Morgunblaðið - 27.02.1969, Qupperneq 8

8
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. FEBRÚAR 1969
Bæjarstjóm Vestmannaeyja á hátíðarfundinum. Frá vinstri: Guðlaugur Gíslason, alþingismað-
ur, Björn Guðmundsson, útvegsbóndi, Jón I. Sigurðsson, hafnsögumaður, Gísli Gíslason, stór-
kaupmaður, Magnús Magnússon, hæjarstj., Magnús Jónasson, bæjarritari, Gunnar Sigurmunds
son, prentari, Garðar Sigurðsson, kennari, Jóhann Kristjánsson, póstafgreiðslumaður, og lengst
til hægri er Sigurgeir Kristjánsson, forseti bæjarstjórnar í ræðustól. (Ljósm. Mbl. Sigaxrgeir)
Frá hátíðarfundi bæjar-
stjórnar Vestma nnaeyja
Einar Guttormsson, sjúkrahúslæknir, var kjörinn heiðursborg-
ari Vestmannaeyja á hátíðarfundinum. Á myndinni er Einar
og kona hans, Margrét Pá'sdáttir.
Einar Guttormsson, sjúkrahús
læknir, var kjörinn heiðurs-
borgari Vestmannaeyja á fund
inum og ffleirj mál voru af-
greidd.
Á vori komanda, eða nán-
ar tiltekið dagana K.—17.
júní, verða almenn hátíðar-
höld í Eyjum í tilefni 50 ára
kaupstaðarafmælisins. Verður
efnt til fjölþættrar dagskrár
með sýningum ýmsum o.fl.
urgeir Kristjánsson, setti fund
inn með ávarpi. Samkór Vest-
mannaeyja söng þjóðsöng
Vestmannaeyja „Yndislega
Eyjan mín“, lag Brynjúlfs Sig
fússonar við ljóð Sigurbjörns
Sveins'sonar. Jóhann Gunnar
Ólafsson, fyrrverandi bæjar-
stjóri í Vestmannaeyjum,
flutti erindi uim þróun kaup-
staðarins í 50 ár. Þá tók bæj-
arstjórn til afgreiðslu þau
mál, sem fyrir fundinum lágu.
EINS og sagt 'hefur verið frá
í Mbl., hélt bæjarstjórn Vest-
mannaeyja almennan hátíðar-
fund þann 14. febrúar sl. í ti1-
efni þess, að 50 ár voru liðin
frá fyrsta fundi bæjarstjórnar
Vestmannaeyja. Fundurinn
var haldinn í Samkomuíhúsi
Vestmannaeyja og var hann
fjölsóttur.
Forseti bæjarstjórnar, Sig-
Jóhann Gunnar Ólafsson flyt-
ur erindi sitt um þróon kaup
staðarins sl. 50 ár.
Guðlaugur Gíslason, aiþingis
maður, í ræðustól á hátíðar
fundinum.
Samkór Vestmannaeyja söng undir stjóm Martins Hunger.
SÆLURÍKIÐ
Eftir Guðmund Steinsson
Leikstjóri: Kristbjörg Kjeld
Tónlist: Magnús Blöndal Jóhannsson
Leikmynd og búningar:
Messiana Tómasdóttir
MENN í leit að sæluríki, eða
sæluríki í leit að mönnum. Gam-
alt minni vakið úpp í leikriti
Guðmundar Steinssonar, en án
sýnlegs árangurs.
Hverjir hafa ekki hugleitt
sæluríkið, hvaða rithöfundur hef
ur látið spurningunni um það
ósvarað? Kannski er aðeins eitt
sæluríki til á ’örðunni: viðleitni
mannsins til að stefna hærra.
Guðmundur Steinsson virðist
ekki komast að annarri niður-
stöðu en þeirri, að ekkert sælu-
riki fyrirfinnist, það sé í raun-
inni blekking. Leitinni er samt
haldið áfram í lokin, þrátt fyrir
allt.
