Jólablað barnanna - 01.12.1948, Blaðsíða 6

6
JÓLABLAÐ BARNANNA
Karlinn frá Svörtuloftum
Ævintýri
Einu sinni var konungur. Hann réði fyrir stóru
og auðugu ríki. Hann var bæði vitur og góður og
einkar vinsæll af þegnum sínum.
En einu sinni var konungurinn svo sjúkur, að
hann gat ekki á fótum verið. Honum versnaði dag
frá degi og þjáðist ákaflega. Vitjað var allra fræg-
ustu lækna í ríkinu og einnig í öðrum löndum.
En enginn þeirra gat læknað konunginn, þeir gátu
aðeins dregið lítið eitt úr þjáningum hans.
Konungur átti son, Svavar að nafni. Hafði hann
fastnað frænku sína, Gerði, sér til eiginorðs. Svavar
var bæði ungur og hreystimaður mikill, og Gerður
var kvenna fegurst.
En Agnar, bróðursonur konungs, var illráður og
ágjarn til fjár og valda. Hann lagði lika ástarhug
á Gerði. Óskaði hann þess af heilum hug, að Svavar
mætti týna lífinu, því að þá væri hann eini ríkis-
erfinginn og þá yrði Gerður drottningin hans.
En þar eð konungi elnaði sjúkdómurinn meira
og meira, þá hugkvæmdist Agnari að fá Svavar til
að fara til fundar við mann einn fjölkunnugan
undir Svörtuloftum, ægilegum sjávarhömrum, er
svo voru nefndir. Við ræturnar á hömrum þessum
var ævarandi sjávargangur og lífshætta hin mesta
að leggja þar að landi.
„Þú ættir að reyna að leita læknishjálpar hjá
gamla karlinum undir Svörtuloftum“, sagði Agnar
við Svavar.
„Heldur þú að forynja sú kunni nokkur ráð að
gefa?“ spurði Svavar.
„Já, svo er sagt, en það er líka sagt, að það sé
hin mesta lífshætta að komast þangað, svo að þú
vilt víst ekki hætta á það.“
„Og ekki horfi ég í neinar hættur né örðugleika,
ef ég með því móti gæti hjálpað föður mínum, sem
ég ann svo heitt," sagði Svavar.
Svo kvaddi Svavar frænda sinn og lagði í svaðil-
för þessa, og Gerður grét sáran, en Agnar hrósaði
sigri. Hann vonaði, að þetta yrði síðasta för frænda
síns, og þá fengi hann vilja sínum framgengt, er
konungur félli frá.
Kóngssonur lagði af stað á sólheiðum sumar-
morgni. Og er hann hafði skammt farið, sá hann
þegar öldurótið undir Svörtuloftum álengdar, og
þó var blæjalogn yfir allt. Þótt heiðbjart væri, lá
ískyggileg, grá þokuslæða yfir hömrunum að neðan,
svo að þar var rökkvað.
Bátinn til fararinnar ætlaði hann að fá að láni
hjá fiskimanni einum, en fékk hann með afarkost-
um, því þegar fiskimaðurinn heyrði, hvert förinni
væri heitið, þá vildi hann ekki láta hann af liendi
nema kóngssonur greiddi honum fullt verð fyrir
bátinn.
En sú hættuför! Margsinnis hélt hann, að bátur-
inn mundi brotna í spón á blindskerjum. En kóngs-
sonur var ekki að hugsa um hættuna fyrir sjálfan
sig, heldur það eitt, að ef hann færist, þá fengi
faðir hans enga hjálp, og þá mundi Gerður springa
af harmi.
En loks komst hann þó að landi og tók nú að
klífa hamarinn þrítugan, en það var afar hættulegt,
einkum vegna dimmunnar. En kóngssonur kleif og
kleif — hann vildi ekki gefast upp, hvað sem það
kostaði.
Þegar hann var kominn upp á bergsyllu eina
ofarlega í hamrinum, sá hann hvar gamall maður
kom út úr helli einum.
„Eg veit hvers vegna þú ert hingað kominn,"
sagði karlinn. „Þig vantar hvorki hugrekki né kær-
leika, og þér vil ég hjálpa, ef þú gengur að þeim
kostum, sem ég set þér. Föður þínum getur ekki
batnað, nema hann fái það lyf, sem ég hef umráð
yfir. Drekki hann eitt vatn af lífsins kristalstæra
vatni, andi að sér ilminum af blómi kærleikans og
eti af hinum gullna ávexti heilbrigðinnar, þá mun
hann rísa alheill á fætur aftur.“
„Og hvernig á ég svo að launa þér þessi dýrmætu
]yf?“ spurði kóngssonur og var mikið niðri fyrir.