Helgarpósturinn - 24.07.1986, Blaðsíða 2

UNDIR SOLINNI
Dýrin mín stór
Stundum vita blöðin ekkert hvað þau eiga
af sér að gera,
Ekkert.
Þá er blaðamönnum þeirra gjarnt að klóra
sér á bak við eyrun og naga griffla, slöngva
sjónum upp í loft — og raula kannski fyrir
munni sér gamlan húsgang sem þeir höfðu
lært í sveitinni sjö ára með klístrað nammi í
rassvasa heiman af möl — eða blístra, blístra
já; því einmitt þá gerist það svo oft, að menn
detta af tilviljun niður á snjallræðin í lífi sínu.
Til dæmis þessi með kattareðlið.
Er ekki hugsanlegt að því sé öðru vísi hátt-
að meðal heimilishögna í Vesturbænum en
til dæmis hjá læðum á Teigunum? Því; hvað
annað var svilinn að tauta á sunnudag, en
raunir um ágengni katta við hreiður í trénu
heima á Melum, langtum magnaðri en hann
hafði vanist í uppeldi sínu inni í Laugarnesi.
Eitthvað á þessa leið hafa hugheilar vanga-
veltur blaðamannsins á fréttablaðinu DV
hagað sér í öndverðri vikunni sem leið. Og
hann hefur ekki verið lengi að kveikja á mik-
ilvægi fréttagildis þeirra, þrusað nöguðum
blýantinum út í vegg, rifið upp símtólið og
muldrað með blýbragð í munninum hvort
svil'ans vær’addna.
Staðið svo hróðugur niðri í umbrotinu að
stundu liðinni — og fundið kalda vatnið
renna miili skinns og hörunds, mergs og
beins við að sjá einhverja best gerðu fyrir-
sögn í samanlagðri blaðamennsku sinni. Og
hvar annarsstaðar en efst á útsíðunni, með
vísur í bak- og innsíður:
Kötturinn Tommi í ónáö
í vesturbœnum:
„Drep hann
ef ég
nœ honum"
En illu heilli eru áhrif fjölmiðlanna ekki
ennþá svo mikil að svilanum hafi tekist að
góma kykvendið. Og þar með og uppfrá
þessu hefur tekið á rás einhver ítarlegasti
fréttaflutningur dagblaðanna úr dýrageiran-
um frá því vesenið með Snældu-Blesa, og
meira en það reyndar: Öðrum málum hefur
og smá
snaggaralega verið vikið til hliðar, hvort
heldur þau lúta að Albertum, Guðmundum,
hvalveiðum eða kvennaathvarfi.
Já, dýrin mín stór og smá. .
Dévaff er blað follóoppanna, eins og það
hefur margsannað með tæmandi úttektum á
öllum þáttum tilverunnar, og skiptir þá
öngvu hvort þau eru mannleg eða dýrsleg.
Helst af öllu að þau séu myndskreyttari í síð-
ari tilvikunum, eins og sagan af æsihundin-
um vestur í bæ á samnefndum dögum í fyrra
sannar okkur. Þar gat að líta einhverjar blóð-
ugustu myndir í svart/hvítu sem sést hafa
í íslenskri prentsögu — sem er að vísu stutt.
En nú er það sumsé köttur — högni að því
er tíðindamaður blaðsins hefur best komið
auga á — og blóðlaus hingað til. Það helgast
ugglaust af því hversu slægur hann virðist af
frásögnum Dévaff. Þetta er hulduköttur sem
fer einförum í kríminal-leiðöngrum sínum
inn i stofur Vesturbæinga, þar sem hann hef-
ur gaman af því að gefa skít í húsmunina, að
undanskildum kristalsvösum, sem hann
brýtur í mél, yfirleitt með vinstri framlopp-
unni, ef eitthvað er að marka loppufarasér-'
fræðing síðdegisblaðanna.
Heima fyrir er hann allur annar, segja eig-
endurnir að minnsta kosti, og skilja reyndar
ekkert í öllum þessum látum sem orðið hafa
út af honum Tómasi sínum í grenndinni — og
eftir Sigmund Erni Rúnarsson
sýnu mest þó á síðum blaðanna. Margsinnis
hafa birst myndir af þeim yppandi öxlum til
vitnis um það. Og þeim erfiðleikum sem
þetta mál allt hefur kostað þá verður varla
betur lýst en með orðum aðaleigandans á
baksíðu dévaff á föstudag:
„Við höfum búið með Tomma á þrem stöð-
um í borginni og aldrei verið nein vandræði
fyrr en nú. Við getum ekki hugsað okkur að
missa hann." Og takið nú eftir: „Við erum
alvarlega að íhuga að flytjast öll burt úr
þessu grimma umhverfi og austur yfir fjall."
Og síðar í sömu grein er maður kominn að
því að klökkna: „Tommi hefur verið fjöl-
skyldunni drjúg tekjulind. Við seldum kettl-
inga undan honum fyrir sjötíu þúsund krón-
ur á síðasta ári. Auk þess var hann lánaður
handa læðum í Breiðholti, Samtúni, Vestur-
bænum og Keflavík."
Og svo brotnar maður saman: „Náttúran
er það mikilvægasta sem allir eiga. Það kem-
ur ekki til greina að láta svipta Tomma
henni. Öll þessi vandræði stafa mestmegnis
af því að Bjartur í næstu götu öfundar
Tomma af náttúrunni," og þessu er svo fylgt
eftir í næstu tölublöðum dévaff.
Um helgina tekur Mogginn loks málið upp,
ábúðarfulhir og meðvitaður. Hann veltir fyr-
ir sér hvort verið geti að Tommi sé helsti
hreinræktaður til að geta verið heill á geði.
Ragnhildi Helgadóttur er blandað í málið,
því hún er náttúrlega ekki síður heilbrigðis-
ráðherra dýra en manna. Síðar í sama blaði
er svo stungið upp á þeim möguleik að
Tommi sé skitsó; sé tveir ólíkir kettir heima
og heiman. Að þessu sinni næst ekki í Ragn-
hildi til að kommentera á þann möguleika,
en landlæknir er hinsvegar ekki frá honum,
en vill að öðru leyti ekki tjá sig um málið.
Mogginn heldur samt sínu striki og birtir
heilsíðu fréttaskýringar um kattaræktun og
hugsanlegar afleiðingar hennar ef of geyst er
farið, eins og grunur leikur á í tilviki Tomma,
sem virðist, samkvæmt lýsingum aðaleig-
andans, oftar vera á baki en trítlandi á fjór-
um jafnfljótum inni í stofum nágrannanna
eða að hrella Bjart með ýktum læðufarssög-
um.
Og þar með sló Mogginn trompin úr hendi
dévíiff. Hann á fréttina hér með — og síðdeg-
ispressunni ekki annað fært en að fara að
huga að öðrum flokkum í fánunni...
HAUKURí HORNI
Á ÞJÓÐVEGINUM
2 HELGARPÓSTURINN