Helgarpósturinn - 07.01.1983, Page 12

Helgarpósturinn - 07.01.1983, Page 12
12 Föstudagur 7. janúar 1983 ýp&sturinn Anna Björnsdóttir var að laga súkkulaði í litla eldhúsinu í risíbúðinni þeirra Jakobs Magnússonar á Tjarnargötunni. Diskur með hrökk- brauði og osti var á borðinu. - Þótt ég sé afskaplega mikið fyrir heilsufæði finnst mér að kakó tilheyri jólunum, sagði hún og dró fram skál með þeyttum rjóma. - Geturðu tekið þetta með þér inní stofu? Eg ætla bara að taka símann úr sambandi svo við verðum ekki trufluð á meðan. Svo setti hún símann í samband við lítið segulbandstæki, sem svaraði þeim er hringdu og sagði: Góðan dag, vinsamlegast skildu eftir nafn og númer og við hringjum um hæl. Síðan kemur örlítill sónn og þá ber manni að tala. Nú, eða syngja. Það getur enginn stöðvað mann rétt á meðan, maskínan tekur þegjandi við öllum skilaboðum. Anna kom með öskubakka. „Ég er eiginlega að læra að reykja, “ sagði hún. „Ég er í námi hjá Eggert Þorleifssyni, félaga mínum og vini úr Stuðmannamyndinni. Hann er að kenna mér tökin og ýmis trikk með eldspýtustokka fyrir kvikmynd, sem ég mun cf til vill leika í vestra í lok janúar. Mér stendur til boða að leika þar kalda kerlingu, cinkaspæjara, sem reykir eins og veghefilsstjóri. Galbnn cr bara sá, að ég er ckki nógu hress með handritið.“ „Já, hann er lúnaður. En hann er yndisleg manneskja. Hann er svo fullur af lífsgleði og lífskrafti, að ég hef sjaldan kynnst öðru eins. Hann nýtur augnabliksins eins og barn - og það er sjaldgæft ífólki, sem er komið á fimm- tugsaldurinn. Hann hafði mjög góð áhrif á skap allra, sem unnu að þessari mynd.“ - Svo að þú ætlar að verða leikari þegar þú verður stór? „Ég vil verða leikari næst. Ég hef unnið við fjöldamargt í gegnum tíðina. Ég hef verið í fiski, á handfærum, á síld, skúrað gólf á spít- ala, unnið á skrifstofu og sitthvað fleira. Nú er ég að vinna við kvikmyndir. Les fjölda- mörg handrit. Sum eru góð, önnur eru ekki eins góð. En þótt manni lítist vel á handrit og geti vel hugsað sér að leika í kvikmynd eftir því, þá getur maður aldrei ráðið hvernig út- koman verður. Ég reyni bara að gera mitt besta. Stundum hef ég haft gaman af því hér heima að vera spurð: Jæja, væna mín. Ertu búin að fá tilboð? Sem þýðir: hafa þér verið boðnir gull grænir skógar? Þannig gerist það ekki lengur í Hollywood. Ekki einu sinni fyrir umst fyrst við í Englandi." - En Ameríka. Hvernig stóð á því? „Þegar ég hætti að vinna í Evrópu kom ég heim með Jakobi og setti upp heimili hér í Tjarnargötunni. Jakob var blaðamaður á Dagblaðinu sáluga en fékk svo boð um að fara í hljómleikaferðalag um Kanada og Bandaríkin í nokkrar vikur. Ég fór með - og var svo heppin, að ég gat unnið fyrir mér við sýningarstörf hvar sem við komum í Kanada. Eg var með myndamöppuna mína með mér, atvinnutæki sýningarstúlkunnar, og komst alltaf að. Stundum var ég einum og tveimur dögum lengur en hljómsveitin, stundum fylg- di ég þeim fast eftir. En mér þótti gott að geta unnið og vera ekki bara „hljómsveitartuðra." Á endanum komum við til Los Angeles og ætluðum bara að vera í viku. Okkur leist þó svo vel á staðinn, að við erum búin að vera þar í fimm ár. Ég veit eiginlega ekki hvernig þetta hefur gengið. Við áttum tvö hundruð dollara þegar við komum þangað. Ég veð- setti allar myndavélarnar mínar og linsurnar og svo keyptum við okkur bílhræ og fórum að - Hvað gerirðu þá? „Ja, það er nú það. Það er ekkí mikið að gera í þessum bransa í Bandaríkjunum. Efna- hagsástandið er slakt og samdráttur á þessu sviði eins og öðrum. Og þá held ég að það sé betra að vinna en að sitja bara á rassinum og bíða eftir að kraftaverk gerist." - Við ættum kannski að byrja á að negla eitt niður: hvað er það nákvæmlega, sem þú ert að starfa við þarna vestur í Hollywood? „Undanfarin tvö ár hef ég gert aðallega þrennt: stundað leiklistarnám, leikið í kvik- myndum og fengist við auglýsingar, þ.e. ver- ið módel í sjónvarpsauglýsingum. Fyrir þess- um tveimur árum síðan hætti ég að fást við sýningarstörf, að sjónvarpsauglýsingum undanskildt n.