Jólablað barnanna - 01.12.1948, Blaðsíða 19

JÓLABLAÐ BARNANNA
19
Ef þið hefðuð verið uppi fyrir rúmlega þúsund
árum, og hefðuð spurt, hvað þrumurnar væru,
munduð þið hafa fengið allt annað svar, en þið
fáið nú við þeirri spurningu. Þá hefði ykkur ver-
ið svarað eitthvað á þessa leið:
„Þrumurnar? Þær stafa af því, að guðinn Þór,
hinn sterki, ekur um þveran liimin í vagni sínum.
Vagninn hans er dreginn af geithöfrum, og þrumu-
hljóðið er skröltið í vagninum."
Þá hefðuð þið kannske spurt, hvað eldingarnar
væru, og fengið þetta svar:
„Eldingarnar eru neistarnir, sem hrökkva und-
an klaufum geithafranna, þegar þeir stíga á grjót
— og svo geta það líka verið neistar af harnri Þórs,
þegar hann kastar honum í jötnana illu.. . .“
Þór var ákaflega sterkur, og hann átti hamar,
sem var bezta vopn hans. Þegar hann barðist við
óvini sína, sló hann þá í höfuðið með hanrrinum,
og hamarinn hafði þá undraverða náttúru, að hann
kom alltaf aftur til Þórs, jafnvel þótt hann kast-
aði honum langt í burtu.
Jötnarnir, senr hann átti í höggi við, voru ljótir
þursar, sem áttu heima djúpt niðri í jörðinni. Þeir
sátu alltaf um að gera mönnunum og hinum guð-
unum eitthvað til miska, og þess vegna átti Þór
í baráttu við þá.
Einu sinni lagði Þór af stað til að leita fundar
við konung jötnanna, Útgarðaloka, og hafði með
sér systkinin Þjálfa og Röskvu, sem jafnan þjónuðu
honum. Þegar komið var langt fram á nótt, komu
þau að einkennilegu húsi. Á einni hlið þess voru
gríðarlega stórar dyr, en út úr því öðru megin var
lítið afhýsi. Þangað inn fóru þau, og lögðust til
svefns. En þeim brá í brún næsta morgun, því þá
kom stóreflis risi, og tók upp húsið, sem þau höfðu
sofið í.
„Þetta er vettlingurinn minn,“ sagði risinn, og
nú skildist þeim, að afhýsið hefði ekkert annað
verið en þumallinn á vettlingnum!
Risinn vísaði þeim til Útgarðaloka, og hann tók
þeim vel og sagði, að nú skyldu þau sýna, hvað
þeim væri til lista lagt. Þjálfi átti að þreyta kapp-
hlaup við einn þjón Útgarðaloka, en þótt Þjálfi
hlypi eins hratt og vindurinn, var hinn alltaf á
undan, þótt undarlegt væri.
„Nú skalt þú sýna okkur, hversu mikill drykkju-
maður þú ert, Þór,“ sagði Útgarðaloki, og fékk Þór
drykkjarhorn. Það var mjög langt, en ekki eftir
því vítt, svo að Þór áleit, að hann væri maður til
að tæma það.
„Duglegustu menn mínir drekka út úr því í ein-
um teyg,“ sagði konungur jötnanna, „meðalmenn
tæma það í tveim teyguin, en það eru litlir karlar,
senr ekki Ijúka úr því í þrern teygtnn."
Þór dró andann djúpt að sér, og setti hornið
á munn sér. Hann drakk og drakk, þangað til hann
hélt, að hann hlyti að hafa tænrt það, en þegar
hann leit niður í það, sá hann, að það var enn
milli hálfs og fulls. Þá reiddist hann, og drakk
annan teyg — og þá hafði lrann drukkið svo mikið,
að honum fannst hann alveg vera að springa, en
sanrt var enn mikið eftir í lrorninu. Þá varð hann
svo reiður, að hann neitaði að drekka meira, enda
þótt jötnarnir gerðu gys að honum fyrir það.
Þá kom köttur hlaupandi, og konungur jötn-
anna sagði:
„Getur þú lyft ketti mínunr nreð því, að styðia
hendinni undir kvið hans?“
Þór áleit, að sér mundi reynast það auðvelt, en
þótt hann beitti kröftum sínum til hins ýtrasta,
stóð kötturinn sífellt í allar lappirnar, en skaut
aðeins upp kryppunni. Að lokum varð hann sanrt
að lyfta einni löppinni frá gólfinu.