Jólablað barnanna - 01.12.1948, Blaðsíða 11

J ÓLABLAÐ BARNANNA
11
'i
Það var komið fram á
kvöld og orðið dimmt.
Vagn kom á fleygiferð eftir
veginum. I vagninum sátu
karlmaður og kvenmaður,
en ökumaður sat í fmmsæt-
inu og hafði stjórn á hest-
unum. Þau, sem í vagnin-
um sátu, hötðu margt að
tala um, en þegar á ferð-
ina leið, töluðu þau færra,
og horfðu með eftirvænt-
ingu fram eftir veginum.
Allt í einu námu hest-
arnir staðar. Trénag'inn,
sem hélt öðrum vagnkjálk-
anum hafði hrokkið úr
kengnum. Naglinn var sem
sé orðinn slitinn og háll.
„Bara að ég hefði nú blað-
snepil, til að vefja utan um
naglann,“ tautaði ökumað-
urinn, og í sama vetfangi
rak hann augun í blað,
sem lá rétt við fætur hest-
anna. Hann tók það upp
og braut það í sundur.
„Þetta lítur út fyrir að vera
sendibréf," sagði hann við
þau, sem í vagninum sátu.
Maðurinn kveikti á eld-
spýtu, til að geta lesið hvað
á miðanunt stæði, og á
næsta augnabliki rak kon-
an upp undrunaróp.
„Nei, þetta er alltof gott
utan um naglann," sagði
hún, og tárin runnn niður
eftir kinnum hennar.
Hvaða fólk skyldi þetta hafa verið? — Það er
ekki til neins að leyna því, að þetta voru foreldr-
ar Péturs og Grétu litlu, og bréfið, sem þau fundu,
eða réttara sagt símskeytið, var einmitt það, sem
börnin höfðu sent rnörnmu sinni. Var þetta ekki
dæmalaus tilviljun? Þau hefðu bara átt að vita það,
börnin tvö, sem sátu hrygg heima, að foreldrar
þeirra væru svona nærri, og að þau hefðu í raun
og veru þegar fengið símskeytið! Pabbi þeirra var
orðinn heilbrigður aftur, og í vagninum voru bæði
jólagjafir og ýmislegt smávegis handa Pétri og
Grétu litlu.
Þau læddust nifiur stigunn.
Og vagninn þaut áfram í myrkrinu, sem alltaf
varð svartara og svartara.
En heima á Lyngstöðum var fátt um að vera.
Lína frænka hafði skipað þeim Pétri og Grétu litlu
að fara að hátta, þegar þau voru búin að borða
kvöldmatinn. Hún var sjálf svo illa haldin, að
hún varð fegin hverri stundinni, sem hún þurfti
ekki að vera á stjái. Börnin höfðu hlýtt henni að
nokkru leyti; þau höfðu farið strax upp til sín, en
þeim var ómögulegt að fara að sofa, því eftirvænt-
ingin hélt huga þeirra föngnum.