Helgarpósturinn - 14.01.1988, Side 28

númer, aldur o.s.frv.
Dag einn setur maður nokkur sig
í samband við Fegge-Hansen og
reynist maður þessi hafa selt ímynd
sína erlendu stórveldi sem ætlar að
hagnýta sér hana við njósnir. Til
hægðarauka kynnir hann sig undir
nafninu „Seven Age Madness", en
kýs að koma fram í dagsljósið aftur
með því að nota nýju ímyndina sem
hópurinn var að enda við að hanna.
Eftir nokkrar viðræður fram og til-
baka verður hópurinn sammála um
að þessi nafnlausi maður — hann
er kallaður „den identitetslose" á
dönsku — geti fengið ímyndina ef
hann sigrar í einvígi á móti sjálfum
raunveruleikanum.
Keld Gall Jörgensen
LEIKLIST
Djörfung og dug
Þrátt fyrir núverandi sýningar hjá
Alþýðuleikhúsi og P-leikhúsinu
hafa ekki verið sett upp mörg verk
eftir Harold .Pinter hér á íslandi.
Aðallega er það vegna þess að leik-
rit hans eru flókin og skapa erfið-
leika sem fáir leikstjórar þora að
glíma við. Oftast er enginn sögu-
þráður, og þar sem er söguþráður er
hann langt frá því að vera aðalatriði
leikritsins. í verkum Pinters er það
tungumálið sjálft sem ræður, og ef
til vill er það meira áberandi í Heim-
komunni en í nokkru öðru verki
hans.
Andrés Sigurvinsson og P-leik-
húsið hafa unnið stóran sigur með
því að ná eins miklu og raun ber
vitni úr þessu erfiða leikriti. Burtséð
frá ýmsum vandamálum, sem eru
afleiðingar allra þýðinga á Pinter, er
þessi sýning bráðfyndin og yndis-
lega absúrd. Hjalti Rögnvaldson
leikur frábærlega vel sem Lenni.
Alltaf finnur hann leið til að túlka
þessa persónu, jafnvel þegar hann
þegir. Það sama má segja um Rúrik
Haraldsson, sem hefur miklu minna
hlutverk en Hjalti. Rúrik sýnir allt
það sem atvinnuleikari á að geta
sýnt á sviði þó svo að texti hans sé
ekki mikill. Róbert Arnfinnsson leik-
ur föðurinn Max, með svo miklum
krafti að þegar hann hættir að tala
er nánast hægt að snerta þögnina.
Ragnheiður Arnardóttir er Ruth
eins og Pinter sjálfur hefði viljað
hafa hana. Hún leikur einu konuna
í leikritinu, en eins og Rúrik tekst
henni alltaf að leika með þeim
hreyfingum sem skipta mjög miklu
máli í þessu verki, eða eins og hún
segir: „Ef til vill er hreyfingin mikil-
vægari en orðin sem menn gefa frá
sér." Halldór Björnsson, sem leikur
yngsta soninn, Jóa, er ef til vill að-
eins of líkamlega æstur í sínu hlut-
verki en yfirleitt tekst honum að
túlka græningjann Jóa sem skilur
lítið annað en ofbeldi. Um Hákon
Waage, sem leikur Tedda, er erfitt
að dæma. Að mínu viti er Teddi
lykilpersónan í leikritinu.
Hann hefur fátt að segja (Lenni og
Max tala mest) en á að sýna mikið
vald. „Ef það er skepna í Heimkom-
unni þá er það Teddi," segir Pinter
sjálfur en Hákon virðist frekar vera
týndur í einhverri þoku, að minnsta
kosti fyrir hlé, þar sem hann lætur
hina stjórna öllu. Þetta er mest áber-
andi rétt fyrir hlé þegar faðir hans,
Max, biður Tedda að taka utan um
sig. Á þessu augnabliki er það Teddi
sem á að hóta, en í stað þess virkar
hann vandræðalegur og hálfhrædd-
ur við pabba sinn.
Það sem Pinter sagði um Hús-
vörðinn gildir einnig um flest leik-
rita hans, að þau séu fyndin „að vissu
marki". Þegar markinu er náð tekur
eitthvað annað við sem bæði er al-
varlegra og dýpra. Þó að margt sé
frábærlega vel gert hér vantar ein-
mitt það sem ekki er fyndið, það
sem leyfir áhorfendunum að skynja
dýpri merkingu leikritsins. Að hluta
til verður þessi skortur að skrifast á
reikning Hákons, sem á að vera
sterkari og mun hættulegri en hann
er. Hins vegar átti hann ekki ann-
arra kosta völ vegna þess að það
virðist hafa verið ákveðið að láta
húmor ríkja yfir öliu í sýningunni.