Það gefur tækifæri til að stunda leiklistarnámið - undanfarin fjögur ár hef ég sótt tíma þrjú kvöld í viku og verið einn og tvo daga vikulega að auki. Svona lausa- mennska-eða free-lance vinna - á vel við mig. Auðvitað er maður stundum alveg staurblankur og ágætlega fjáður inn á milli, en ég hef þó tækifæri til að gera það sem mig langar til að gera.“ Malcolm McDowcll og hljóms veita tuðran - Og hvað hefurðu verið að gera að undan- förnu? „Eftir Stuðmannamyndina hér heima í sum- ar lék ég í kvikmynd, sem heitir Get Crazy. Hún fjallar um líf rokkara, gerist á gamlárs- kvöld. Þar lék ég...hvað er það aftur kallað? Hljómsveitatuðru ? Jæja, ég lék þar greifa- ynju, sem jafnframt var kærasta rokkara, sem var farinn að eldast. Hann var leikinn af Malcolm McDowell. Þau lifa í mjög óraun- verulegum heimi - aka um í límósínum, borða kavíar upp úr krukkum og drekka bara kampavín. En þetta var mjög gaman og Malcolm er frábær náungi. Mjög skemmti- legur. Hann var mér mikil hjálp í þessari vinnu - í rauninni leitaði ég meira til hans en til ieikstjórans, sem hafði auðvitað nóg á sinni könnu. Tvö þúsund statista einn daginn og svo framvegis." - Maður hefur á tilfinningunni að Malcolm McDowell sé...ja, dálítið skrítinn, svo ekki sé meira sagt. menn eins og Dustin Hoffman og Jack N ic- holson. Þeir voru báðir búnir að leika og lifa við sult og seyru í tíu ár eða meira áður en fólk fór að taka eftir þeim og þeir fóru að geta valið úr kvikmyndahandritum. Aðalatriðið er að mann langi til að leika. Langi mann það verður maður líka að hafa úthald og hæfi- leika." Alltaf heppin - Snúum aðeins til baka. Þú hafðir sáralítið fengist við sýningarstörf hér heima. Hvernig stóð á því að þú fórst utan í upphafi? „Ég ætlaði mér að fara í myndlistarskóla. En svo hitti ég enskan ljósmyndara í flugvél og hann hvatti mig eindregið til að koma til Englands, hann fullvissaði mig um að ég gæti staðið mig vel í sýningarstörfum. Nú, ég sló til og fór til Englands. I nokkur ár vann ég svo þar, íHollandi, Belgíu, Englandi, Þýskalandi og víðar - mest við sjónvarpsauglýsingar. Ætli þær séu ekki orðnar 150 eða 200 í'allt. En það skemmtilegasta við allt var að í London hitti ég manninn minn, hann Jakob. Þetta er lítill heirnur - við höfðum verið saman í Hagaskólanum sem börn en töluð- þreifa fyrir okkur. Bíllinn var það fyrsta, sem komst í kynni við kvikmyndir - við seldum hann á endanum kvikmyndafyrirtæki, sem henti honum fyrir björg.“ - Nú búið þið í Hollywood. Hvernig kanntu við þig þar? „Þar er allt til alls. Mér finnst yndislegt að vera í Kaliforníu - og þar vil ég vera ef ég get verið hluta ársins hér heima. Það tók okkur þrjú eða fjögur ár að komast inn í rythma borgarinnar - en nú eigum við þar marga góða vini, sem eru okkur mikils virði.“ Málið er ekki að „meika það“ - Þú nefndir leiklistarnám. Segðu meira frá því. „Ja,ég er búin að vera í því í fjögur ár, eins og ég segi. Stundum hefur mér tekist að fá vinnu. stundum ekki - en aðalatriðið er að halda sér við. Jafnvel þótt maður sé að vinna. Það gera bandarískir leikarar óspart. Maður hefur nefnilega bara sjálfan sig og sinn lík- ama. Það er manns hljóðfæri - og því verður

x

Helgarpósturinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Helgarpósturinn
https://timarit.is/publication/47

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.