Freyja - 01.11.1905, Qupperneq 11

VIII. 4-
FREYJA
83
lyfti niér yflr synd og eymd 0g sorg, og h.tnn elskaði mig alveg eins
— var engu ósælli, og þó liafði enginn prestur innsiglað ást okkar. Eg
býst við þú fyrirlitir mig fyrir veikleika minn og ég láiþérþað ekki, því
frá þínu sjónarmiði iilýt ög að liafa syndgað óttalega, hversvegna sneyp-
ir þú mig ekki, lmelda?“ sagci Cora, og komst nú ekki lengra fyrir
geðshræi ingu.
,, IIví skvldi ég sneypa þig fvrir að elska góðan og göfugan mann
vesalings Cora mín, svo er ög ekki ósanngjörn," Cora leit upp með stóru
augun sín full af tárum og sagði hikandi og undrandi: „ Eg héit þú inynd-
ir bölva honum, en fvrirlíta mig,“
Iinelda hristi höfuðið. ,, IIví skvldi ég gjöra það, jafnvel þó ég geti
ekki skilið í breytni lians við þig, flnnst mér saga þín benda til þess að
hann hatt verið góður ínaður. En nú verður þú að hvíla þig, því þessi
geðshræring getur annars oiðið þér liættuleg,“ sagði Imelda.
„ Eg y;f3i fegin að fá að devja, því ætt mín hefir verið þrungin sorg-
um og vonbrigðuin,'1 sagði Cora og varp mæðilega öndinni.
,, Sussu, sussu barn, þú heflr veriðað segja mér frá ástarsælu ykkar
Owens og svo vdtu deyja frá öllu saman, það dugar núekki,“ sagði Inr
elda 0g brosti. ,,En ég skil þ*g ekki og það trufiar inig,“ greip Cora fram
í og rétti út höndina eins og hún vildi styðja sig. Imelda tók þá í hönd
hennar, þrýsti hana hlýlega og sagði: Þú skilur mig bráðum, vertu róleg
þangað til?
,, Ilefði saga mín endað hér, inætti ég enn þá vona, en slík sæla er
of fágæt tii að endast, Þegar Owen tók mig npp af götu sinni, leigði
liann lítið en snoturt hús í útjaðri borgarinnar.þiim er vissi að Hudson
ánni, Húsið var afskekkt, umkringt háum timburgirðingum, en innan
þeirra var stórvaxinn laufgaður skógur. Úrefri gluggum hússins sáég út
á ána þar sem gufuskip, stór og smá vcru einatt á ferðinni Þegar í
byrjun útvegaði Owen mér gamla svertingjakonu, sem var hjúkrunar
kona mfn meðan ég lá, en vinnukona síðar. Ilún stóð víst í þeirri mein-
ingu að ég væri kona Owens, og þeirri meiningu lofuðum við lienni að
halda.
Einu sinni kom luktur vagn skrautlegur mjög heim að húsinu og
út úr honum steig skrautklædd kona. Bertha, svo hét svertingjakonan
fylgdi henni inn í stofu. Konan, sem var stórvaxin, dökkliærð, dökkeyg
og svo hvasseyg, að líkast var sem eldur sindraði úr augum hennar, fékk
mér nafnspjald, sem á var prentað ,, frú O. Hunter." Konan var á að
gizka þrítug, skarpleit 0g fremur langleit,og gaf allt útlit hennar til kynna