Morgunblaðið - 14.06.1979, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. JÚNÍ 1979
VlEP ‘<p
KAFP/NO 1
I>að er ekki von að þú svona ný í starfi vitir það að fólk er óvant
því á skrifstofum hins opinbera, að sagt sé takk!
Það liði yfir þau heima í Grinda-
vík ef þau vissu að ég sæti í
baðkari með karlmanni!
Hvað eru mann-
réttindi?
Anna Hannesson hafði sam-
band við Velvakanda og hafði
eftirfarandi sögu að segja:
Morgun einn um kl. 11 var ég
stödd við Austurstrætið og beið
eftir strætisvagninum. Þá kom
eldri kona út úr verslun þar rétt
hjá. Konan var um það bil 65 ára
og gekk mjög rólega út úr verslun-
inni. Kom þá afgreiðslustúlka og
eigandi verslunarinnar þjótandi
út og undu sér að konunni og
byrjuðu á því að rífa af henni
töskuna. Mér skildist þá að þau
sökuðu gömlu konuna um þjófnað.
Gamla konan grét og sagði í
sífellu: „Eg gerði ekkert", en
afgreiðslustúlkan sagði að hún
ætti eftir að borga eitthvert efni,
en konan hélt í annarri hendinni á
poka sem á stóð 1300 krónur.
Konan tók upp veski sitt og lét
eigandann fá 200 krónur sem hann
tók við en er hann bað konuna að
koma inn sagðist hún ekki vilja
það. En það liðu 15 mínútur áður
en afgreiðslustúlkan og eigandinn
létu konuna fara. Margt fólk hafði
safnast í kringum þau þar sem
þetta var á mesta annatíma í
stærstu verslunargötu borgarinn-
ar.
Ég hef aldrei séð svona ljótar
aðfarir. Ég er útlendingur og mér
hefur alltaf fundist ísland vera
frjálsasta land í heiminum. En ég
veit ekki hvað mannréttindi eru ef
einhverjum líðst að saka eldri
konu um þjófnað og stöðva hana
og spyrja í þaula í mestu
verslunargötu Reykjavíkur og á
mesta annatíma í þokkabót.
Það var auðséð á konunni að
hún var enginn þjófur og ég talaði
við hana á eftir. Hún var mjög
miður sín, hún var hrædd og
feimin, en hún sagðist ekki hafa
gert neitt. Ég hef sjálf unnið í
verslun og hef alltaf haldið þá
reglu að ekki mætti saka við-
skiptavin um þjófnað nema að
vera algjörlega viss í sinni sök.
Það nægir ekki að halda að við-
komandi hafi stolið einhverju. Og
svo mikið veit ég að þessi góðlega
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Vissulega er vafasamur mögu-
leiki betri en enginn. Og venju-
lega er því svíning ckki rcynd
nema annað betra sé ekki fyrir
hendi. En hvenær er svíning
skársti kosturinn?
Austur gaf, austur-vestur á
hættu.
Norður
S. 102
H. K4
T. K10532
L. KD75
Vestur
S. G
H. D97632
T. 9864
L. 32
Suður
S. ÁK94
H. G
T. G7
Austur opnaði á einum spaða og
suður stökk i þrjú lauf, sem
norður hækkaði beint í fimm lauf
og varð það lokasögnin. Vestur
spilaði út spaðagosa.
Sagnhafi spilaði spilið beint
eftir sínu nefi. Hann tók fyrsta
slaginn með kóng, tók trompin og
svínaði síðan tígultíu. Austur tók
þattvo slagi á tígul og einn á
hjarta — Búið spil.
Að vísu var ekki útilokað, að
vestur ætti tíguldrottninguna. En
eftir sögn austurs var mjög
ósennilegt, að tígulsvíningin tæk-
ist.
En aftur á móti mátti telja
öruggt, að austur ætti báða ásana.
Og útspilið, spaðagosinn, blátt
áfram sagði drottninguna vera á
hendi austus. Og að þessu athug-
uðu var hægt að vinna spilið
þannig. Láta spaðatíuna undir
gosann og kónginn í fyrsta slag.
Taka síðan á trompás og kóng og
svína spaðaníunni. Láta lága
hjartað frá borðinu í spaðaásinn
og trompa fjórða og síðasta spað-
ann í borðinu. Þá væri undirbún-
ingnum lokið og austur mætti eiga
næsta slag þegar hjartakóngnum
væri spilað. Hann ætti þá fárra
kosta völ. -Gæti spilað öðrum
hálitanna út í tvöfalda eyðu eða
spilað tígli. Og þessir kostir gefa
báðir ellefta slaginn.
