Helgarpósturinn - 13.06.1985, Blaðsíða 18

Sigurjónssýning í
ASI-safninu
Hlíf og Anna
Guðný leika
Hlíf Sigurjónsdóttir fiðluleikari og
AnnaGuðnýGuðmundsdóttir píanó-
leikari munu flytja vorsónötu eft-
ir Beethoven, sónötu í A dúr eftir
Gabriel Fauré og Carmen fantasíuna
eftir Pabio Sarasate í Listasafni ASÍ
að Grensásvegi 16 n.k. laugardag kl.
15. Tónleikarnir eru haldnir í tilefni
af sýningu á síðustu verkum Sigur-
jóns Ólafssonar sem stendur nú í
ASÍ-safninu.
Hlíf og Anna Guðný eru reykvísk-
um tónleikagestum að góðu kunnar.
Hlíf kom fyrst fram með Sinfóníu-
hljómsveit íslands aðeins 11 ára
gömul — og hefur víða numið og
leikið síðan. Hún er nú á förum í tón-
ieikaferðalag til Þýskalands, Frakk-
lands og Sviss. Anna Guðný leikur í
íslensku hljómsveitinni auk þess að
leiðbeina við Söngdeild Tónlistar-
skólans í Reykjavík.
Aðgangur að tónleikunum er
ókeypis, en tekið verður á móti
framlögum til Styrktarsjóðs Lista-
safns Sigurjóns Ólafssonar. -GG
Grafík, Gipsy og svo sjálfur Megas.
Tónleikarnir eru m.a. haldnir í til-
efni af ári æskunnar — og aðgangs-
eyri því stillt í hóf, verður 100 - kr. og
mun músíkveislan standa frá því
kl.21 til 00.30. Við innganginn mun
svo lúðrasveitin Svanur taka á móti
gestum með hressandi lúðrablæstri
— svona til að gulltryggja góða
stemmningu á þjóðhátíðardaginn.
Forsala aðgöngumiða hefst dag-
Kátt í Höllinni á sautjándanum
Æskulýð í Reykjavík verður boðið inni að kvöldi 17. júní. Hljómsveit- ari endanum — rjóminn úr íslenskri inn áður í miðbænum og í Laugar-
til mikilla tónleika í Laugardalshöll- irnar sem koma fram eru ekki af lak- jass- og skemmtitónlist: Mezzoforte, dalshöllinni. -GG
POPP
Trúveröugt bárujúrn
eftir Ásgeir Tómasson
Welcome To The Show — Drýsill
Útgefandi: Drýsill
Mér finnst ekkert gaman að hlusta á
„heavy metal" tónlist. En það er gaman að
spila hana.
Þessi fullyrðing er ekki komin frá greinar-
höfundi, heldur vel þekktum bárujárns-
rokkara, sem reyndar leikur með hljómsveit-
inni Drýsli. Nú hefur sú hin sama sent frá sér
plötu með „heavy metal“ — eða bárujárns-
rokki, eins og stefnan er kölluð dags dag-
lega. „Welcome To The Show“ nefnist plat-
an. Á henni eru átta lög, öll með enskum
textum. Fimm þeirra eru eftir Eirík Hauks-
son söngvara, eitt eftir Eirík og Einar Jóns-
son gítarleikara hljómsveitarinnar. Drýsill er
í heild sinni skrifaður fyrir einu lagi, og loks
er þarna eitt norskt. Eiríkur Hauksson semur
alla texta. Hann stjórnar einnig upptöku, set-
ur út tónlistina og hannar umslag. Sannkall-
aður yfirdrýsill.
Hljómsveitin hefur starfað saman í rösk-
lega eitt ár. Hún er svotil einráð á bárujárns-
markaðinum. Að minnsta kosti sú eina, sem
hefur tekist að skapa sér nafn hjá unnendum
þeirrar tónlistar. Nokkrar fleiri eru þó í sókn,
svo að sjálfsagt má reikna með uppgangi
kraftmikils, þungs og háværs rokks á næst-
unni.
Platan Welcome To The Show á vafalítið
eftir að fjölga bárujárnsaðdáendum og
styrkja þá í trúnni, sem fyrir eru. Hún er
mjög vel heppnuð. Kannski ekki á heims-
mælikvarða, en það eru fleiri kvarðar gjald-
gengir. Það sem helst má finna að, er heildar-
hljómurinn. Hann er full mattur fyrir minn
smekk, en sérfræðingur minn í sándum seg-
ir, að platan njóti sín vel í FM stereo útsend-
ingum Ríkisútvarpsins.
