Helgarpósturinn - 15.03.1984, Blaðsíða 15

Anna Vilhjálms
söngkona1
Helgarpóstsviðtali
fundi þar sem Rúnar hélt því fram að stjóm
félagsins væri okkar bandi hliðholl og hefði
sakir vinskapar greitt okkur leið inn á Top of the
Rock. Ég vildi hinsvegar halda því fram að við
hefðum náð þessum dansstað hermannanna
eingöngu út á vinsældir, eða eins og ég þmmaði
yfir til Rúnars á þessum fundi: Heldurðu, Rúnar
minn, að dátamir eigi ekki auðvelt með að velja
milli okkar hljómsveita þar sem annarsvegar
stendur þú, karlamðurinn, uppi á sviði með
Trúbroti og syngur dimmraddað til þeirra, og
hinsvegar ég, þessi stelpa sem á svo greiðan
aðgang að hjörtum dátanna með viðeigandi lát-
bragði og söng.“
- Viðeigandi látbragði, segirðu.
lrIá, það er engum vafa undirorpið að við
náðum Vellinum af hinum grúppunum með því
einu að ég hagaði mér frjálslega í söngnum. Ég
reyndi að lokka þá hæfilega nærri mér, talaði til
þeirra í blíðum tón og reyndi að kynnast fasta-
gestunum vel og innilega, þó inriíin vissra tak-
marka. Ég veit að þeim líkaði stórkostlega sá
háttur minn á dansleikjunum að stíga niður á
dansgólfið til þeirra, setjcist í kjöltu þeirra og
smella kossi á kinnina, sömuleiðis að ég steig
iðulega dans með þeim, annaðhvort þegar
hljómsveitin var í pásu eða þegar hún var að ,
og þá hafði ég bara míkrafóninn með mér út á
gólfið og með snúruna í eftirdragi dansaði ég
við hvern á fætur öðrum og söng um leið. Þetta
var sem sagt fullgildur sjóvbíssness hjá mér
eins og þeir áttu að venjcist heimcin að frá sér.
Og sem ég vissi að þeir kunnu að meta.
Eins vissi ég það vel að jjessir hermenn voru
flestir einmana og sólgnir í nærveru kvenna.
Þeir gátu tekið gleði sína með því einu að snerta
þær. Og þar sem ég hef alltaf verið frjálsleg í
fasi, ófeimin innan um ókunnugt fólk og átt
auðvelt með að koma því í gott skap, gekk þetta
dæmi upp. Við yfirtókum Völlinn og spiluðum
til alllangs tíma fimm sinnum í viku á skemmti-
stað dátanna, Top of the Rocks."
Slúðurvélin eyðilagði margt í mér
- Og slúðurvélin fór þar með í gang.
irIá, elskan mín. Og það svo rækilega, að á
endanum var mér ráðlagt af félagsráðgjafa að
flýja úr landi."
- Hvaðsegirðu?
>rJá, þessi slúðurvél eyðilagt margt fyrir mér,
og ekki síður margt í mér. Hún eyðilagði til að
mynda mitt fyrsta hjónaband. Það fóru allskon-
ar sögur í gang. Og kannski ég sjálf hafi gefið
þeim tækifæri til að blómstra. Ég er bara einu
sinni þannig gerð að ég er vingjamleg, kannski
einum of vingjarnleg, til að ég hafi nokkumtíma
mátt vonast eftir því að lenda ekki í hakkavél
rógsins. Mér finnst ekkert óeðlilegt við að gefa
sig í dans við ókunnuga menn og gefa þeim koss
á kinnina að því búnu. En þar sem dátar áttu
þama í hlut, var þetta dæmt sem lauslæti. Ég
var ósiðleg og spillt dama í augum, eyrum og
munni fólks."
- Þú hefur þá væntanlega átt að hafa sofið
hjá svona hérumbil helmingi herliðsins á Mið-
nesheiði?
