Jólablað barnanna - 01.12.1948, Blaðsíða 17

JÓLABLAÐ BARNANNA
17
heim, flýtti hann sér að segja kerlingu sinni tíð-
indin.
Næsta morgun kallaði hann á Hjálmrek og sagði
honum alla söguna. Fékk liann honum síðan nesti
og nýja skó og annan farkost.
Hjálmrekur varð brátt ferðbúinn og liét að senda
vagn með sex hestum handa foreldrum sínum.
Hann þóttist þegar vera orðinn konungur. Lét
hann alldrembilega og svalaði skapi sínu með því
að gjöra öllu mein, er varð á vegi hans. Fuglana
fældi hann úr limi trjánna, en þeir sátu þar og
sungu skapara sínum lof, hver með sínu nefi; hvert
dýr, er hann komst í færi við, hrekkti hann með
einhverju. Fyrst mætti hann mauraflokki, og
skemmti sér með því að láta hestinn troða þá sund-
ur undir hófunum.
Maurarnir sem undan komust, urðu reiðir,
skriðu á hann sjálfan og hrossið og bitu þau. En
hann marði þá alla sundur og drap.
Síðan kom hann að tærri og fagurri tjörn. Syntu
á henni tólf endur. Hjálmrekur ginnti þær að
bakkanum og fékk drepið ellefu, en sú tólfta komst
undan.
Að lokum fann hann ljómandi fallegt býflugna-
bú. Býflugurnar lék hann eins og maurana. Þannig
var það hans mesta gleði, að kvelja og drepa aum-
ingja saklausu kvikindin.
Um sólarlag kom hann að fagurri og skrautlegri
höll. í henni sat konungsdóttirin í álögum. Hliðin
voru harðlokuð. Hann barði freklega að dyrum,
en enginn gegndi. Dauðaþögn og grafarkyrrð
hvíldi yfir öllu. Því ákafar og harðar knúði liann
hurðina, sem seinna var til dyra gengið.
Loksins laukst upp gluggi og eldgömul kerling
með náfölt andlit leit út og spurði hann reiðilega
erinda.
„Ég er kominn til að leysa vandkvæði konungs-
dótturinnar,“ mælti Hjálmrekur, „ljúktu upp fyr-
ir mér strax.“
„Flas gerir engan flýti, drengur minn,“ svaraði
gamla konan. „Það er nógur tími á morgun. Kom
þú hingað í fyrramálið." Að svo mæltu lokaði hún
glugganum og hvarf honum.
Hjálmrekur kom til mótsins um morguninn á
ákveðnum tíma. Var kerling þar fyrir og hélt á
bakka, kúfuðum af hörfræi. Þegar minnst varði,
sveiflaði hún bakkanum og sáði fræinu út í allar
áttir. Tók hún síðan til orða og mælti:
„Tíndu upp öll frækornin. Ég mun lcoma hingað
seinna, og skaltu þá hafa lokið verkinu.“
En Hjálmreki þótti, sem þetta mundi gaman eitt,
og lét sér ekki til hugar koma að starfa að því. í
þess stað tók hann að ganga sér til skemmtunar,
og þegar gamla konan kom aftur, var bakkinn
tómur sem fyrr.
„Illa hefur nú til tekizt,“ mælti hún. Síðan tók
hún úr vasa sínum tólf lykla gulli roðna. Kastaði
hún þeim í tjörn eina mikla, rnyrka og djúpa, sem
var þar, og hét Hallartjörn. „Kafaðu niður eftir
lyklum þessum,“ mælti hún, „að stundu liðinni
kem ég aftur og skal þá starfinu lokið.“ Hjálmrek-
ur hló og skeytti engu orðum kerlingar. —
Þegar gamla konan kom, og þessi þraut var ó-
unnin eins og sú fyrri, stundi hún við og tautaði
fyrir munni sér: „Ekki batnar enn, ekki batnar
enn.“ Þó tók hún í hönd hans og leiddi liann inn
í stóra hallarsalinn. Þar sátu þrjár konur, allar
liuldar þykkum slæðum.
„Kjós nú, sonur minn,“ sagði kerling, „en gættu
þess vel að kjósa rétt. Stundu síðar kem ég aftur.“
Hjálmrekur var jafnnær, þegar hún kom eins
og þegar hún fór, en á tvær hættur hrópaði hann
drembilega: „Ég kýs þessa þarna til hægri handar.“
Þá köstuðu þær allar af sér blæjunum. í miðið
sat konungsdóttirin, fögur og yndisleg, en til
hvorrar handar henni tveir hræðilegir drekar. Ann-
ar þeirra þreif Hjáhnrek í klærnar og varp honum
út um gluggann og niður í hyldýpi tjarnarinnar.
Það var ár liðið síðan Hjálmrekur fór að heiman
og ekkert hafði til hans spurzt. Vagninn með hest-
unum sex kom ekki heldur til að sækja foreldra
hans eins og ráðgert hafði verið. Faðirinn andvarp-
aði og nagaði sig í handarbökin fyrir að hafa ekki
heldur sent ónytjunginn hann Hans. í honum var
þó lítil eftirsjá. Honum þótti óbærilegt að þurfa
að sjá á bak eftirlætisgoðinu sínu.
„Faðir minn,“ mælti Hans. „Ég ætla að fara og
freista hamingjunnar." En faðir hans lét sem hann
heyrði það ekki. Hann áleit, að það sem duglegum
hyggindamanni sé um megn, sé lítil von til, að
heimskinginn og ómennið megi farsællega til lykta
ráða.
Faðir hans synjaði honum því um fararbeina. En
Hans lét það ekki hamla för sinni. Hann lagði af
stað á laun, fótgangandi, sama veginn sem bróðir
hans hafði áður farið. Hann lét ekki hugfallast,
þótt útbúnaðurinn væri enginn, og hélt leiðar sinn-
ar glaður og vongóður. Um kvöldið lagðist hann til
svefns undir grænu grenitré. Hvílan hans var rök
mosadyngja, en honum sofnaðist jafnvel og vært
eins og hann væri heima hjá sér. Fuglar skógarins
hræddust hann eigi, en sungu hann í svefn feg-