Morgunblaðið - 19.08.1965, Blaðsíða 10

MMMMMi
10
MORGUNBLAQID
Fimmtudagur 19. ágúst 1965
ifMMHMMHHII
; v ‘
-rj yjfí C V? |l| Mil 'i iAm i’i « • i'I V J ii 11 i 1« MÉ v Mt m lilaiÍBiffl':; . &&&- ■&& l'jaÍ Ij ■ l 4
mmxLmwmmmmM
MMHKMMnMIIÍlMMHHHIIÍIÍlHÉMÍÍHMiÍÍtfBlMflMÉHHIÉÍiaÉBÍKÉItttÍÍlfeÉHÉÉÍ

UM SÍÐUSTU helgi voru toér-
aðsmót Sjálfstæðisflok’ksins
haldin á Akranesi, Hellu á
Rangárvöllum og Kirkj-ubæj -
arklaustri á Síðu. f>etta voru
síðustu héraðsmót Sjálfstæðis
flökksins í sumar og urðu þau
allls 27 víös vegar um landið.
Fjöldi manns sótti mótin á
ÁSGEIR PÁESSON
hreppstjóri í Framnesi.
öllum þessum þremur stöðum,
og létu menn ekki aiftra sér,
þótt langt væri að fara á móts
stað á stundum. Dagskráin
var með sama hætti og áður.
Þrír ræðumenn voru á hverj-
um stað og Svavar Gests og
hljómsveit hans og söngvarar
sáu um skemmtiatriði og léku
fyrir dansi. Ræðumenn og
skemmtikraftar hlutu ágætar
viðtökur gesta á öllum stöð-
unum. Bjami Benediktsson
forsætisráðherra flutti ræður
á öllum þessum þremur síð-
ustu mótum. Auk hans töluðu
á Akranesi Sigurður Ágústs-
son alþingismaður og Jósef
Þorgeirsson lögfræðingur, á
Hellu Sigurður Óli Ólafsson
alþingismaður og Jón Þorgils-
son fulltrúi og á Kirkjubæjar-
klaustri Ingólfur Jónsson land
búnaðartáðherra og Einar
Oddsson sýskimaður.
Á Akranesi
Héraðsmót Sjálfstæðisfiokks
ins á Akranesi var haldið á
föstudag á Hótiel Akranesi.
Þar eru húsakynni rúmgóð og
hin glæsilegustu og fyllilega
sambærileg við það, sem bezt
gerist hér á landi. Þar var
margt um manninn, sjómenn,
verkamenn og iðnaðarmenn
frá Akranesi, bændur úr ná-
grenninu og sveitum Borgar-
fjarðar og skemmtu sér allir
konunglega, ungir jafnt sem
gamlir. Mótinu stjórnaði
Sverrir Sverrisson skólastjóri.
Þar hittum við að rnáli 2S
ára gamlan A'kurnesing, Sig-
urð Sigurðsson rafvirkja.
Hann er innfæddur Skaga-
maður og eru ættir hans frá
Hafnarfirði og Akranesi.
— Ég kann alveg prýðilega
við mig hérna. Að vísu gæti
margt verið betra. Við þurf-
'um að fá góða höfn og ótal
margt fleira. En hvers virði
væiri lífið, ef við ættum eng-
um verkefnum ólokið, hefðum
ekkert til að byggja upp og
vinna að? Fólkið hérna hefur
það líka gott. Ég var við nám
í Svíþjóð, en þar og í Sviss
hafði mér verið sagt, að ai-
menningur byggi við beat
kjör. Það má vel vera að svo
sé. En kröfurnar til lífsins eru
bara allt aðrar í Sviþjóð beld-
ur en hér. Hér eru til ungir
menn, sem hafa nýlokið námi,
eiga fallegar íbúðir búnar öl'liu
því bezta, sem fáanlegt er. Og
samt geta þessir menn sumir
leyft sér að vera óánægðir,
bara af því að þeir eiga ekki
nýjan bíl eins og maðurinn í
næsta húsi.
Viö unga fólikið megum
ekki krefjast of mikils af þjóð
félaginu. Við eigum ekki allt-
af að einblína á, hvað þjóð-
félagið getur gert fyrir okkur.
Við éigum líka að hugsa um,
hvað við geturn gert fyrir
þjóðfélagið og hvernig við
getum greitt þvi þá skuld,
sem við erum komnir í við
það fyrir að hafa hlotið
menntun.
Það er þessi sifelildi saman-
burður manna hver við ann-
an, sem skapar úlfúð og
óánægju. Þetta kemur fram í
ýmsum myndum. Einna rang-
látast finnst mér, að þegar
lægst launuðu verkamenn fá
nokikur prósent í kauphækk-
un, að þú skulu iðnaðarmenn
og fleiri, sem búa við miklu
betri kjör en verkamenn alitaf
koma á eftir og krefjast sömu
hækkunar, ef ekki meiri.
