Freyja - 01.12.1905, Blaðsíða 3

VIII. 5-
FREYJA
Úr mannlífinu.
(Þýtt úr ,,The Public“.)
99
Ég er staddur í járnbrautarvagni. Skammt frá mér sitja
hjón, sitt í hvoru sæti. Iíonan ávarpar manninn öbru hvoru,
hann svarar stu.tt og kuldalega. Þau sjást ekki skiftast á neinum
einkennum hlýrra hugsana., sannrar vináttu, kœrleiks né innileika.
Þau eru eins andlega fjarlæg hvort ööru og austriö vestrinu, Sam-
þýðast jafn illa og ís og eldur. Þau hanga saman aö eins fyrir
valdboð laganna eöa af vana.
Ast þeirra er löngu dauð; giftingar eiöurinn gleymdur, gleöi-
leikur b'fs þeirra er leikinn á enda; dagur hamingjunnar kominn
aö kvöldi og yfir þeim grúfir dimm og ísköld nótt.
Ég renni kugaraugum mínum mörgum árum aftur í tímann og
minnist þess, að ég þá sá þessi sömu hjón. Nú eru þau gráhærð
og gömul; þá voru þau ung. Þaö var um sumar. Ég hafði ásamt
mörgum öðrum, farið mér til skemmtunar um sumartíinann út að
Michigan vatninu. Það var kveld. Ég var einn á báti skammt
frá landi. Kvöldroöinn hjúpaði vestur loftið rósrauöri slœðu.
Landið teygöi út í vatniö langa arma,skógi vaxna, á báðar hliöar.
Allt var svo kyrlátt og hljótt að mér datt í hug að kvöldblærinn
vildi ekki sV.erða heilagleik þann, er feguröin hafði til sýnis.—Ég
heyrði áraglam; mér var litið við og ég sá mynd, sem allir kann-
ast viö—svein og svanna. Bátnum var rennt hægt og léttilega
að landi á milli laufgaðra runna, og í skugga risavaxins tréssettust
þau sveinninn og svanninn í kvöldkyrðinni, er gullroði aftanroö-
ans kvaddi með brosi. Ég horföi á þau þar sem ég sat í bátnum
mínum og mér datt í hug ljóð Burns, er hann nefnir: ,,Til Maríu í
himninum“ og ég sendi þögula bœn frá djúpi hjarta míns til anda
þess, er öllu ræður og baö hann að blessa líf þessara tveggja sálna
og ég fylgdi þeim í anda frá þessum stað þar sem þau sátu alsœl í
draumríki ástarinnar og alla leið til kyrkjnnnar í þorpinu þar sem
þau áttu heima og ég heyröi prestinn mæla þessi þýöingar mikklu
orð : ,,Þið eruð hjón, “ og ég sá manninn draga hringinn á fing-
ur brúði sinnar meö titrandi hendi og ég sá tár hrynja niður kinn-