Irlá, og meira til, samkvæmt áköfustu slúður-
berunum. Allir hljómsveitarmeðlimimir áttu að
hafa verið með mér í þokkabót. Ég get nefnt
eina söguna þar að lútandi. Þegar ég eignaðist
fyrri dóttur mína með eiginmanni númer eitt,
átti hún ekki að heita dóttir hans að mati fólks
sem taldi sig vita betur en ég í þeim efnum,
heldur átti hinn eða þessi úr bandinu mínu að
vera pabbinn. Ég var nú farin að venjast slúður-
sögum af þessu tagi, en ég man sérstaklega eftir
viðbrögðum mínum við henni þessari. Og þau
viðbrögð segja kannski nokkuð um það hvemig
ég var orðin þenkjandi af völdum alls þessa
slúðurs. Ég tók saman fyrstu stafina í nöfnum
hljómsveitarstrákanna fimm, raðaði þeim
saman á þann hátt að útkoman varð Vamba, og
lét síðan hafa það eftir mér að líklega væri
réttast að barnið yrði skírt þessu nafni. En þetta
var sem betur fer grín af minni hálfu, þó svo að
sumir tækju því öðruvísi. Og dóttur minni gaf ég
svo vissulega betra og réttara nafn.
Seinna meir átti ég svo að hafa selt þessa
dóttur mína..."
- Bíddu nú við?
irIá, ég átti að hafa fómað henni fyrir
Ameríkufrægð. Þannig var að þegar fyrsti eigin-
maðurinn minn og ég skildum, skiptum við á milii
okkar dætxunum okkar tveimur. Skömmu síðar
hélt ég utan til Bandaríkjanna með aðra þeirra,
en það var að ráði félagsráðgjafa sem sagði mér
að ég hefði ekki gott af að heyra meiri róg um
sjálfa mig og að farsælast væri að ég flytti úr
landi um stundarsakir."
50 ára samningur viðMGM
- Það er þá sem þú ferð til New York og
kemst á fimmtíu ára samning hjá MGM-risa-
fyrirtækinu. Segðu mér svolítið frá því.
„Ég hafði kynnst amerískum hjónum á Vell-
inum sem alltaf voru að nuða í mér að þau gætu
útvegað mér spennandi samning vestra. Ég
vissi sem var að þau höfðu góð sambönd hjá
þessu risafyrirtæki. Þannig að ég sló til þegar ég
fór utan.
Þegcir ég kom inn á skrifstofu aðstoðarfor-
stjóra samsteypunneu- í New York veir mér bent
á það hversu mjög ég væri lík Connie Francis.
Mér hafði reyndar áður verið tjáð að svipur
væri með okkur, en þessi aðstoðarforstjóri tók
heldur dýpra í árinni og var ekki frá því að ég
væri náskyld stórstjömunni. Þeim orðum sín-
um til áherslu kallaði hann aðstoðarmann sinn
inn til sín, og sá hneigði sig djúpt og kyssti mig
undrandi á höndina þegar hann sá mig. Og
sagði: ,4 thought you would stay longer in LA.
Mrs. Francis. “ Mér fannst þessi samanburður
dálítið óþægilegur.
En þó ég væri ekki skyld Connie, þá taldi
þessi MGM-maður að hann gæti gert úr mér
númer, eða öllu heldur stórstjömu, ef virkilega
vel tækist til. Ég varð náttúrlega snortin af
þessu áliti mannsins, og hlustaði óð og uppvæg
á útlistanir hans manna á því hvað gera þyrfti
við mig svo ég ætti möguleika. Það átti að
breyta nafninu, lita hárið á mér hvítt, rétta nefið
og gera við tennurnar. Eiginlega það eina sem
ég mátti eiga eftir cif sjálfri mér, var röddin.
Ég var þarna þrjár vikur úti á stöðugum fund-
um með MGM-mönnum. Að því loknu var mér
boðinn samningurinn, sem ég náttúrlega skrif-
aði undir í spenningi, og síðan átti ég að fljúga
heim, ganga frá mínum máfum þar og koma svo
út aftur til alls líklega.
