Morgunblaðið - 11.07.1984, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. JÚLl 1984
Guðrún Gísla-
dóttir — Minning
Amma mín, Guðrún Gísladóttir,
er farin úr sjáandi lífi í annað og
betra tilverustig. Er ég frétti af
andláti hennar kom það mér mjög
á óvart, þvi einhvern veginn svona
innst inni fannst mér að þessi
erna og andlega hrausta kona,
„hún amma mín,“ ætti mörg ár
eftir ólifuð.
Ég man, að það var alltaf viss
viðburður í minni bernsku að fara
niður til ömmu og afa, og fá rúg-
brauð með osti og smjöri — sem
var þykkara en brauðsneiðin sjálf.
Að ógleymdum jólum og páskum,
þá voru alltaf haldnar veislur sem
glöddu okkur barnabörnin.
Já, örlætið og hlýjuna vantaði
ekki hjá ömmu og afa.
„Það var svo gaman að fara
niður til ömmu löngu," sagði dótt-
ir mín við mig um daginn. „Nú get
ég ekki heimsótt hana lengur," en
eftir langa þögn: „Pabbi, ég heim-
sæki hana bara seinna, þegar ég
fer til Guðs.“
í þessum saklausa barnshuga
felst minning um góða konu og í
hjarta minu á ég minningu sem
fylgir mér allt mitt líf.
Eg vil þakka ömmu minni fyrir
allt og allt með orðum úr
Spámanninum eftir Kahlil Gibr-
an.
Og hvað er að hætta að draga andann
annað en að frelsa hann frá friðlausum
öidum lífsins, svo að hann geti risið
upp í mætti sínum og ófjötraður leitað
á fund Guðs síns?
Ættingjum og venslafólki votta
ég mína samúð og samhryggð með
þessum orðum:
Sorgin er gríma gleðinnar.
Og lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum.
t
Eiginmaöur minn og faöir,
JAKOB ALFREÐ STEFÁNSSON,
Ásvallagötu 10,
lést i Borgarspítalanum 7. júlf.
Ráöhildur Guömundsdóttir,
Valgeröur Jakobsdóttir.
Maöurinn minn. t ÁGÚST INGI DIEGO,
Bérugötu 34,
lést 9. júlí. Léra Cummingi Diago.
t
Útför eiginmanns míns,
ÞORSTEINS AUSTMARS,
Hvannavöllum 2, Akureyri,
veröur gerö frá Akureyrarkirkju fimmtudaginn 12. júlí kl. 13.30.
Fyrir mfna hönd, barna okkar, tengdabarna, barnabarna, og
barnabarnabarna,
Sigrún Áskelsdóttir.
t
Móöir okkar,
ELÍNBORG EIRÍKSDÓTTIR,
húsfreyja,
Knarrarnesi, Mýrarsýslu,
andaöist 30. júnf sl.
Bálför hefur fariö fram í kyrrþey samkvæmt ósk hinnar látnu.
Eiríkur Árnason,
Guömundur B. Árnason,
Erlendur G. Árnason,
Guörfóur J. Árnadóttir.
t
Innilegar þakkir fyrlr auösýnda samúö og hlýju viö fráfall
HALLDÓRSRUNÓLFSSONAR.
Sérstakar þakkir færum viö starfsfólki á öldrunardeild Landspítal-
ans aö Hátúni 10.
Katrfn Valdimarsdóttir,
Kristbjörg Halldórsdóttir,
Runólfur Halldórsson,
Hulda Matthfasdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra sem sýnt hafa okkur samúö og vinarhug
viö andlát og útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur, afa
og langafa,
LÚDVÍKS ÁGÚSTS NORDGULEN,
fyrrverandi sfmaverkstjóra,
Brávallagötu 8.
Þórunn Nordgulen,
Lúóvík Siguröur Nordgulen, Sigrföur Einarsdóttir,
Ásta Lúóvfksd. Nordgulen, Ásgeir Karlsson,
barnabðrn og barnabarnabörn.
Og hvernig ætti það öðruvísi að vera?
Þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði
getur það rúmað.
Megi það sem valdið hefur sorg
ykkar
gera ykkur glaða.
Jón Emil Kristinsson.
í dag verður Guðrún Gisladóttir
lögð hinstu hvílu við hlið lífsföru-
nautar sins um fimmtíu ára skeið,
Jóns Lýðssonar, er hún missti
fyrir rúmlega áratug.
Þau hjón voru af aldamóta-
kynslóðinni, þeirri kynslóð sem á
mannsaldri hreif þjóðina úr fá-
tækt til rikidæmis og núlifandi ís-
lendingar eiga efnalega velmegun
sína að þakka. Líf þeirra hjóna
endurspeglar dug og áræði kyn-
slóðar þeirra. Sjálf brutust þau
með elju og ráðdeild úr fátækt til
bjargálna. Þau lögðu alúð við upp-
eldi barna sinna og höfðu vakandi
auga með velferð þeirra, og einnig
fjölskyldna þeirra i fyllingu tim-
ans.