— Ég hef lesið í blöðum
undan farið, að þið Skaga-
menn yrkið feiknin öll af fer-
skeytlum.
— Já, margir' fást við það.
En svo er nú hitt líika til, að
menn yrki hér aitómljóð.
Þessu kom ég til dæmis sam-
an fjrrir skömmu:
Stúlka eilífðarinnar
gekk einmana á
öldutoppum alheimsins
og starði döprum augum
í ugluspegil hinna
jarðnesku tildurmenna,
sem þvældust eftir
færibandi heimskunnar
úr vöggu vonarinnar
í nautnaskálar
sjálfsblekkingarinnar.
Þar spunnu þeir. sinn
lygavef
Ólafía Davíðsdóttir (t.v.) og Kolbrún Valdimarsdóttir voru
meðal hinna fjölmörgu gesta á héraðsmótinu á Kirkjubæjar-
klaustri.
á rokk ræfildómsins,
og sálariaus snerist sá
rokkur og snerist
unz sími geðveikinnar
hringdi* á öskubíl
vonleysisins,
sem ók síðan vöggu
vonarinnar
að Kirkjugarðsins hliðum.
Og þá var ekki tími til að
biðja Sigurð að skýra atóm-
ljóð si/tt út, því að ekki mátti
hafa af bonum dunandi dans-
inn í salnuon.
Á Hellu
Héraðsmót Sjálfstæðisflokks
ins var haildið á Hellu á
Rangárvölliuim á laugardag.
Það vaj* haldið í samikomusal
veitingahúss Kaupfélagsins
Þörs og stjórnaði Lárus
Gíslason í Miðihúsum þvL
Mótið var sóitt af ungum jafnit
seim gömlum úr nærliggjandi
héruðum og höfðu allir mikla
skemmtun af.
Á Heliu ræddum við við
tvQ bændur, þá Sigiurð Sig-
urðsson á Skammbeinsstöðum
í Holtum og Guðjón Sigur-
jónsson á Grímsstöðum í
Vestur-Landeyjum. Við spyrj-
um Siguið fyrst, hvernig hey-
skapur hafi gengið hjá honum
í sumar.
SIGURÐUR SIGURÐSSON
rafvirki.
— Þetta er með beztu sumr-
um, sem ég man eftir. Hey-
skapur hefur gengið alveg
Ijómandi vel, spretta verið
ágæt og nýting heyja góð. Hér
hafa verið miklir þurrkar í
sumar og því víða vatnsskort
ur. Nú eru komin að þrotum
vatnsból, sem ekki er vitað
til, að þorrið hafi áður. Er
þetta eimkum bagalegt varð-
andi kælingu á mjóikinni.
— Hvert er álit þitt á þeirri
hugmynd, sem fram hefur
komið, að bændur á Austur-
landi fengju hjálp frá yikkur,
sem betur befur gengið að
heyja í sumar?
— Mér lízt ágætlega á þá
hugmynd. Hér eru fjöimargir
bændur, sennilega flestir, af-
lögufærir með bey eftir þetta
ágæta sumar. Þess vegna er
ekkert sjálfsagðara en að við
reynum að hjálpa bændum
fyrir austan eftir beztu getu.
AlLur búskapur er háður
breytilegu ábferði og það get-
ur komið að þvú, að við hér á
Suðurlandi þyrftum á aðstoð
að halda frá bændum í öðrum
landshlutum.
— Hversu stórt er búið á
Skaimmibeinsstöðuim?
— Ég er með rúmlega 20
mjólkandi kýr og 160 kindur.
Það tel ég vera alveg nóg fyr-
ir einn bónda að annast. Það,
sem hjálpar er það, að ég er
búinn að byggja upp á jörð-
inni og’ hef ágætan vélakosit,
t.d. 3 dráttarvélar, og ein-
göngu eir heyjað á véltæku
landi. Öll önnur aðstaða hefur
líka batnað mikið frá því að
ég fyrst man eftir. Samgöng-
ur hafa batnað mikið og nú
er komið gott vegakerfi um
allar sveitir á Suðurlandi.
Þegar ræitt er um landbún-
aðarmál koma ýmsir fraim
með þá tillögu, að hagkvæm-
ast væri að fækka bændum
stórlega og stæklka búin að
sama skapi. Mér hefur aldrei
litizt á þessa hugmynd. Að
vísu e'ru jarðirnar mismunandi
vel fallnar til landbúnaðar
og sumar þeirra erfiðari en
aðrar. En menn verða líka að
hafa í huga, að það kostar
óskaplega mikið fé að gera
eins róttækar breytingar á ör-
skömmum tkna og margir.
vilja, að gerðar verði. Ef við
hugsum okkur t.d., að einn
bóndi væri með 100 kúa bú.
Þá gæti hann aldrei annað
mjöltum með því að þurfa að
fara undir og hreyta kýrnar.
sem ekki þarf að hreyta.
Og það verður ekki á skömm-
um tíma komið upp kúastofni.
