Freyja - 01.06.1908, Qupperneq 18

FREYJÆ
X. rr-12.
iýg
Jirami sór og sárt við iagði aðþað væri tárhreint,ea það stoðaðii
ekkert, Marfa henti bauknnm metf öilu saman eins langt og h-írn
gat og þóttist hafa' umTið þarft rerk. En Jimmí var hálf vælulegur
yfir blóðsugu missinum, og erég sagði honutn mjög alvariega, að-
það hefði verið rétt að heuda, þeiur, þær hefðu efeki raátt vera í ís-
skápnum, sagði hanní
„Enþ»r voru hreinar, Ég tók þær úr tárhreinam sandinuntt
og lét þær í könnu sem ég þvoði sjálfur, Eg vildi bara að ég hefði
ekki gjðrt það, því það er sama hvað maður reynir að vera góð-
ur. Þú helduT kannske að ég gætí étið úr óhreítram ísskáp frem-
uren þú,“ sagði hami við Marfu. „Wóðsugurnar nríhar eru alveg
eins hroihar og hver annar lifandi skelfifskur og mikið breinni en
niðúísoðni könnufiskurinn ykkar."
Eg sagði jimma að þetta væri nóg veður út af ekki mefra efní
og fór bann þá, nöldrandi yfir því, að verða nft að btra »ff leita aff
blóðsug.um á ný. Svo fór hann en María komst i ruggustótinn og
íók að barma sér yfir því að lystin væri farin, og að sér skyldi
hafa getað sézt yfirþessi viðbjóðslegu kvikindi svo dyggiíega setn
hún hefð* þóskoðað í skápinn á hverju kveldi. Nú hefðu þau þó
sjálfsagt skriðið yfir matinn, setn hún og aðrir hefðu étið. Var
það ekki alveg óþolandi? //ún ætlaði aldrei að borða nokkum
skapaðan h)ut framar tneðan hún ræri þar, þóhún yrði þar í tfuí
vikur. Églofaði Maríu að rausa ogfór út, En umtaisefni okkar
var komið öt á undan mér, það heyrði ög á því seni Cunninghatu
sagði. „Eg er að tína blóðsngur fvrir Jimma, María frænka hans
henti þeim út fyrir honurn og nú má bann hvergi hafa þærr“sagði
kann,
„Geymdi bann blóðsugnrnar virkilega í ísskápnum?“ sagði
ungfrú Allan og lýsti máirómurinn samblandi af undrun og við-
bjóði.
„Hann gjörði það svo þær dæju ekki, því þegar þær devja
kemur vond lykt af þeim, en nú befir kerfingin bentþeim öllum,“
sagði Cunninghara og var auðheyrt að jim var í bans augum
bæði hetja ©g píslarvottur. 8einua kora hann til ungfrú Allan,
þar 3em hún sat f fjörunni og sagði undur blíðlega;
„Hérna er nokkuð fallegt sera ég ætla að gefa þér, frú For-
syth,“ og svo rétti bann henni blóðsugu, sem engdist ámátlega
sundur og saman. „Mér þykir vænt ura blóðsugurr“ bætti hann
við,
Þá sá ég hvaða ágætis sfúlka ungfrú Allan var. //ún þakk-