Víðförli - 01.09.1947, Blaðsíða 52

178
\ IÐFORLI
er stuttur. Sá sigur, sem maðurinn vann,
þegar hann leysti kjarnorkuna lír læð-
ingi, ógnar honum sjálfum með tor-
tímingu. Ef maðurinn breytir ekki lífs-
afstöðu sinni frá rótum, líður menuing
vor undir lok.
Skinfriður er litlu betri en stríð. Var-
anlegur friður verður ekki byggður á
öðru en sönnum, andlegum grundvelli.
Vér skorum á alla menn, sem vilja vel,
og alla, sem trúa á andleg verðmæti
og öfl, að vinna sameiginlega að skip-
an réttlætis og mannúðar.
Allar þjóðir eru undir Guðs dómi.
Hinar sigruðu þjást undir ægilegri refs-
ingu. En lindir viðreisnar þeirra eru
ineð þeim sjálfum. Snúi þær sér til Guðs
og hlýði röddu þeirra, sem stóðu gegn
hinu illa, jafnvel þegar myrkrið var
mest, þá geta þær aftur tekið það
sæti meðal þjóðanna, sem þeim ber.
Sigur-þjóðirnar hafa líka liðið mikið,
en sigrar þeirra leggja þeim á herðar
nýja ábyrgð fyrir Guði. Þær verða að
sameina réttlæti og miskunnsemi. Rýi
þær fyrri fjendur sína lífsnauðsynjum
eða reki þær íbúana í hópum í útlegð
eða leiti hefnda með öðru móti, þá
leiðir slíkt ekki til neins nema nýrra
hrakfalla. Ný byrjun í samskiptum
þjóða verður að hefjast. Þjóðirnar sem
slíkar hafa sinn sérstaka sess í fyrirætl-
an Guðs með mannkynið, en þjóðern-
isleg síngirni er synd gegn þeim
Guði, sem skapað liefur allar þjóðir,
smáar og stórar. Engin þjóð fylgir því,
sem Guð ætlast fyrir með liana, ef hún
svíkst undan köllun hans um samstarf
og samvinnu við aðrar þjóðir svo sem
meðlimur í stórri fjölskyldu.
Vér brýnuin einkum fyrir stjórnum
hinna fimm stórvelda, að þær sýni sig'
vaxnar ábyrgð sinni gagnvart gjörvöll-
um heimi. Sigurinn unnu þær fyrir sam-
beitingu aflsmuna sinna. Vér skorum
á ]>ær að leggja nú enn allt fram til
þess að ná sameiginlegu marki, nú til
þess að skapa réttlæti, sigrast á hungr-
inu og mynda alheimslegt samfélag'
frjálsra þjóða. Ef þær hætta ckki að
treysta valdinu einu og gangast ekki
undir guðslög réttlætisins og kærleik-
ans, munu þær halda áfram á vegi
ólieillanna og dauðans. ,,Sjá, ég legg
fyrir yður lífið og dauðann, blessunina
og bölvunina. — Veljið þá lífið“.
Kirkjan hefur þá sérstöku skyldu á
hendi að hjálpa þjóðunum til þess að
velja veg lífsins. Kristnir menn eru
kallaðir til J>ess að vera salt jarðar
og ljós heimsins. Þeim helur verið trú-
að fvrir „þjónustu sáttargjörðarinnar“.
Þeir hala meðtekið hið ábyrgðarmikla
hlutverk að vitna í verki og orði um,
að lögmál Guðs hefur fullkomnazt. í
kærleika Krists. Vér skorum á alla
lærisveina Krists að gera sitt ýtrasta til
þess að hjálpa þeim, sem nú eru í ægi-
legum nauðum staddir og þrautum, að
berjast fyrir betra heimi, þar sem rétt-
indi mannsins verði að fullu viður-
kennd og varðveitt. Vér treystum því,
að þær kirkjur, sem aflögufærar eru að
einhverju leyti, haldi áfram að hjálpa
kirkjum hinna þjökuðu landa og að
allar kirkjur gegni kristniboðsskyldunni
enn framar en 1‘yrr. Vér minnum í ein-
lægri alvöru á skyldu allra kristinna
manna að biðja án afláts um, að fyrir-
gefning, eining og sannarlegt bróðerni
mannanna megi ná völdum.
Vér þökkum Guði fyrir samfélag vort
í Jesú Kristi. A stríðsárunum hefur
þetta samfélag víkkað og dýpkað, og'