖRLI
að og lagt þá skyldu á herðar að predika fagnaðarboðskap-
inn og veita sakramentin“. — — —
„Kirkja Ivrists er ein, hún myndar einn líkama og á „einn
Drottin, eina trú, eina skírn, einn Guð og Föður allra“
(Ef. 4,4.5). Þessi eina ldrkja spennir um alla jörð, því að
heilagur Andi kallar gjörvalla kristnina á jörðinni, safnar
henni saman, upplýsir hana og helgar, og heldur henni við
Jesúm Krist í hinni einu, réttu trú. En fagnaðarerindið er
svo ótæmandi auðugt, að engin deild kristninnar getur talið
sig hafa að fullu höndlað auð þess. Ein kirkjan hefur gripið
meira, önnur minna. Ein hefur brotið til mergjar, önnur
gefur sig að aukatriðum. Ein hefur gripið þetta atriði, önn-
ur hitt. I þessu tilliti geta kirkjurnar lært hver af annari og
hjálpað hver annari til einfaldari, auðugri og dýpri slciln-
ings á fagnaðarerindinu. Við siðaskiptin var vor lútherska
kirkja leidd að sjálfri uppsprettu fagnaðarerindisins, með
boðskap Krists um réttlæting vora, (réttlæting af trúnni
einni). I hinni lofsverðu viðleitni til einingar við aðrar kirkj-
ur má hún engu fórna af þeim sannleika, sem henni var gef-
inn við siðaskiptin. ,.0g til sannrar einingar kirkjunnar er
það nóg að vera samhuga um læi'dóm fagnaðarerindisins og
um þjónustu sakramentanna. Ekki er það naxíðsynlegt. að
allsstaðar séu sömu erfikenningar og sömu reglur og kirkju-
siðir af mönnum settir. (Agsbj. 7)“.
Hér hafa verið rakin helztu atriðin úr ritgerð þeirri, sem
fram var lögð sem grundvöllur fyrir umræðum þingsins
um trúarkenninguna. Ritgerð þessi er undirrituð af 2 bisk-
upum, 5 prestum og 9 prófessorum.
Sundrung var engin um grundvöll þennan og honum ekki
breytt að efni til þó orðabreytingar væru gerðar, eins og
koma mun í ljós, þegar gerðir þingsins verða birtar.
Skiptir öllu, að grundvöllur kenningarinnar sé hreinn og
áreiðanlegur, því af prédikuninni kemur trúin, en trúin er