Heimkoman flokkast ekki undir
realisma, en ekki heldur undir
absúrdisma, og þetta hefur Guðný
Richards túlkað vei með leikmynd
sinni. Leikritið vekur margar spurn-
ingar sem leysast ekki á einfaldan
hátt og sumar leysast aldrei. Pinter
heldur því fram að það sé mjög erfitt
að skilja fólk, oftast vegna þess að
fólk vill ekki láta skilja sig. Bak við
slíkan feluleik ríkja ógn og öryggis-
leysi. Aftur á móti verður það að
koma skýrt fram að leikarinn sjálfur
skilji hvers vegna hann segir eitt en
ekki annað, en á þessari sýningu er
þetta ekki alltaf Ijóst.
Þrátt fyrir ýmsa galla er Heim-
koman áhugaverðasta sýningin
sem nú er í gangi. Andrés hefur sýnt
mikið hugrekki með því að setja
þessa sýningu upp. Pinter sjálfur
gafst upp á að ieikstýra eigin verk-
um fyrir löngu. Því miður er verkið
eingöngu sýnt í janúar. Tryggið ykk-
ur miða strax!
Martin Regal
Snöggt kom síld
og fór
Síldin kemur og síldin fer, en í
þessu tilfelli innan þriggja tíma. ís-
lendingar virðast þurfa mikið á
söngleikjum að halda og ég efast
ekki um að þessi eigi eftir að verða
mjög vinsæll. Þetta er hressileg sýn-
ing, full af söng og miklum húmor.
Að vissu marki skapast fjörið af leik-
húsrýminu sjálfu sem gefur svo
miklu fleiri möguleika en önnur
leikhús í Reykjavík. Leikararnir birt-
ast úr öllum hornum hússins, þar á
meðal úr loftinu! Stundum virkar
sýningin meira eins og sirkus en
söngleikur — er ekki verri fyrir það.
Þó margir leikararnir standi sig vel
verða þær Hanna María Karlsdóttir
og Sigrún Edda Björnsdóttir að fá
mest lofið. Þær leika tvær ofboðs-
legar gellur sem láta ekkert fram hjá
sér fara, enda með afbrigðum af-
skiptasamar. Yfirleitt þarf Eggert
Þorleifsson sjaldan að reyna mikið á
sig til að vera fyndinn og þessi sýn-
ing er þar engin undantekning á.
Sama má segja um Guðrúnu Ás-
mundsdóttur sem sýnir hæfileika
sína sem gamanleikari betur og bet-
ur.
Eg sá ekki leikritið áður en það
varð að söngleik en hér skiptir síldin
sjálf afar litlu máli. Stykkið er byggt
upp á persónum sem vinna í síldinni
og vandamálum þeirra. Ólafía
Hrönn Jónsdóttir, sem leikur sveita-
stúlkuna Jöklu, er sérstaklega
skemmtileg og Ponni, leikinn af
Valdimari Flygenring, er mjög sann-
færandi sem skipstjóri sem skilur að
Jökla er eina konan sem getur stað-
ið á móti honum.
En það sem gerir húsið sjálft
skemmtilegt sem leikhús býr einnig
til ýmis vandamál. Til dæmis var
stundum ómögulegt að heyra og sjá
hvað var að gerast þaðan sem ég
sat. Því miður er allt of miklu beint
til þeirra áhorfenda sem best sitja
við sýningunni og ekki nægilegt
jafnvægi þar á. Áð auki er það
greinilegt að sumir leikararnir
kunna ekki að nota míkrófónana á
réttan hátt.
Ef tækið er á bringunni er ekki
hægt að snúa höfðinu án þess að
snúa líkamanum samstundis, ann-
ars er sungið út í loftið og það týnist
algjörlega. Einnig eru nokkrar súlur
sem skyggja á sviðið og fólkið sem
sat efst uppi sá ekki nema neðri
helminginn af leikurunum í svefn-
kofanum á annarri hæð, þar sem
stór hluti leiksins fer fram. Það ætti
að vera hægt að koma í veg fyrir að
slíkt gerist án mikillar fyrirhafnar
og ef til vill er besta lausnin sú að
fækka sætum í salnum.