Austur
S. D87653
H. Á1085
T. Ád
L. 4
Hverfi skelfingarinnar
Eftír Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
63
kreppti hnefana svo að neglurn-
ar skárust inn í lófann. Svo leið
ósjálfrátt undrunarstuna frá
brjósti hennar, þegar veran
kom inn í geislann frá götuljós-
inu. Enda þótt kraginn væri
brettur upp var Caja ekki
nokkra stund í vafa um hver
þar var á ferð. Já, auðvitað
þetta hafði verið röddin í sím-
anum.
Hún stóð grafkyrr og reyndi
að vera róleg þegar hringing
dyrabjöllunnar skar í eyrum.
Góð stund leið svo virtist gest-
urinn óboðni verða fyrir ein-
hverri truflun eða hvort hann
varð var einhverra mannaferða
því að loks gafst hann upp og
hraðaði sér á brott. Hún kveikti
aftur ijósið, gekk úr skugga um
að tjöidin væru vel dregin fyrir
alla glugga. Hreiðraði aftur um
sig í sófanum og sökkti sér ofan
í Billedbiadet..
Hún hlaut að hafa sofnað.
Allt í einu var hún glaðvöknuð
og ieit á úrið sitt. Klukkuna
vantaði fimm mínútur í eliefu.
Hljóð utan úr forstofunni barst
að eyrum hennar og hárin risu
á höfðinu af skelfingu. Það var
ljós frammi. Kirsten hafði ekki
haft lykil. Þú verður hér þegar
ég kem hvort eð er, hafði hún
sagt.
Dyrnar opnuðust hægt. Bo
stóð í gættinni. Hann hvarflaði
augum um stofuna og stöðvaði
við Caju, ailhissa.
— Bo, æpti hún ær af gieði.
Hún stökk til hans, krækti
höndunum um háls hans og
kyssti hann tryilingslega og
hjúfraði sig að honum cins og
barn.
Ilann iosaði sig gætilega úr
faðmlaginu og spurði lágróma:
— Hvar er Kirsten?
— Hún er hjá ... já en Bo, af
hverju ertu svona í framan?
Hvað hefur komið fyrir, vein-
aði hún.
— Ekkert sem er í frásögur
færandi, svaraði hann stutt-
lega. Hann var þakinn djúpum
rispum á kinnum og hálsi. —
Hjá hverjum er Kirsten?
— Hjá arkitektinum, sagði
Caja til skýringar. — Þess
vegna er ég að gæta að Lars. ó,
Bo, ég hef verið svo hrædd um
þig. Heldurðu að nokkur hafi
séð þegar þú komst.
Hann hristi höfuðið og kast-
aði sér niður f stól. Caja settist
á góifið við stólinn, tók um
hendur hans og strauk þær
gætiiega meðan hún horfði fast
á hann.
— Hvað hefur eiginlega kom-
ið fyrir þig? spurði hún aftur.
— Ég lenti í slag, svaraði
hann stuttur í spuna. — Ég
verð að fá mér sfgarettu. Eru
þær tiJ?
Ilún spratt á fætur og skund-
aði að sófaborðinu, fann síga-
rettu og kveikti í með borð-
kvcikjaranum. Svo gckk hún
aftur til Bos og settist á stól-
arminn og horfði á hann til-
beiðslulegu augnaráði. Hann
sogaði græðgisiega að sér reyk-
inn.
— Hvað segir íólk hér í
grenndinni? spurði hann svo.
— ó, þú getur ekki ímyndað
þér hvað margir eru andstyggi-
iegir, sagði hún og tárin
spruttu í augum hennar. — Þau
trúa öll að það sért þú sem
gerðir það.
Ilún lagði vanga sinn að hans
og hvíslaði:
— En ég veit að það varst
ekki þú ...
— Hvað veizt þú? sagði hann
hörkulcga og grcip f handlegg
hennar svo að hún kveinkaði
sér. — Á ég að segja þér
hvernig ég fékk þessi sár í
andlitið?
Hún kinkaði þegjandi kolli.
— Það var kvenmaður sem
reif mig svona og tætti þegar ég
tók hana kverkataki í nótt sem
leið.
Caja hrast í grát. Bo saug
djúpt að sér reykinn áður en
hann tók um andlit hennar og
kyssti tárvota kinnina.
— Ég trúi því ekki, hvfslaði
hún skömmu síðar. — Þú gætir
aldrei gcrt svoleiðis.