Jólablað barnanna - 01.12.1948, Blaðsíða 8

8
JÖLABLAÐ BARNANNA
iigvar
litli
vTóla.sa.g'a. 'ú.r sveit
Það vai’ aðiangadagskvöld jóla. Ingvar litli, son-
ur hjónanna í Dal, var kominn í sparifötin sín, og
stóð nú bísperrtur á miðju baðstofugólfinu, með
báðar hendur í spónnýjum buxnavösunum.
Heimafólkið var í óðaönn að skipta fötum og
þvo sér, og eldri bræðurnir sömuleiðis, því þeir
áttu að fá að fara til kirkju.
Þegar Ingvar sá eklri bræðurna vera að búast
til kirkjuferðar, langaði hann að fara með þeim.
Hann fór því til mömmu sinnar og bað liana um
fararleyfi. En hún færðist undan með hægð, og sagði
að hann yrði að vera lieima hjá pabba og mömmu
þeim til ánægju, enda væri útlit fyrir að hríðar-
bylur brysti á þá og þegar. Hún lofaði honum, ef
hann yrði góður drengur, skyldi hann fá kleinur
og laufabrauð, þegar bræður hans væru farnir til
kirkjunnar, og svo skyldi pabbi og mamma segja
lionum fallega sögu.
Ingvari litla þótti að vísu góðar kleinur og laufa-
brauð, en nú langaði hann miklu meira að fá að
fara til kirkjunnar. Hann hélt því sínu fram og
bað enn innilegar um fararleyfið. En það tjáði
ekki. Mömmu hans fór nú að leiðast þófið. Hún
„Ég elska þig þrátt fyrir Ijótleik þinn,“ sagði
Gerður.
„Það er gagnslaust,” sagði Svavar örvinglaður,
„því að ég hef gefið fríðleik minn, konungstignina
og þig sjálfa fyrir læknisdómana. Gleymdu,
gleymdu mér, lofaðu mér að fara.“
„Vesalings sonur minn,“ sagði konungurinn, „en
live þú ert heillum horfinn."
Gerður grét beizklega, en Agnar fagnaði með
sjálfum sér yfir óförum Svavars.
En þá stóð gamli karlinn undan Svörtuloftum
allt í einu frammi fyrir kóngssyni.
„Far þú hvergi," sagði hann alvarlega. „Nú er
reynslutími þinn á enda. Fyrir mörgum, mörgum
árum var ég ungur maður, og lagði þá hamingju
annarra í sölurnar fyrir sjálfs míns hamingju. En
þá var ég gerður rækur til Svörtulofta. Þar átti
ég að dvelja, unz ég hitti mann, er legði sjálfan
sig í sölurnar til að hjálpa öðrum. Þeir voru margir,
sem komu á fund minn á undan þér, og nú er
ég orðinn fjörgamall maður. En þú, Svavar kóngs-
son, hefur leyst mig úr álögunum, og nú skal þér
hlotnast það allt aftur, sem þii hefur lagt í söl-
urnar.“
Að svo mæltu lagði karlinn hönd sína á höfuð
kóngssyni og varð hann þá jafnfríður og hann hafði
áður verið.
Skömmu seinna stóð veizla rnikil í höllinni. Kon-
ungur hélt brúðkaup sonar síns. En Agnar kom
þar ekki nærri. Hann var genginn fyrir ætternis-
stapa, eins og kallað er, rit af vonbrigðum sínum.
Og enginn saknaði lians.