Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1971, Qupperneq 85

T í Ð I N D I
89
mjög langt samtal við piltinn. Það síðasta, sem við urðum
ásáttir um, var það, að hann skyldi láta vissan hluta af tekj-
um sínum renna til uppeldis munaðarlauss barns. Hann
skyldi lifa og starfa fyrir þetta barn, meðan hann stofnaði
ekki eigið heimili. Þessi piltur fór þakklátur. Hann mun
hafa farið að samkomulagi okkar. Því miður hef ég ekki
frétt af honum um tíma. En þarna var tækifæri til hamingju
tveggja, piltsins og barnsins. — Væri nú ekki hægt að stefna
hugum ungmennanna, sem annars telja sig ekki eiga neitt
lífstakmark, að einhverju líku þessu?
Eitt sinn hlustaði ég á erindi, þar sem sagt var frá félags-
skap ungs fólks, sem í frístundum sínum vinnur fyrir gamalt
fólk. Þannig er hægt að beina áhuga og átökum æskufólks
inn á hamingjuleiðir.
Víða eru félagsheimili risin, og ég efast ekki um, að þau
séu vel notuð til ýmiss konar menningarstarfsemi. En mér
kemur í hug annað sameiginlegt heimili, en það er kirkjan.
Þar getur æskufólk notið leiðsagnar og starfað að kærleiks-
og mannúðarmálum, en einnig sótt sér andlega orku til
þess að standast átök atvikanna og erfiðleika, sem það kann
að mæta. Til þessa treysti ég mæðrum. Fyrir slíkt munu
börnin enn meir elska mömmu sína, þegar þau sjá, að hún
hefur hjálpað þeim eftir megni til þess að lifa hamingju-
scimu lífi.
Ég átti heima á Bíldudal og kom oft niður á hafskipa-
bryggjuna, þegar farþegaskip bar þar að. Einu sinni er ég
að ganga niður eftir bryggjunni. Eg heyri hraðan andardrátt
rétt fyrir aftan mig og lít við. Þarna er 11 ára telpa á harða
spretti. Hún hefur flýtt sér svo mikið, að hún hefur ekki
gefið sér tíma til að hneppa kápuna sína þó að kalt væri.
Eg spyr hana, hvaða asi sé á henni. — „Mamma er að koma,“
var svar hennar, um leið og hún þaut fram hjá mér. Eg kom
í tæka tíð til þess að sjá hana í móðurfaðminum. Móðir —
dóttir, móðir — sonur. Þetta hljómar vel! Hver skilur börn-