Slíkt verður ekki gert nema
á mörgum áratuguim. Ef
bóndi æltar að koma sér upp
100 kúa búi og nota sér nýj-
ustu tækni í stað þess að fá
aðkeyptan vinnukraft, þyrfti
hann þannig að skera þriðju
hverja kú, af því að þær
væru ekki af réttum stofrú,
og það tel ég f járthagslega úti-
lokað. Þá má alltaf búast við
því, að í svo stóru fjósi væru
alltaf 5 eða 6 kýr, sem vsaru
eittlhvað sjúkar á bverjum
tíma. Þær mundu þurfa um-
önnunar við, og mundi það
taika talsverðan tíma.
Hins végar bef ég trú á, að
miklar framfarir eigi enn eft-
ir að verða í land'búnaði okk-
ar, þótt ekki verði um að
ræða byltingu á S'tuttum tíma.
Ég trúi því, að það sé aðeins
tímabundið ástand, að ungir
menn vilji ekki leggja'búskap
fyrir sig. Það er ofur skiljan-
legt, að margir bænduir hiki
við að legigja í miklar fram-
kvæmdir á jörðum sínum,
þegar þeir þurfa alltaf að búa
við það öryggisleysi að geta
ekiki selí öðrum eignir sínar
fyrir fu'llt verð eða jafmvel
að fá ekkert fyrir þær, ef svo
skyldi fara, að þeir einhverra
hluta vegna væru neyddir til
að hætta að búa sjólfir.
Það, sem mér þyikir erfið-
ast við búskapinn, er ófrelsi
bóndans. Hann verður alltaf
að geta sinnit sínum kúim.
Hann getur aldrei farið frá
búi sínu, má helzt ekiki verða
lasinn í einn daig. Og hann
verður að kóma mjólikinni frá
sér á hverjum degi. í þeim
efnum munu heimilistanikarn-
ir sem Mjólkurbú Flóamanna
æitlar að koma upp, verða
bændum mikil hjálp. Ég er
þeirrar sikoðunar, að bænda-
samtökin ættu að gangast fyr-
ir þvL að fengnir verði menn
til að leysa bændur af við
störf þeirra þegar þörf kref-
ur. Með því væri lífið miklu
léttara fyrir bændur. Og ég
tel líka alveg sjálfsagt, að
þeim mönnum yrði greitt vel,
sem tækju að sér að annast
bú annanra um lengri eða
slkemimri tima.
Síðan spjöLlum við viS
Guðjón á Grímssitöðum, og
fyrst spyrj'Uim við hann um
fólagsliífið í Vestur-Landeyj-
uim.
— í okkar hreppi er starf-
andi kraftmi'kið ungmennafé-
lag. Það stendur fyrir þorra-
blótum, beldur spilavistir og
gengst fyrir skemmtiferðum
á sumrin. Félagsheimilið otok-
ar, Njálsbúð, er ekki stórt, en
það er vinalegt og henitar fé-
lagslífi okkar ágætlega. Á
haiustin er fjörugt í Akureyjaar
réttum, og þá höldiuim við
mikla skemimtun í Njáisbúð.
í samikomuhúsimj, er skólinn
að vetri til, og er börnunum
ekið til og frá skólanum. Þesa
má líka gðta,‘ að læknaþjón-
usta er ágæt hér í sýslunni.
Hér sfarfa tveir góðir læknar
og erum við þannig miklu
betur á vegi staddir en bænd-
ur víða annars staðar.
— Hversu stór er jörðin þín,
Guðjón?
— Fyrir skömrnu keypti ég
næstu jörð við Grímsstaði og
á þeim báðum er ræktað land
um 37 hektarar. Bústofninn er
hiáilft annað hundrað fjár og
27 nautgripir þar af 16 mjólik-
andi kýr. Heyskapur hefur
gengið ágætlega hjá mér eins
og öðrum hér, og þarf ég þvi
ekki að kvíða vetrinum. 1
fyrra byggði ég nýtt fjós og
var til þess vandað eftir föng-
um. Ég þairf t.d. aldrei að
moka flór, og heyið er flutt
á færibandi til kúnna. Þannig
að það tekiur ekki nema 5 min
útur að gefa 30 gripum.
GUÐJÓN SIGURJÓNSSON
á Grímsstöðum.
Búskapur er mikið breyttur
frá því að ég fyrst man eftir.
1 Vestur-Landeyjuim eiiga t.d.
allir bændur að minnsta kosti
tvær dráittarvélar og önnur
tæ'ki eftir því. Við gerum sjálf
ir við vólar ofckar, þegar þær
bila, nema þegar um stærri
viðgerðir er að ræða. Þá leit-
um við til kaupfélaganna, og
er þjónusta þeirra á'gæt. Þau
iáta landbúnaðaTiæki sitja
fyrir með viðgerðix, sérstak-
lega yfir sláttinn. Mér virðist
sem menn sfcipti við bæði