Freyja - 01.12.1905, Blaðsíða 28

124
FREYJA
VIII. 5.
ítt, bar hanainn,tók af henni tlftðurnar og ssetti hana við ofninn. Meðan
hún vermdi sig,hughreysti gatnla konan hana, bað hana fara hugrakka
og óhrædda inn til hans og lesa yfir honum faðir-vorið sitt.
Þegar hún hafði ornað sir leiddi gamla konan hana inn í herbergí
sjúklingsins. Skegg hans var orðið afar rnikið, augnatc'ftirnar hohtr og
ltann horfði staraudi á móti þeim. Þó fannst henni hann ekki ljótur og
hún hræddist hann ekki.
„Fyrirgefðu mér,“ hvíslaði hann. Henni skildist hún eiga að segja
já og þess vegna sagði hún já. Þá brosti hann og reyndi að snúa sér, en
mátturinn var þrotinn. Hún byrjaði strax á faðir-vor, en hann gjörði
bendingu um að sér líkaði það miður, en benti á brjöstið á sér. Barnið
lagði báðar hendur á brjóstið á honum því þess fannst henni hann biðja
sig. Strax lagði hann holdgrönnu, beinaberu og nástömu hendurnar
sínar ofan á hennar, lagði augun aftur og var þá eins og heilög kyrð
færðist yfir hann. Með því hann sagði ekkert,þorði hún ekki að draga
liendurnar að sér þegar hún var búin með bænina, heldur las hún hana
aftur, 0g er hún byrjaði á henni í þriðja sinni, kom gamla konan inn,
leit á rúmið og sagði: „Nú mátt þú hætta barnið mitt, þvi nú er hann
leystur í friði.“
(Aðsent.)
Afram.
Áfram, tftt þó örvar þjóti,
áfram, dimma þyrnileið,
áfram, kífs í ölduróti,
áfram þjóS mín, fram í deyð.
Áfram, áfram, efldir drengir,
óma mínir hjartastrengir.
Áfram, áfram, ástarblíða
yndisfagra snót,
áfram, áfram, lands og lýða
leið þú sérhver mót.
Áfram, áfram, ljóssins lilja,
lögmál tímans reyndu’ að skilja.
Áfram, áfram, eining fögur
okkar prýði starf.
Til að mynda merkar sögur
manndóms huga þarf.
Áfram, áfram, guð þín gæti,
göfga þjóð mín, kjör þín bœti.
Jón Kjœrnested.