Helgarpósturinn - 26.06.1986, Síða 2

UNDIR SÓLINNI
Vikurnar þegar
menn vakna beinir af
eftir Sigmund Erni Rúnarsson
útsendingum
Við Maradona erum ólíkir um margt, til
dæmis hvað hæðina snertir — og yfirleitt út-
litið.
En við höfum báðir skallað í mark með
hendinni!
Mér hlýnaði svolítið um hjartaræturnar
þegar ég sá hann skalla svona skáldlega í
leiknum við enska á dögunum, 1:0. Mér
fannst nefnilega sem áralangt samviskubit
mitt yfir því að hafa skorað með sama brot-
lega hætti linaðist við að sjá þarna annan
mann komast upp með nákvæmlega það
sama.
Ég var ellefu, þetta var á Sauðaárkróki, á
móti Tindastóli (sem alla jafna er fjall ofan
bæjar, en þess utan þetta fótboltalið staðar-
ins), læragrannur útherji á leið upp völlinn
með tuðruna þetta í sveigum milli brúnna
drullopollanna sem gerðu annað tveggja; að
stöðva boltann skyndilega, þannig að maður
hentist tómfættur framhjá, eða gusa yfir
mann viðbjóði. Það síðarnefnda gerðist í
þessu tilviki, en maður saup bara hveljur og
herti á sér fyrir bragðið. Og fyrr en varði;
kominn upp að endamörkum (sem er býsna
vinsælt orð í munni Felxættarinnar) og gaf
bananabolta fyrir markið.
Það myndaðist þröng í vítateignum, eins
og gjarnan þá sjaldan menn ná að gefa svona
flott fyrir, þannig að ég hljóp inn í kösina til
að redda mínum mönnum, en hrinda hinum.
Mitt í þessum polladansi — þar sem fæstir
vissu hvort boltinn var yfirleitt á staðnum —
skaust hann upp í loft eins og kútur sem er
búið að halda nauðugum í kafi. Og þá gerðist
það! Fyrir einhverja stæla, en mestmegnis
sakir kæruleysis og kannski innrætis, laum-
aði ég hendinni í boltann á niðurleiðinni,
staddur svo nærri markinu að annað var
ekki hugsanlegt en tuðran læki inn.
Mönnum fannst þetta skalli, öllum nema
mér og manni úr mínu liði, Jóa Páls sem ég
hef aldrei getað talað kinnroðalaust við upp
frá því og þessvegna napurlegt að hann
skyldi síðar meir leggja fyrir sig afgreiðslu-
starf í Ríkinu þar sem einna mikilvægast er
að maður tali saman með augunum. Og ekki
er það úr hendi Guðs sem hann fær bleðlana
fyrir bokku, þegar ég mæti til hans í vinn-
una, en Maradona hefur einmitt lýst því yfir
að Guð sé á ferðinni þegar maður skallar
með hendinni.
Eftir því sem ég best veit, er hann fyrsti
maðurinn sem tekist hefur að blanda Guði
inn í heimsmeistaramót og gera hann þar
beinlínis að þátttakanda, meira að segja
markaskorara. Þetta er áhyggjuefni, ef út í
það er farið. Það er ekkert í lagi ef leikmenn
eru farnir að nota anda af himnum sér til
hægðarauka við þvælingar, tæklingar, skalla
og skorun. Það er síst skárra en lyfin sem
hafa verið FIFA svo mikið áhyggjuefni á sið-
ustu misserum.
Kannski það verði ráðnir prestar fyrir HM
’90 sem andhreinsi menn fyrir hvern leik eða
andmæli þá í minnsta lagi. Guðsmönnum
verði meinaður aðgangur. Nei, þetta er al-
varlegt mál. Það er ekkert grín að hafa Guð
á móti sér, ég tala nú ekki um ef hann skiptir
sér niður á tíu frammi og einn í marki gegn
jafnmörgum andlausum.
Ég skil Tjaliana ágætlega. 2:1 ósigur þeirra
gegn Argentínu á dögunum var leiðindaat-
vik. Guðleg hlutdrægni er það reyndar alltaf.
Guð í hendi vinar míns Maradona hefur það
þó sér til málsbóta að þarna hafi hann verið
að rétta hlut Argentínumanna frá því þeir
töpuðu Falklandinu í hendur Thatcher, svo
að maður fari nú að blanda henni inn í þetta
svakamál. 1:1 á heimsmælikvarða.
Meðhöld manna eru annars efst á baugi
þessar vikurnar þegar menn vakna beinir af
útsendingum. Ég hef haldið með Þjóðverjum
frá byrjun, eða svo gott sem; hélt náttúrlega
fyrst með Rússum (vegna þessara krítísku
tíma um áframhaldandi síldarsamninga aust-
ur) en svo neyddist maður til að skipta yfir á
Dani, svo Brassa, þá Frakka, en sem sagt
Þjóðverja lengst af, Iengst af, já, lengst. Þeir
vinna! Þá hef ég hugsað mér að fara á apex
suðureftir og taka upp vínakrana með þeim
í Mosel. Segja svo alltaf á fimmta glasi að
maður hafi nú lengst af haldið með þeim —
og fá það sjötta fyrir bragðið.
Talandi um vín, já. Skemmtilegt til þess að
hugsa hvað vínneysla manna dregst svona
saman þegar sjónvarpið á sellurnar óskiptar.
Meira að segja kaffibrennsla hefur dregist
saman, sekkjapantanir afturkallaðar, því
húsmæður sjá að það tekur því ekkert að
hella upp á, það kólnar bara ósnert fyrir
framan þá pungsveitta af meðhaldi. Og núna
hefur Ríkið sett sitt á útsölu, og þá einkan-
lega það létta, enda vonlaust hvort sem er
með það þunga. Þetta er leið fyrir stúkuna.
Jói Páls, vinur minn úr Ríkinu sem veit
einn manna að við Maradona höfum skorað
eins, sagði mér einmitt um daginn — svo ég
roðnaði auðvitað — að það væri einna helst
mjög gamalt fólk sem liti við hjá þeim þessa
dagana. Fór svo út í aðra sálma, helvískur,
sagði: „Mér fannst nú Maradona geraða bet-
ur!“
HAUKURIHORNI
MEXIKOFARIÐ
„Það er varla spurnlng hverjir eru réttnefndir heimsmeistarar '86;
dönsku áhorfendurnir. . .!"
* iH
JlL ■ t -*
■ / f '1
/ i,~f~y>

2 HELGARPÖSTURINN