En ég fór ekki út...“
- Hversvegna ekki?
„Ég fór að hugsa minn gang, hafði reyndar
aðeins logað í spenningi þessar þrjár vikur ytra,
og ekkert hugsað. Ég fór cið hugsa um frægðina
og spyrja mig hvað ég hefði með hana að gera,
ég þessi stelpa sem datt inn í bransann í Hafnar-
fjarðarstrætó um árið. Kunningjahjón mín á
Vellinum gerðu þó útslagið þegar þau fóru að
segja mér að efalítið þyrfti ég að gerast eilítið
viljug við yfirmenn mína ef ég ætlaði mér greiða
leið á toppinn. Allt eins að sofa hjá jreim, sem
myndi síður en svo draga úr hraða velgengn-
innar. Eftir að hafa meðtekið þá lexíu, þurfti ég
ekki að hugsa mig lengur um.“
60% heyrn og þolir ekki skarkala
- Þar með var fimmtíu ára frægðarsamning-
ur fyrir bí. Engu að síður átti Anna eftir að
kynnast svolítilli frægð vestra á næstu árum.
Hún kynntist Ameríkana á Vellinum, sem varð
eiginmaður númer tvö. Eftir að hann lauk sinni
herskyldu á Miðnesheiði, fluttust þau til heim-
kynna hans í Maine-fylki Norðurríkjanna. Þcir
bjó Anna næstu sjö árin í lífi sínu. Útivinnandi
um skeið sem kántrýsöngkona á pöbbum. Og
varð vinsæl...
irJá, einhverju sinni buðu mér nokkrir félagar
ytra að vera með eitt lag á kántrý-plötu sem
þeir voru að fara að gefa út með öllum vinsæl-
ustu söngvurum fylkisins. Þetta Vcir heiður að
sjálfsögðu, en enn meiri heiður hlotnaðist mér
nokkru eftir að platan kom út. Þá barst mér bréf
frá samtökum sveitasöngvara í Maine, sem vildu
að ég yrði fulltrúi þeirra í mikilli kántrýkeppni
Norðurríkjanna um hver bæri af í túlkun þess-
arar tónlistar. Ég átti að syngja þar lagið mitt af
plötunni, ,rStand by your Man“.
En ég fór aldrei...
- Hversvegna ekki?
„Það var svolítið farið að slá í hjónabandið.
Hann vildi ekki að ég færi, sagði það vera of dýrt
fyrir okkur."
- Og stuttu seinna var eiginmaður númer
tvö úr sögunni og Anna sneri heim. Hún fór að
vinna á Fríhafnarbamum á Vellinum, þar sem
hún hefur starfað síðan, ásamt því að syngja.
Fyrst var það í Leikhúskjallaranum.
„Ég var þar í tvo vetur, en þurfti svo að hætta
vegna þess að ég var að missa heymina...
Já, þetta er í ættinni. Einhverslags kölkun í
ístöðunum, sem hefur gert það að verkum að nú
er ég algjörlega heymarlaus á öðm eyranu en
heyri enn sextíu prósent með hinu...“
- En samt syngurðu enn, héma í Þórscafé
þar sem við höfum setið og rifjað upp lífshlaup
þitt.
trJá, ég er óðum að aðlaga mig þessctri heym-
arskerðingu. Þetta var ógurlegt fyrst. Ég þurfti
eiginlega að læra að heyra upp á nýtt, nota
sjónina í auknum mæli til að ,jieyra“ hvað fólk
var að fara í viðræðum við mig. Nú er það
aðeins skarkalinn sem fer í taugamar á mér.
ístöðin ná eklú að dempa hávaðcinn sem kemur
í eymn, og þegar hann dynur með öllum sínum
þunga á þessari sextíu prósent heym, þá vilja
þetta vera ansans ærsl.
Já, samt er ég ennþá að skemmta í skarkalan-
um. Veistu, ég get bara ekki Iiætt að syngja."