Víðförli - 01.09.1947, Blaðsíða 27

UM KIRKJUR OG BÚNAÖ ÞEIRRA
153
Auk þessa er slík einkasala á listrænum vierðmætum, sem frv.
gerir ráð fyrir, næsta óviðeigandi og ekki vænleg til þroska,
hvorki fyrir skapendur íslenzkra lista né njótendur. Mætti vel
Iíkja henni við þá firru, ef ríkisvaldið skyldaði bókasöfn þau
og lestrarfélög, er það styrkir, til þess að kaupa aðeins bækur
eftir þann höfund einan, er það til tæki. Engum dytti víst slíkt
í hug. En hvers á kirkjan að gjalda?
Hins vegar verður það að teljast eðlilegt og sjálfsagt, að lög-
mæt yfirvöid samþykki uppdrætti þeirra kirkna, er það styrkir.
Mætti þá t. d. kveðja til þess húsameistara ríkisins, einn mann
úr hópi presta, er fróður væri um gerð og búnað kirkna, og
hinn þriðja, er samtök íslenzkra húsameistara tilnefndi.
Ég hef nú drepið lauslega á hið helzta, er áhrif hefur á stærð
kirkna og gerð, eins og þær nú tíðkast með oss Islendingum.
Að vísu hefði ég kosið að geta rætt þau efni nokkru nánar,
en þess er ekki kostur, svo að gagni komi, sem stendur. Veldur
því, sem áður er sagt, óskipan sú og vaxtarverkir, er þjá oss
Landa nú í þessum efnum sem svo mörgum öðrum. En þegar
til þess kemur að fella fjármál kirkjunnar í fastari skorður en
þau eru nú í, vona ég, að þeir, sem þá ráða fyrir fé kristinna
manna í landinu, geri sér vel ljóst, að íslenzkir söfnuðir hafa
of lengi keypt kirkjur sínar „með höllu keri og hálfum hleif“.
Slíkt eru ill sonargjöld þeirri kirkju, sem er oss „kristnum
móðir“. Færi því vel á, að vér byrjuðum þegnskap vorn í hinu
unga lýðveldi með því að gerast föðurbetrungar um aðbúð að
þeirri veglegu stofnun, er langfeðgar vorir veittu viðtoku á
Þingvelli við Oxará fyrir nærri tugi alda.
Frh.