Rætur þungarokks og bárujárns má rekja
aftur til síðari hluta sjöunda áratugarins, er
Cream, Black Sabbath og Led Zeppelin voru
upp á sitt frískasta. í áranna rás hefur stefnan
tekið nokkrum breytingum. Bætt tækni í
stúdíóum hefur einnig haft sitt að segja til að
gera rokkið áheyrilegra en í upphafi. Á síð-
ustu árum hefur þróunin þó verið ákaflega
hægfara, ef þá nokkur. Plata Drýsils dregúr
vitaskuld dám af þessu. Tónlistin er dæmi-
gert bárujárn á melódískari kantinum. Ensk-
ir textarnir eru mjög keimlíkir því sem er-
lendir stéttarbræður Drýsla eru að syngja
um... Welcome To The Show gæti einfald-
lega verið ensk eða amerísk. Það fer því ekki
á milli mála, að Eiríkur Hauksson og félagar
hans í Drýsli hafa lært bárujárnsfræðin sín
ákaflega vel heima.
Katrina And The Waues — Katrina And the
Waves
Útgefandi: Capitol/Fálkinn.
Lagið Walking On Sunshine hefur heyrst
nokkuð í útvarpi upp á síðkastið. Hressilegt
og einfalt lag, grípandi og gæti hafa verið
samið að minnsta kosti hundrað sinnum áð-
ur. Flytjandinn nefnist Katrina And The
Waves. Nýtt nafn í rokkinu og nokkuð
áheyrilegt að auki.
Síðast þegar ég vissi voru Bandaríkjamenn
enn á þeirri skoðun að tónlist eins og sú sem
Katrina And The Waves flytur, væri ný-
bylgjurokk. Bretinn myndi sjálfsagt kalla
það pubrokk, en Hollendingar, Ástralir og ís-
lendingar rokkað popp. Allflest lög plötunn-
ar Katrina And The Waves eru einföld að
uppbyggingu, laglínur grípandi og spil að
mestu leyti byggt upp á grunnhljóðfærum.
Enginn rauðgrautur þarna. Einhverra hluta
vegna flaug mér hljómsveitin Blondie alloft
í hug, er ég renndi yfir plötuna nú á dögun-
um, þó svo að samanburður milli þeirra
hljómsveita orki mjög tvímælis, ef betur er
að gáð.
Þó svo að Katrina And The Waves sé fyrst
nú að koma fram á sjónarsviðið, er hún engin
.glæný bóla. Hljómsveitin var stofnuð árið
1981. Tvær breiðskífur hennar hafa náð
nokkrum vinsældum í Kanada (segir í frétta-
tilkynningu útgefandans) og einnig hafa
nokkur lög komist á blað í Bretlandi. Ekkert
■þeirra hefur þó gert það eins gott og Walking
On Sunshine núna síðustu vikurnar. — Fræg-
asta lag Katrina And The Waves fram að því
var Going To Liverpool, sem Bangles sungu
og léku inn á plötu í fyrra. Það lag er einnig
á plötunni sem hér er fjallað um.
Aðal lagahöfundur Katrina And The
Waves er Kimberley Rew, sem jafnframt leik-
ur á gítar í hljómsveitinni. Tónsmíðar hans
sverja sig einna helst í ætt við framleiðslu-
vöru Chinnichap verksmiðjunnar, sem stóð á
bak við velgengni Sweet, Smokie og Suzi
Quatro í gamla daga. Aðrir í hljómsveitinni
eru Vince de la Cruz bassaleikari, Alex
Cooper sem spilar á trommur, og söngkonan
Katrina Leskanich, sem einnig leikur á gítar.
Á plötunni Katrina And The Waves eru tíu
lög. Walking On Sunshine er hið fyrsta sem
kemur út á lítilli plötu. Eg er ekki frá því, að
fimm til sex gætu sem léttast fylgt í kjölfarið,
— og náð þó nokkrum vinsældum að auki. Þó
svo að sú spá rætist ekki nema að hálfu leyti,
verður hljómsveitin Katrina And The Waves
eftir það óumdeilanlega komin á kortið. Það
á hún líka skilið fremur en margir léttmetis-
popparar aðrir. Leggið við hlustir.
