Freyja - 01.12.1905, Blaðsíða 12

FREYJA
VIII. 5.
108
Óminniselfin.
Eftir B. Cartis.
Einu sinni var fátœk kona, sem haföi msett svo miklu and-
streymi og böli á lífsleiöinni aö hún óskaði um fram allt, að endur-
minningarnar um það hyrfu meðöllu. Maðurinn sem hún í œsku gaf
ástríka hjartað sitt, gleymdi œsku heiti sínu. Brestir hans gjörð-
ust glæpsamlegir og hann flúði að lokum til að forða lífinu.
Börnin sem hún bar undir ástríka móðurhjartanu sínu og kom á
legg, endurguldu ást hennar og umhyggju með rœktarleysi og
vonzku, og yfirgáfu hana síðan hvort á fœtur öðru. Sál hennar
yfirbugaðist af sorg. Hrygg og einmana hélt hún ofan eftir
skuggadal dauðans. Loks kom hún að ánni og bað ferjumanninn
að ferja sig yfir ána. ,.Þetta er Óminniseifin, “ sagði ferjumaður-
inn. ,, Viltu ekki hinkra við og fá þér að drekka ?“ Það hýrnaði
yfir konunni og hún sagði með sárri eftirvæntingu: ,,Jú ég vil
drekka, því þá gleymi ég vonbrigðum mínum“.
,,Þá gleymir þú einnig því, að þú hafir vonað, “ sagði ferju-
maðurinn.
Eitt augnablik kom hik á konuna, svo sagði hún: ,,Mig
langar til að gleyma því að ég neyddist til að hata hann“.
,,Þá gleymirðu líka ástinni, sem þú barst til hans, “ svaraði
ferjumaðurinn.
Það var einsog þessi orð vektu upp fornar endurminningar
og það var löng þögn. Svo laut hún niður og sagði: ,,Ég vil
gleyma því, að börnin mín hurfu frá mér. Gleyma hversu ég grét
og syrgði þau í myrkrinu á kvöldin, þegar þau komu ekki heim.
Gleyma að þau reyka á villustigum og koma ekkiframar til mín“.
,,Já, “ svaraði ferjumaðurinn. ,,Þá gleymir þú líka að þú
hefir nokkurntíma þrýst þeim að hjarta þínu. Gleymir hversu
litlu lófarnir léku um vanga þína þegar þú söngst þau í svefn á
kvöldin“.
Konan stóð þá ekki lengur við ána, heldur gekk hún að ferj-
unni.