Freyja - 01.12.1905, Blaðsíða 4

100
FREYJA
VIII. 5.
hennar og ég sagðí víÖ sjálfan mig: ,,Þetta er fögur sjón, þetta
er himneskt !“ En þó þekki ég enn þá háleitari sjón. Þaö er aö
sjá aldurhnigna elskendur, hjón sem lengi hafa haldist í hendur og
gengiö samhliða undir þunga tímans að sjá þau brosa viö kveld-
geislum æfi sinnar, jafn ánægö og jafn viökvæm eins og þegar þau
hófu göngu sína með öllum þeim vonum og öllum þeim draumum
sem heilbrigð æska á til í eigu sinni.
Ég fyllist lotningu þegar ég sé geisla er stafa frá gleði og á-
nægju göfugrar sálar og fjölga með hverju hári, er tíminn málar
grátt. Mér finnst sem ég sé staddur við opnar dyr allrar dýrðar
og horfi þar inn er ég sé þá ást sem festir dýpri rætur eftir því sem
árin fjölga. Uppspretta þeirrar hluttekningar og einingar sem í
ellinni sýnir fegri tjöld en þau sem elsku vonirnar máluðu, sem
tengir nánar dag frá degi þœr sálir, sem hafa strítt saman, starf-
að saman, glaðst saman, grátið saman. Já, sú uppspretta er
dýrðlegust alls þess er á jarðríki þekkist.
Meigi slík hjónabönd í þúsundatali verða blessun mannkyns-
ins. Meigi slík ást sem þarf engin ytri lög né fjötra,verða alfrjáls
stjórnari mannlegs sálarlífs. Það er sá réttur sem mannshjartað
á heimting á, samkvæmt lögum eðlis og tilveru.
SlG. JÚL JÓHANNESSON.
STÖKUR.
Þótt máni vefji geislum grjót
ei gróður vekja þeir,
ef ekkert vermir viðarrót
hann visnar, fölnar deyr.
Ef fjarlœgð skílur Önd frá önd
hið innra, dimm og köld
þá gagna engin ytri bönd
og engin boð ré Völd.
SlG. JÚL. JÓHANNESSON.