JAZZ
eftir Vernharð Linnet
Weather Report: Sportin’Life —
CBS/Steinar
Miles Davis: You’re Under Arrest —
CBS/Steinar.
Það hefur margur djassleikarinn róið á vin-
sældamiðin í gegnum árin og við því er ekk-
ert að segja. Um skeið var djassinn í bland
við poppið — þá ríkti sveifluöld. Nú er fönk-
öld og djassinn fönkaður hjá þeim er hæst
gnæfa, mismikið þó: Miles Davis, Weather
Report, Herbie Hancock, Pat Metheny; David
Sanborn og þeir félagar selja skífur í stórum
upplögum og er það vel. Nú hafa borist hing-
að nýjustu skífur Weather Reports og Miles
Davis.
Weather Report er hljómsveit Zavinuls
hins austurríska og Wayne Shorters hins
blakka — margir frábærir hljóðfæraleikarar
hafa gert þar stans gegnum árin og nú er
sveitin skipuð: Victor Bailey, bassa, Omar
Hakim trommur og Mino Cinelu slagverk, og
að sjálfsögðú hljómsveitastjórunum Zavinul
á hijóðgervia og Shorter á saxafóna. Á þess-
ari skífu eru fjórir söngvarar þeim til trausts
og halds og er Bobby McFerrin þeirra þekkt-
astur. Frá því er skemmst að segja að ekki
hafa þeir erindi sem erfiði og skrifast það á
reikning Zawinuls, en í þremur verka hans
syngja þeir og eru þau þunn í roðinu nema
helst Ice-Pick Willy þarsem fönksveiflan er
heit og raddirnar notaðar sem ágætir effekt-
ar. Indiscretions er ljúfasta verk Zawinuls á
skífunni og blæs Shorter þar fallega. Shorter
á tvö verk á skífunni — um annað er fátt að
segja, en Face onThe Barroom Floor er snot-
urt ljóð og blásið af Shorterskri snilli. Að lok-
um skal getið um Confians eftir Mino Cinelu
þar sem hann syngur og spilar á gítar:
Mnman, mwen, pa plere konsa — þjóðlegt og
gjörólíkt Weather Report sándinu. Þetta er
ekki rismikil skífa og má Weather Report
muna sinn fífil fegri. Kannski á það sinn þátt
í hnignuninni að hljómsveitarstjórarnir eru
önnum kafnir við að gera eigin skífur og
hljómsveitin mun ekki leika saman þetta ár-
ið.
Miles Davis hefur sent frá sér fimmta
albúmið eftir endurkomuna. You'r Under
Arrest, nefnist það og er kappinn mergjaður
á hulstrinu. Þetta er dálítið sérstök skífa og
að mörgu leyti ólík fyrri skífum Miles. Fönk-
ið er að vísu á sínum stað en sólóar allir
minni í sniðum og einsog oft sé stefnt að vin-
sældalistaklifri. Nú bregður svo við að tvö
lög á skífunni eru ekki af Miles Davis ættinni,
heldur vinsæl popplög: hin fagra ballaða
Cindy Lauper: Time After Time, sem Miles
blæs með dempara jafn fallega og söng-
leikjalögin forðum, svo er lag er Michael
Jackson gerði frægt: Human Nature. Davis
blæs það yndislega og má segja um hann
einsog Louis Armstrong, að öllu gaf hann
djasssvip er varir hans snertu. Frumsömdu
verkin eru nokkuð einhæf og festast lítt J
minni ef undan er skilinn hinn stórgóði ópus
John Scofields: You’re Under Arrest. Þar fer
bandið á kostum í bíboppfönki og bæði Bob
Berg og Scofield fá sólóa — annars er Davis
einráður á skífunni utan að gamall félagi
John McLaughlin músíserar á Katia. Jean
Pierre hljómar augnablik og er sú barnagæla
í hópi betri Davis-ópusa seinni ára. Allt um
allt: þrátt fyrir að Davis stefni á léttsveitar-
mið á þessari skífu er hún gulls ígildi einsog
allt sem hann blæs. Gömlu djassgeggjararnir
sem ekki þola fönkrýþmann ættu að fjár-
festa í skífunni og athuga hvort ungviðið á
heimilinu fílar ekki gamla Davis. Þessi skífa
hefur uppeldishlutverki að gegna!
18 HELGARPðSTURINN