Freyja - 01.09.1909, Qupperneq 17

XII. 2.-3.
FREYJA
4i
Brúnó hlyfci að koma bráðlega með ii inn. Liiclega hefði liann þó
verið sofnaður og Rónia lagt hami úfc af heini-i hji sér.“
Elínu fanst þetta seunilegt, sauit var hfln óróleg, Loks vorii
ytri dyrnar opnaðar, iiún leit niðiu* og Rossi se.n ívo vel las hugs-
anir manna, s.i henni brégða skyndiloga. liann sá líka Brönó
koma meðsvoininn í fauginn þannig, að hófuðið hftkk máttlaust
aftur á bak cg yíir því hvíldi fölvi dxuðaris, en snjóflyksur sátu ó.
áreittar á and: ii.i hausoghári, Trcvjan var opin á brjóstinu og
ötuð í hálf stork.nu blóði.. Rossi iiafði strax hlaupið niður til að
vita vissu sína 0g Elín vartekin að hljóða.
„Láttu hana ekki koma. ‘ hrópaði Brúnó og reyndi að bera
sig karlmannlega ,en í röJdinni var holhljóð, sem hann gat ekki
ráðið við.
Þeir lögðu sveininn á legubckkinn. og þar kraup móðir harrs
hjá hon.um og vafði blóðug r.i luinn örmnm sínum. ,.jósep, Jó-
sep! ‘ hrópaði hún. ,,Opnaðu augun —líttu á mömmu þína! O
hvað hafa þeir gjört við barnið? Standið þið'ekki eins og fábján
ar, getur.enginn sókt læknir? Nei, hvað er nú þetta?—Blóð á skyrt-
unni hans og sár á brjóstinu á honum! Hafa þeir virkilega skotið
hann? Nei, það er ómögulegt—hann, barnið? Jósep, Jósep! Nei,
hann heyrir eklci til min og þó slær hjartað í honum enn þá—eða
er það bara hjartað í mér/ — Hví kemnr ei ginn !æknir?“
Enginn treystist til að segja henni sannleikann,að það væri ekki
til neins hann væri dáinn, drengnrinu hennar, og horfðu því þegj-
andi-á sorg hennar. Loks kom nokkurs konar vitfirrings glampi í
augu hennar, hárið féll laust niður um hana og hún æpti: „Þeir
hafa myrt hann 7 vetra gamlan rétt á afmælisdeginum hans! 0,
guð minn góður, hvað hafði hann til unnið? ‘
„Hvað, nema það, að vera fæddur í því landi, þar semstjórnin
myrðir saklaust fólk sér til dægrastyttinga og lifir á ránum.“ sagðí
Brúnó æðislegj.
Herbergið var fuit af hluttekningarsömurn nágrönnum, seiu
aldrei höfðu komið þangað fyr. Sorgin gjörir alla jafna og dregur
fólk saman. Einhver í hópnum sagði Rossi hvernig slysið hefði
viljað til. Elín heyrði söguna og barmaði sér þá hástöfum yíir því
að rétt áður, einmitt þegar drengurinn hennar varaðdeyja hefði
hún verið að tala um að hegna honum, Og sorg hennar var svo
beisk, 0g sjálfsákæra hennar svo átakanleg, að Rossi í algjörðri
gleynfsku á lcreddur og siðvenjur vaföi hina syrgjandi móður að
brjósti sínu og tók húu þá að gráta ákaflega og lötti lieani við það.