Skák - 06.03.2012, Qupperneq 89

Miklimeir
Félagarnir litu hvor á annan. Beint framundan var þessi svarti kassi. Ferkantaður skagaði hann uppúr
gráhvítunni eins og lágreistur turn á fljótandi skákborði. Undirlagið dúaði við minnstu hreyhngu svo jafnvægis-
skynið fékk í magann. Dulúðin dró þá nær og þegar einungis ein reitaröð var eftir gerðist nokkuð óvænt.
Harðlæst lokið þeyttist af kassanum og út spruttu vírar og bönd sem vöðluðust í hnykil uns vera nokkur tók
á sig mynd. Hátt íyrir ofan sveiflaðist fyrirbærið fram og aftur eins og öfugur pendúll og horfói með undir-
skálaaugum niður á þá félaga. Bros af breióara taginu svo glitti í skínandi tanngarð.
Takk fyrir að frelsa mig, söng veran skrækum en auðmjúkum rómi.
Það var svo leiðinlegt inni í kassanum, svo þröngt og einmanalegt, en nú er ég frjáls og nú verður
gaman!
En hver ert þú? spurðu félagarnir.
Ég er Miklimeir, svaraði svarta veran og fórnaði höndum í gleði sinni upp í loft.
í sama mund bergmálaði rýmið snöggum grænum litum og uppúr höfði verunnar spruttu sprotar sem sam-
einuðust langt ofar í öðrum undrakassa. Hvílíkir loftfimleikar! Fyrr en varði tóku rætur að teygja sig út í loftið í
allar áttir og laufkrónur spruttu eins og kanínur úr hatti allt í kring. Undrarækt Miklameirs hélt áfram að flétta
og þyrla gróðurflókum og furðuverum út í rýmið þar til sköpunin kórónaðist í því fegursta blómi sem gestirnir
höfóu augum litið.
Púff, púff.
Ha ha, hló Miklimeir hátt og snjallt, höfum það miklu meira!
Og með snöggri handasveiflu meistarans voru félagarnir komnir á flug. Þeir vissu ekki hvernig en á sama tíma
og þeim fannst þeir svífa langt ofár þessari furðuveröld Miklameirs, voru þeir staddir í dýpstu gróðurrótum
hennar og fremstu brumhnöppum. Það var eins og tillífunin sjálf væri sest að í augntóttum þeirra og hraó-
teiknaði óorðna hluti í vitund þeirra.
Og í þessum hápunkti galdursins þegar allt er mögulegt og sköpunarverkið andar í fullkominni harmóníu
gerðist nokkuð alveg á skjön við það sem vænta mátti.
Miklimeir skrapp saman með hvini og kveinstöfum og sogaðist af fullum krafti ásamt öllu sínu hafurtaski niður
í hyldýpi svarta kassans sem skelltist aftur meó háværum hvelli.
Búmm.
Við skellinn lentu þeir félagar í sjálfum sér á fyrstu reitaröð þar sem dúandi undirlagið tók við þyngd þeirra
aftur. Beint fyrir framan þá var hann uppvakinn - kassinn svarti. En Miklimeir var horfinn.
Allt var eins og áður. Og þó - félagarnir vissu ekki hvort það var tíbrá eða töfrar en
það var núna eins og ára kassans púlsaði grænum hjartaslögum í takt við þeirra.
Dúnk, dúnk
Katrín Ólína - www.katrin-olina.com