Jólablað barnanna - 01.12.1948, Blaðsíða 10

10
JÓLABLAÐ BARNANNA
Jí ólasí mskcytid
Þau höfðu kafað snjóinn, Pétur og Gréta, og
brotizt gegnum skaflana, sem vindurinn hafði hlað-
ið yfir þveran þjóðveginn. Þau höfðu klifrað og
klórað sig áfram upp eftir hlíðinni, þar sem ísbólstr-
ar voru undir snjónum, og þau rifu sig til blóðs
á berum höndunum, er þau runnu ofan hvað eftir
annað, þangað til augun fylltust af tárum. F.n upp
urðu þau að komast, hvað senr það kostaði, og
það komust þau líka að lokum með herkjubrögð-
um.
Nú var takmarkinu náð; grönnum og gljáandi
símaþræðinum, sem suðaði og hvein í vindinum.
Hann var festur í girðinguna með dálitlum járn-
flein, o.g lá þaðan milli símastauranna eins langt
og augað evgði.
„Ertu með bað?“ snurði Gréta.
„Já, auðvitað. Nú skal ég svna þér, hvernig ég
fer að því,“ svaraði bróðir hennar. Svo dró hann
npo úr vasa sínum lítinn, bögglaðan bréfmiða.
Á miðann var eitthvað skrifað nreð stórum, stirð-
busalefrum stöfum, og um leíð og vindurinn baut
hvínandi framhjá beim, gerði hann snögga lykkju
á leið sína, til að gægjast í bréfið, og var það á
þessa leið:
„Mamma, okkur leiðist svo, að þú skulir
ekki koma. Lína frænka er veik og vill ekki
láta okkur fá nein iól, og okkur lano'ar svo til
að bú komir heim aftur til Grétu litlu binn-
ar og Péturs hjá Línu frænku á Lyngstöðum.“
Er það nú heimska, hugsaði vindurinn. Hvað
ætla þau að eera með betta? Hann ætlaði alveg að
rifna af forvitni, og hringsnerist utan um þau til
að siá, hvað úr þessu yi'ði.
„Heldurðu, að það kornist til skila?" spurði
Gréta Iitla, og blés á króklonona fineur sína.
„Tá, þó það væri. Til hvers heldurðu, að við
höfum ritsíma?" sagði Pétur drýgindalega, og vafði
miðanum vel og vandlega utan um vírinn. Svo
ýtti hann honum af stað, en hann nam staðar rétt
undir eins, og lá grafkyrr og hreyfðist ekki.
Þvílíkir bjánar! hvæsti vindurinn. Skárri er það
nú heimskan! Og hann hentist hátt í loft upp af
undrun. Já, þvílíkt og annað eins! Þau halda þá,
að jólasímskeyti séu send á þennan hátt. Þvílík
heimska! Húj-hú! Nei, þá vissi liann eitthvað
betur.
Gréta litla fór að gráta. Miðinn fór ekki lengra.
Hann komst þá aldrei til mömmu.
„O, Pétur, Pétur, hvað eigurn við að gera?“ vein-
aði hún. „Nú verða engin jól Iijá okkur!“
Þeim þótti báðum svo leiðinlegt og einmanalegt
hjá Línu frænku, og söknuðu móður sinnar svo
sárt. En hún var í Ameríku, svo langt, langt í burtu
— til þess að annast pabba, sem hafði verið þar í
mörg ár, og hafði nú* orðið veikur, en mamma
hafði lofað að komameim fyrir jól — og nú voru
jólin bráðum koxnin. Æ, hvað áttu þau að gera?
Það urðu engin jól hjá Línu fi'ænku, jól án mömmu
— nei, það urðu víst alls engin jól. Pétur hafði
þó verið alveg viss um að símskeytið kæmist til
mönnnu, og þá mundi hún eflaust konra.
Þau störðu bæði hrygg í bragði á miðann, sem
hékk grafkyrr á vírnum.
En nú hafði vindurinn Itugsað sig ofui'lítið bet-
ur um, og þá kenndi hann í brjósti um systkinin,
og hugsaði með sér, að hann gæti í rauninni allt
eins vel hjálpað þeim eftir mætti. Og húj— huúj,
hvein í honum meðfram símavírnum, og hann
feykti símskeytinu með sér eins Iangt og barns-
augun eygðu. Það var eins og það færi alla leið
til himins, og þá hlaut það líka að komast alla
leið til mömnni í Ameríku.
„Húrra!“ hrópaði Pétur.
„Húrra!“ hrópaði Gréta litla.
„Húj—huúj! Húrra!“ hvein vindurinn. Það var
þá líka eins gott að hafa skemmtunina í kaupbæti,
hugsaði hann með sér.
„Nú vei'ða jól hjá okkur!“ sagði Pétur, og hopp-
aði og skoppaði af kæti.
„Og mamma kexnur heim!“ söng Gréta litla, og
hoppaði líka — og þau hoppuðu og dönsuðu alla
leiðina heim, og vindurinn dansaði á eftir þeim,
og þeytti snjónum saman í langa skafla.