Helgarpósturinn - 14.01.1988, Síða 18

l^onan er heit og mjúk.
Höfðar til hins besta í
manninum. Samt hættu-
legt nú á tímum að móðga
kvenþjóðina og alls ekki
við hæfi. Gaman að sjá
hvernig hún togar og
teygir, fettir og brettir.
Puðar. Svitnar. Eins og í
amerísku bíói. Sviti, hiti
meiri sviti og hiti. Lyftir, og
streðar, en blæs varla úr
nös og lyftir meira. Hraðar.
Önnur höndin upp með
lóðið fast greipt í lófann.
Með belti reyrt um sig
miðja. Spennir líkamann,
orðinn eins og fjaðurbogi,
vöðvarnir kreppast á
handleggnum, gnístir
tönnum og lyftir einu sinni
enn og aftur einu sinni
enn. Annar fóturinn fram
fyrir hinn til að ná betri
stöðu, meira strit og meiri
sviti. Hvarflar kannski að
henni að það væri ein-
faldara að vera bara
heima. Bægir því frá sér
og heldur áfram og lyftir.
Andardrátturinn örari.
Heitur og ör, hraður,
líkaminn spennist, hálsinn
reigist upp eins og í tilraun
til að auðvelda öndunina.
Brjóstið sperrist fram eins
og brjóst á litlum
grobbnum fugli sem er að
hreykja sér yfir ormi sem
hann hefur togað úr rakri
jörðinni. Rakri af rigningu.
Eins og hafi rignt á stúlk-
una í æfingasalnum á
endanum, gráleitur bolur-
inn orðinn dökkur. Þungur
músíktaktur undir magnar
stemmninguna. Líkaminn
allur spenntur. Eins og
ormur hlykkjast hann og
beltið um hana miðja.
Lóðin ganga upp og niður.
Erfitt, andardrátturinn
lætur hærra í eyrum,
stynur, sveitt, mikill hiti,
blautt, eins og úðaregn
hafi hitt hana á gangi í
moldinni, slow motion-
sena. Myndataka. Flassið
speglast í hörundinu.
Endurkastast af sleipu
holdinu. Og aftur. Eins og
eldingu hafi slegið niður.
Lyftir. Lyftir og svitnar. Það
drýpur af henni. Æðaslög
um allan líkamann. Meira.
Meira. Hraðar. Hraðar.
Lóðin ganga upp og niður.
Nettir vöðvarnir hnyklast.
Andardrátturinn verður
hás. Blóðið æðir um
líkamann. Aftur flass.
Spennir líkamann til hins
ýtrasta — og hættir.
Stendur kyrr og skelfur.
KK
SMARTMYND
18 HELGARPÓSTURINN