Jólablað barnanna - 01.12.1948, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ BARNANNA
15
íólaœvintýr íyrir litlu börnin.
Búðarglugginn var lagurlega skreyttur. Hann var
alveg fullur af ^ertum . . . kertum af öllum mögu-
legum stærðuiji og litum, háum, mjóum kertum,
hvítum kertum, til að setja í kertastjaka, stuttum,
digrum og skrítnum kertum, sem voru í laginu
eins og hjörtu, jólasveinar og alls konar kynjagrip-
ir; þar voru líka pappakassar með smákertum, sem
lágu hvert við annars hlið. Fyrir utan gluggann
stóð fólk og skoðaði kertin, sumir fóru inn í búð-
ina og keyptu kerti, en þeir fengu ekki þau kerti,
sem voru í glugganum, því að þau voru þar bara
til sýnis.
Um nóttina fóru kertin að taia saman. j
„Við erum fallegustu kertin í allri búðinni,“j
sögðu nokkur hárauð kerti. „Þegar veizlur eruj
haldnar, erum við látin standa á borðinu. Okkur
hefur verið sagt, að í fínum veizlum séum við not-
uð eingöngu, en ekki rafmagnsljósin."
„Nú þykir mér týra,“ sagði eitt af hvítu, sléttu
kertunum. „Ef fólk á kertastjaka úr silfri, notar
það okkur, því við erum fyrirmannlegust.“
„Svei því öllu,“ sagði eitt kertið hlæjandi, en
það var eins og jólasveinn í laginu. „Þegar fólk
ætlar að skemmta sér reglulega vel, notar það okk-
ur. Okkar ætt er gríðarlega stór, og í henni eru til
kerti fyrir hvaða veizlu sem vera skal. í vor var
notað heilmikið af okkur, það er að segja, þeim
okkar, sem eru í laginu eins og egg; það var á pásk-
unum."
„Það kærir sig sjálfsagt enginn urn okkur,“ hvísl-
aði lítið, hvítt kerti, sem lá í kassa við hlið siö ann-
arra lítilla kerta. „Við erum svo lítil og leiðinleg."
,,Já, og þess vegna eigið þið að þegja,“ sagði gult
og digurt kerti. „Mín ætt er miklu virðulegri. Við
erum stutt og digur, en það getur logað ákaflega
lengi á okkur. Þegar veizlur eru haldnar, kveikir
fólk á okkur, og kveikir svo í sigarettunum sínum
við ljósið á okkur, því við endumst alla nóttina.
Við erum kerti, sem talandi er urn! Við erum bæði
til skrauts og gagns.“
Um nóttina jóru kertin áó tala saman.
„Bara að við gæturn sagt það sama,“ sögðu litlu,
hvítu kertin átta, og andvörpuðu, og rauðu syst-
kinin þeirra, sem lágu í öðrum kassa, hugsuðu á
sömu leið.
„Ég skil ekkert í því, hvers vegna fólk býr okkur
til,“ sagði eitt þeirra, „okkur, sem erum svo lítil
og leiðinleg."
„Eigum við ekki að velja okkur kóng og drottn-
ingu?“ spurði eitt af hárauðu kertunum. „Ég er
viss um, að ég væri góður kóngur, því ég er rauður
eins og kápan kóngsins, og svo mundi ég kjósa
mér hvíta kertið fyrir drottningu."
En hin kertin voru ekki á sarna máli. Þau fóru
að tala öll í einu, svo að af því varð mikill hávaði
og ókyrrð.
„Viljið þið ekki þegja?“ heyrðist allt í einu sagt
með djúpri röddu uppi yfir þeirn, og þeim brá svo
við, að þau steinþögnuðu. Þau höfðu öll gleymt
einu kertinu, en það var það, sem nú lét að sér
kveða.
Innst í glugganum stóð gríðarlega hátt og digurt
hvítt kerti — það var altariskerti, sem átti að standa
í kirkju og loga þar tímunum saman.