Jólablað barnanna - 01.12.1948, Blaðsíða 7

J ÓLABLAÐ BARNANNA
7
„Ég krefst einskis handa sjálfum mér, en ég má
ekki láta þessi lyf af hendi við neinn, nema hann
afsali sér einhverju á móti. Þú verður að láta fegurð
þína fyrir vatn lífsins, erfðarétt þinn til hásætisins
fyrir ávöxt heilbrigðinnar og brúði þína fyrir blóm
kærleikans.“
Kóngssonur fórnaði upp höndum. Ó, hve líf föð-
ur hans var dýrkeypt! Hann gat afsalað sér konungs-
tigninni, en mundi Gerður elska hann, þegar hann
væri búinn að missa fríðleik sinn. Hvað var um
það að ræða, — hann hlaut af rnissa hana — það
var þriðji og óttalegasti kosturinn, og þá var úti
um alla hamingju hans í þessu lífi.
„Nei, ég bjóst nú alltaf við því,“ sagði karlinn,
„enginn hefur enn sem komið er gengið að þessunr
kostum.“
„Jú, ég geng að þeim,“ sagði Svavar, en vafðist
þó tunga um tönn. „Faðir minn á þetta hjá mér
allt saman. Fyrir hann verð ég að leggja allt í söl-
urnar, því að hann er ástríkasti og bezti faðirinn í
öllum heimi.“
Karl kinkaði kolli við því.
„Það er rétt, en þeir eru svo fáir, sem gjalda
þakkir fyrir gæðin, sem þeim eru veitt."
Karlinn sótti þrjú lítil skrín og opnaði þau.
í einu lá lítil flaska full af vatni lífsins, í öðru lá
angandi blóm og liinu þriðja blikandi gullinn á-
vöxtur.
Síðan tók karlinn upp öskju og í henni var lítil
og svört kúla.
„Þessa kúlu verður þú að gleypa,“ sagði hann,
„annars færðu ekki lyfin, sem geta læknað föður
þinn.“
Svavar gerði eins og honum var skipað fyrir, og
fékk þá karlinn honum skrínin. Kóngssonur þakk-
aði fyrir sig og tók þegar að klífa niður hamarinn
aftur. En það veittist honum svo létt, að hann
furðaði stórlega. Þó undraðist hann meira, þeg-
ar hann var korninn niður að rótum hamarsins.
Þá var brimgangurinn óttalegi horfinn með öllu,
sjórinn orðinn sléttur eins og spegill, og fáeinar
léttar öldur léku friðsamlega um hamarsræturnar.
Hann leysti þá bátinn í snatri og að lítilli stundu
liðinni var hann korninn heim í höfn. Þá varð
honum litið við. Nú gekk fram af honum! Svörtu-
loft voru horfin, það var eins og þau væru sokkin
í sjó.
Þegar hann lesti bátnum, varð honum litið nið-
ur í sjóinn og varð þá heldur bylt við. Flann sá
þar mynd af sjálfum sér. En hve hann var orðinn
hræðilega ófríður!
Hann andvarpaði þungan, en samt iðraði hann
þess ekki, sem hann hafði gert. Hann einsetti sér
þá að látast vera sendimaður frá sjálfum sér, því
að hann var hárviss um, að enginn gæti þekkt hann
Þegar liann kom til hallarinnar, þá fór sem hann
grunaði. Enginn þekkti hann. En er hann sagði,
að hann kæmi frá Svavari kóngssyni, með lyf handa
hinum sjúka konungi, var honum leyfð innganga.
Gamli konungurinn lá meðvitundarlaus. Var
eigi annað sýnilegt, en lrann væri að dauða kom-
inn. Gerður kraup við rekkju hans. Agnar stóð
þar álengdar og átti tal við ráðgjafana.
Þegar Svavar var leiddur inn í konungssalinn,
og þeir, sem með honum voru, liöfðu gert grein
fyrir, hvaðan hann kæmi, þá stóð hin unga brúður
upp hvatlega. Agnar reyndi að leyna vonbrigðum
sínum yfir því, að konungi hafði borizt hjálp.
Gerður veitti kóngssyni nána athygii.
„Hvers vegna kemur Svavar kóngsson ekki sjálf-
ur?“ spurði Gerður.
„Hann — hann er dáinn,“ svaraði Svavar.
„Dáinn! Nei, nei, það getur ekki verið satt,“
sagði Gerður hrygg í bragði; en þá gat Agnar ekki
stillt sig um að brosa sigurbrosi.
Svavar varð óþolinmóður og mælti: „Náðuga
ungfrú, notaðu lyfin þegar í stað, annars verður
það ef til vill um seinan.“
„Já, já,“ svaraði hún og hellti nokkrum drop-
um af vatni lífsins í munn konungi, og fór þá að
örvast andardráttur hans. Hún lagði blóm kærleik-
ans á brjóst hans og hljóp þegar roði í kinnarnar.
Hann opnaði augun og leit í kringum sig. Og er
hann hafði etið af ávexti heilbrisiðinnar, reis hann
alheill á fætur.
Þegar Svavar sá það, gleymdi hann sjálfum sér,
hljóp til föður síns, en mundi þá samstundis eftir
umskiptunum, er orðið liöfðu á honum, og ætlaði
því að reyna að laumast hljóðlega burtu.
En í þeim svifum hrópaði Gerður upp:
„Hvers vegna fer þú, Svavar?“
Svavar sneri sér ósjálfrátt við.
„Svavar er dáinn,“ sagði hann.
„Nei,“ sagði hún. „Ég veit, að þú hefur látið fríð-
leik þinn fyrir lyfin handa föður þínum, en ég
þekkti þig strax á augunum og málrómnum.“
„Elsku sonur minn,“ sagði gamli konungurinn,
„því lagðir þú svo mikið í sölurnar fyrir mig?“
„Atti ég ekki að gera það?“ spurði Svavar, hann
sá, að hann gat ekki komizt hjá því að segja til
sín. „Hefði ég ekki gert það, sem ég hef gert, ætti
ég ekki skilið að heita sonur þinn.“