Vissum manngerðum, réttara
sagt táknum, er stefnt saman:
lögfræðingi, biskupi, hermanni,
kaupmanni, gömlum manni, pilti
og stúlku.
Gamli maðurinn gefst upp á
miðri leið, en hin komast til
lands sem að minnsta kosti í fá-
um dráttum, minnir á okkar. Þar
er borg, hamast við að byggja
mikla kirkju, en verkamennirn-
ir eru með formælingar á vör-
um. í þessu „3æluríki“ staðnæm
ist aðeins kaupmaðurinn, hin
eru dæmd til að hafa sig á brott.
Leikritið nær hámarki fyrir
framan hlið sæluríkisins að
morgni þegar dómararnir birt-
ast, hlusta þögulir á varnar-
ræður hvers og eins. Það er
helst í þessum þætti leiksins, að
leikritahöfundurinn Guðmundur
Steinsson sýnir að honum er
ekki alls varnað En undarlega
dauft og máttvana er flest það,
sem 'leikararnir eru látnir segja,
þrátt fyrir góðan leik, ekki ó-
skemmtilega leikmynd og bún-
inga, og síðast en ekki síst
kunnáttusamlega leikstjórn. Því
miður er flest of útvatnað í leik-
ritinu til þess að vekja athygli,
forvitni.
Sýningin er auðsýnilega vel
æfð, og á Kristbjörg Kjeld leik-
stjóri heiður skilinn fyrir þá um
byggju, sem hún ber fyrir verk-
inu. Hún bjargar því, sem bjarg
að verður.
Leikendurnir standa sig flest-
ir með ágætum: Sigurður Karls-
son í hlutverki lögfræðingsins,
Leifur ívarsson í hlutverki bisk-
upsins, Jón S. Gunnarsson í hlut-
verki kaupmannsins, Erlendur
Svavarsson í hlutverki her-
mannsins, Jón Júlíusson í hlut-
verki bóndans og Jón Hjartar-
son í hlutverki gamla mannsins.
Björg Davíðsdóttir kemur
fram sem dálítið hikandi leik-
kona, sem nær engu að síður
að túlka stúlkuna samkvæmt
ski'lningi höfundarins. Kjartan
Ragnarsson er aftur á móti illa
fallinn til að fara með hlutverk
piltsins. Hann er sýnilega fædd
ur gamanleikari eins og mörg
dæmi sanna.
Messíana Tómasdóttir má vel
við una. Heniiar hlutur í sýn-
ingunni er án efa ekki veiga-
minnstur þótt skreytingar henn
ar orkuðu ekki svo mjög á und
irritaðan.
Magnús Blöndal Jóhannsson
er hvarvetna stoð og stytta, þar
sem tónlist hans heyrist. Hann
hefur valið þann kostinn að yf-
irgnæfa ekki, héldur undirstrika
og sjaldan heid ég að sá mátt-
ur, sem nútímatónlistin býr yfir,
sé hún samin af góðu tónskáldi,
hafi komið betur fram en í Sælu
ríki Guðmundar Steinssonar.
Gríma er leikflokkur, sem ger
ir virðingarverðar tilraunir til
að kynna íslenska leiklist. Það
er beinlínis skylda leikhúsgesta,
að fýlgjast með störfum hennar,
þótt eitthvað muni hún hafa lát-
ið á sjá upp á síðkastið, svo
ekki sé fastar kveðið að orði.
Þess vegna er ástæða til þess að
leiksýning eins og Sælurikið,
þótt ekki sé fyrir annað en hug-
kvæmni í uppsetningu, sé sótt,
krufin til mergjar at hverjum á
horfanda, spurt ef til vill: Er
þetta heppilegt dæmi um hvar ís
lensk leikritun er á vegi stödd?
Jóhann Hjálmarsson.
Sviðsmynd: T.v. Björg Davíðsdóttir, Kjartan Ragnarsson, Jón S.
Gunnarsson og Sigurður Karlsson.