Víðförli - 01.09.1947, Blaðsíða 48

] 74
VÍöFÖRLl
að jafnaði meira að sækja í Nýja en Gamla testamentið,
meira í Sálmana og Jesaja en Kroníkubækurnar. Það er
góð og gömul regia, að sá, sem ekki er han'dgenginn Biblí-
unni, skuli ekki byrja lestur sinn á 1. Mósebók, því að þá
kemst hann að líkindum aldrei lengra en út í þá 3., heldur
á einhverju guðspjallanna. Og þetta er ekkert undarlegt, ef
athugað er, hvað Biblían vill vera.
Biblían er vitnisburður um Krist. Það má líkja henni við
stórt málverlc, sem dregur upp mynd Frelsarans. Þegar
menn horfa á málverk af manni, beinist athyglin fyrst að
andlitinu, því að andlitssvipurinn birtir öðru framar huga
og skaphöfn mannsins. En líkamsbyggingin hefur líka sitt
til málanna að leggja, tilburðir, klæðaburður. Og loks ber
að gefa gaum að bakgrunninum. Málarinn vill túlka eitt-
hvað með umhverfinu, lýsingu og skyggingu og allri bygg-
ingu og samsetningi myndarinnar. Allt hjálpar á sinn hátt
til þess að gæða myndina lífi.
Eins er sú Krists-mynd, sem Guð hefur gefið oss í Biblí-
unni. Sú mynd hefur sitt andlit, þangað verður oss oftast
horft. Andlitið er dregið upp í guðspjöllunum. En myndin
er í fullri stærð. Hún verður hvorki fullkomin né sönn,
ef þess er ekki gætt. Vér fáum bygginguna alla í bréfunúm
og öðrum ritum N. t. Og loks hefur Krists-mynd Biblíunn-
ar sinn bakgrunn og umhverfi og nýtur sín ekki án þess.
Þetta umhverfi felur í sér sæg atburða og persóna. Má vera,
að margbreytnin virðist fyrst í stað til truflunar. En þegar
maður hefur komið auga á, hvernig þessu öllu er skipað um
meginmyndina, þá fæst yfirsýn yfir það og merking í það.
Á framsviðinu er Pétur, Páll, Jakob og Jóhannes og öll
frumkirkjan. Fjarst í baksýn gægist fram tórnið mikla og
myrka og yfir því máttarorð Guðs: Verði! Síðan korna
þeir hver á fætur öðrum: Abraham á leið til hins fyrir-
heitna lands, Jakob, horíandi á himnastigann í Betel, Jósef,
seídur mansali til Egiptalands. Þar sést eldstólpinn og
skýið, fyrirmyndan Krists og leiðsagnar hans út úr þræl-