Helgarpósturinn - 04.04.1985, Side 13

Stolt íslendinga minnir á
viðbrögð Rússa
— Nú segja sumir ad ýmislegt sé líkt með
skapgerð Islendinga og Rússa og e.t.v. Finna.
Hvað finnst þér?
„Það kann að vera. Mér finnst stolt íslendinga
minna á viðbrögð Rússa. Ef til vill eru þetta bara
sammannleg viðbrögð við norðrinu sem við
byggjum. Fólk er hvert öðru líkt hvar svo sem
það býr. Til dæmis hafa þessar sterku, glæsilegu,
íslensku konur sömu þörfina til að punta sig ogr
aðrar konur. Annars furða ég mig á því hversu
lítið íslendingar gera í því að klæða af sér kuld-
ann sem er reyndar barnavípur miðað við þær
lýsingar sem ég hafði fengið af honum."
Og við hlæjum allt að því pirraðar í heitri
marsstofusólinni.
„Mér finnst gaman að stúdera mannlífið hér,“
heldur Valentina Kosareva áfram. „Unglingana,
til dæmis. Fyrst þótti mér þeir hálftilgerðarlegir
og hávaðasamir í tískufötunum sínum. En eftir
því sem ég virti þá betur fyrir mér sá ég hvað
þeir voru eðlilegir og lítið aggressífir."
Þegar hér er komið sögu höfum við Ingibjörg
gert veitingunum góð skil, kinnar okkar áreið-
anlega orðnar jafn rauðar og jarðarberin á tert-
unni og kirsuberjalíkjörinn. Valentina Kosareva
skenkir enn í glösin.
„Nú drekkum við hestaskál fyrir vináttunni!"
segir hún brosandi og við skálum og horfumst
lengi í augu. Síðan er viðtalið við hana tekið
formlega út af dagskrá, segulbandi og skriffær-
um stungið niður í tösku og utandagskrárum-
ræður hefjast, því Valentina Kosareva vill gjarn-
an fá að heyra eitthvað um hvernig lífi okkar er
háttað.
Þegar upp var staðið höfðum við líka spjallað
dálítið um matargerð og pólitík. Valentina
Kosareva sagðist hafa gaman af því að búa til
mat fyrir þá sem kynnu vel að meta slíkt, þeim
mun meira pirrandi að slást við matvendni og
smekkleysi. Og að henni fyndist nokkuð skorta
á að fólk gæti talað við hana um pólitík eins og
maður við mann. En ef vil vill gengi henni það
betur frá konu til konu...