Víðförli - 01.09.1947, Blaðsíða 18

144
VÍÐFÖRLI
kirkjudeild greini ekki á um guðfræði hennar. Tilgangur henn-
ar hefur verið sá að bregða skildi fyrir dýrmæt sannindi eða
forða örlagaríkum misskilningi. Og enn er kjarni þeirrar við-
leitni í fullu gildi, hvað sem líður umbúðum og orðalagi.
Hin eiginlega trúarjátning íslenzkrar kirkju er þetta forna,.
markvissa, kjarnyrta einingartákn allra kristinna manna, post-
ullega trúarjátningin, skírnarjátning safnaðarins í Rómaborg svo
lengi sem rakið verður aftur. Þar höfum vér fyliingu hins postul-
lega boðskapar svo sem verða má í jafn fáum orðum. Vera má,
að vér myndum orða eitthvað öðru vísi en þar er gert, — þar
með er ekki sagt, að vér myndum gera það betur. En orðalagið
er nú einu sinni sprottið af þörf líðandi stundar, á bak við það
er barátta hinnar ungu kirkju fyrir lífi sínu, fyrir sannleika
gleðiboðskaparins, þeim sama og postular Drottins lifðu og
dóu fyrir, þeim sama og kirkjan á að varðveita og ávaxta, rækja
og hylla, meðan veröld stendur. Einhver hefur réttilega sagt, að
sérhver grein þessarar játningar hafi verið vígð blóði píslarvotta.
Ekkert orð hennar er úrelt og engu ofaukið.
III.
Trúarjátning, — hvað er það?
Einmitt það, sem í orðinu felst: Játning trúar, trúar á Guð,
ekki greinargerð skoðana um hann. Vér játum í postullegu trú-
arjátningunni trú á Föðurinn, Skaparann almáttuga, á Soninn,
Jesúm Iírist, sem hefur „sýnt oss Föðurinn“ og unnið hans
hjálpræðisverk á tiltekinni stundu í sögu mannanna („sub Pon-
tio Pilato“), og á Andann, lifandi, ævarandi starfsemi hins eilífa
í kirkju Krists, mönnunum til lífgjafar fyrir fyrirgefningu synd-
anna, holdi þeirra, — þ. e. hinu líkamlega, jarðneska lífi, — til
helgunar og þeim til endanlegs, eilífs sigurs fyrir nýsköpun upp-
risunnar.
I játningu þessarar trúar er ekki fjötur lagður á vitsmuni
mannsins eða þekkingu. Hann beygir kné fyrir Guði, játast Guði
og vegsamar þau verk, sem hann hefur framkvæmt og fram-