Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1971, Qupperneq 86

90
T í Ð I N D I
in betur en móðir, sem elskar þau? En hvernig eru börnin
búin að heiman til þess að starfa sjálfstætt? Fyrr en varir
er dóttirin orðin móðir, sonurinn orðinn faðir. Er dóttirin
fær um að vera góð móðir, eða sonurinn um að vera góður
faðir?
Þetta er umhugsunarvert: Hvernig getum við gert upp-
vaxandi æskufólk að sem beztum feðrum og mæðrum barn-
anna sinna?
Það hefi ég rakið að nokkru hér að framan, En töfraorðið,
sem leysir öll vandamál í sambandi við uppeldismálin, er
ekki á allra vitorði. Það verður að leita að því, unz það
finnst.
Úti á hrjóstrugri eyðimörk stóð konulíkneski, sem starði
stirðnuðum steinaugum út yfir auðnina. Það fylgdi þessu
líkneski sú sögn, að eitt orð gæti lífgað það og samtímis
myndi eyðimörkin breytast í gróðurland. Margir reyndu
að finna tiilraorðið, bæði lærðir og ólærðir, en allt kom fyrir
ekki. Ár og aldir liðu. Loks var það heitan, sólbjartan dag,
að barn hafði villzt að heiman og stóð nú hjá steinlíknesk-
inu. IJarnið ballaði sér grátandi upp að líkneskinu og milli
gráthviðanna kallaði það: Mamma — mamma! Og sjá. I
augum líkneskisins kviknaði líf. Brátt birtist ástarbros á
lifnandi andliti myndastyttunnar. Nú beygði hún sig niður
að barninu. En umhverfis líkneskið byrjaði eyðimörkin að
breytast og gróður að brjótast upp á yfirborðið. Barnið hafði
nefnt lausnarorðið og það var MAMMA.
Villta barnið fann lausnarorðið! Það eru mörg börnin,
bæði yngri og eldri, sem eru villt. Ég tel, að lausnarorðið,
sém verði þeim til beztrar hjálpar, sé orðið mamma. Góð
móðir gefur barni sínu góða leiðsiign út í lífið, svo að það
ekki aðeins heyrir óm af hljómum klukkunnar, heldur nær
að setjast að í návist Iiennar.
Við þurfum að flytja þessa líkingu út í lífið og gera hana
að veruleika.
Til þess treysti ég ykkur: móðir, kona, meyja.