Það hafa ekki allir gaman af söng-
ieikjum en það er samt ánægjulegra
að sjá íslenska söngleiki en erlenda.
Valgeir Guðjónsson hefur tryggt að
það er aldrei skortur á skemmtileg-
um lögum og textarnir eru meðal
hans bestu. Höfðar jafnt til ungra
sem aldinna, en þar sem það verður
örugglega hægt að sjá Síldina í júní,
tryggið ykkur þá miða á Heimkom-
una fyrst!
Martin Regal
TÓNLIST
Sinfóníuhljómsveit
œskunnar
Þessi fyrirmyndarhljómsveit
starfar með miklum blóma í trássi
við hin margumtöluðu „lögmál
efnahagslífsins" sem þjóðin er
löngu búin að fá ofnæmi fyrir, þökk
sé hagfræðingum og pólitíkusum.
Það sönnuðu tónleikarnir 8. mars sl.
í Menntaskólanum við Hamrahlíð.
Paul Zukofsky dvaldi hér um jólin,
eina ferðina enn, og kenndi og æfði
frá morgni til kvölds. Við eigum
mikið hæfileikafólk í músík, góða
tónlistarskóla, og svo kemur Zuk-
ofsky: þá kemst sannarlega hreyfing á
hlutina. Hann er ekki aðeins einn
besti fiðlari, sem ég hef hlýtt á, held-
ur líka frábær kennari og hljóm-
sveitarstjóri. Það er öllum ljóst
nema forráðamönnum Sinfóníu-
hljómsveitar íslands, sem leyfa sér
þann vafasama lúxus að láta hann
ekki stjórna. Og Zukofsky hefur
fengið frábæra menn héðan til liðs
við sig: Bernharð Wilkinson, Joseph
Ognibene, Joanne Opgenorth, Ás-
dísi Valdimarsdóttur, Arnþór Jóns-
son, Richard Korn og Maarten van
der Valk sem er nýfluttur hingað.
Svo gengu ýmsir ungir hljóðfæra-
leikarar, — sem eru við nám erlend-
is, en dvöldu hér heima um jólin, —
til liðs við æskufólkið og úr því varð
styrkt æskuhljómsveit.
Á efnisskránni voru tvö verk að
þessu sinni, Pákusinfónían eftir
Haydn og þriðja sinfónía Schu-
manns, sem kennd er við fljótið Rín.
Oft hafa viðfangsefnin verið um-
fangsmeiri og nútímalegri, t.d. 9.
sinfónía Mahlers og Vorblót Strav-
inskís, en það er nauðsynlegt að
iðka klassísk og rómantík líka, því
það er undirstaðan. Það er skemmst
frá að segja að flutningur allur var
ótrúlega góður. Maður setur ekki
fyrir sig smávægilega hnökra þegar
ungt fólk spilar, séu gallarnir hvorki
stórvægilegir ná margir og leikið er

SÝNINGIN SEM SLÓ í GEGN Á NÝÁRSDAG!
GILDIHF
Maggi Kjartans yfirflugstjóri og áhöfn hans hafa viðkomu í
mörgum bestu dægurlöndum endurminninganna - og þeir
Pálmi Gunnarsson, Jóhann G. Jóhannsson, Rúnar Júl,
Engilbert Jensen, Einar Júlíusson, Anna Vilhjálms, Magnús
Þór Sigmundsson og fleiri listamenn skapa stemninguna.
Góður matur, fyrsta flokks skemmtun, danshljómsveit
í sérflokki og frábærir gestir gera laugardagskvöldið í Súlnasal
að frábærri byrjun á nýja árinu.
Verð á þessu öllu er aðeins kr. 2.900. Og munið: Þessi dagskrá
verður aðeins í janúar!
Tryggið ykkur far í tíma. Flugfarseðlapantanir í síma 29900.
Brottför kl. 19:00
Flugglaðir hf. tilkynna brottför flugs SAG 66 til dægurlanda öll
laugardagskvöld í janúar. Ýmsar helstu stórstjörnur íslenskrar
poppsögu síðustu tveggja áratuga verða um borð og bera fram
hugljúfar og bráðfjörugar tónlistarkræsingar meðan kokkarnir
á Sögu sýna listir sínar.
28 HELGARPÓSTURINN