Börn þeirra Guðrúnar og Jóns
voru mörg. Uxu þau úr grasi í
skugga heimskreppunnar. Hefur
verið ærinn starfi að standa fyrir
stóru heimili i Reykjavík á þessum
árum, er atvinnuleysið var stöðugt
i sjónmáli og ógnaði tilveru þorra
heimila bæjarins. En Guðrún
stóðst þessa raun með prýði. Með-
an heilsa entist, og raunar miklu
lengur, féll Guðrúnu aldrei verk
úr hendi. Voru afköst hennar oft
með ólíkindum. Yfir heimili henn-
ar ríkti jafnan myndarbragur og
gestrisni var henni i blóð borin.
Rausnarskap hennar var og við-
brugðið. Hún var glöð i lund, fróð
og ræðin í bestu merkingu þess
orðs, ekki sist er liðna daga bar á
góma. Ákveðin var hún í skoðun-
um, stóð fast á sínu og lét engan
komast upp með moðreyk.
Atvikin höguðu því á þann veg,
að flest börn þeirra Guðrúnar og
Jóns stofnuðu heimili i húseign
þeirra hjóna að Grettisgötu 73,
þar sem þau hjón bjuggu lengstan
sinn aldur. Þetta nábýli var til að
tengja Jón og Guðrúnu sterkari
böndum við börn sín og tengda-
börn, og barnabörnunum gafst
kostur á daglegri umgengni við
Minning:
Kristinn Hjörleifur
Magnússon skipstjóri
Fæddur 13. aprfl 1918
Díinn 3. júlí 1984
Þeim mönnum fækkar nú óðum,
sem háðu skefjalausa baráttu við
Ægi um og fyrir miðbik þessarar
aldar. Að sækja sjó á litlum bát-
um við hafnleysi suðurstrandar-
innar hefur ekki verið á færi allra.
Þar hefur þurft kunnáttu, skap-
festu og æðruleysi augliti til aug-
litis við vægðarlaust brimið.
Einn þessara manna, Kristinn
Hjörleifur Magnússon, fyrrver-
andi skipstjóri lést í Borgar-
sjúkrahúsinu 3. júlí sl. eftir erfið
veikindi. Sú fregn kom þeim sem
þekktu hann ekki algerlega á
óvart. Átján ár eru síðan hann
varð fyrir alvarlegum heilsubresti
af völdum heilablæðingar og bar
þess menjar æ síðan. Hann hafði
verið skipstjóri á bátum í Sand-
gerði allar götur síðan 1941. Það
hefur því verið þungt áfall fyrir
mann á besta aldri að missa að
mestu starfsþrekið. Fötlun sina
bar hann þó af sama æðruleysinu
og þegar hann horfðist i augu við
brimölduna við erfiða sjósókn á
árum áður. Hann stundaði létta
vinnu þar til á útmánuðum, sótti
mannamót og ferðaðist.
í einkalffi var Kristinn gæfu-
maður. Árið 1942 kvæntist hann
Aðalheiður Halldórs-
dóttir — Minning
Við vinamissi verður okkur
helst hugsað til gengins tíma, hins
skamma og undarlega ævintýrs
sem tilvera okkar er.
Þannig er mér farið nú við frá-
fall vinkonu minnar, Aðalheiðar
Halldórsdóttur. Þrjátíu og sex ár
er stór kafli í æfi hvers. Samt eru
svo gamlar minningar skýrar frá
fyrstu kynnum minum við þessa
fríðu og fínlegu konu þar sem hún
sat í myndarlegu heimili sínu við
hannyrðir en hún var einstaklega
hög og afkastamikil á þeim vett-
vangi. Þá hófst kunningsskapur
milli mín og verðandi tengdamóð-
ur minnar sem með árunum
breyttist í hlýja vináttu.
Aðalheiður var fædd á Eskifirði
10. nóvember 1907. Þegar starfs-
æfi hennar hófst varð hún eins og
margt alþýðufólk að leita vítt um
land eftir atvinnu. Hún varð aldr-
ei aftur heimilisföst á Austurlandi
en leit alltaf á sig sem Austfirðing
og bar sífellt í sinni austfirska
glaðværð.
13. maí 1932 giftist hún Jóhanni
Hjörleifssyni sem seinna varð út-
fararstjóri Fossvogskirkju. Eðl-
iskostir beggja, glaðlyndi og prútt
dagfar varð þeim til farsældar og
vissi ég ekki betra hjónaband.
Held ég enginn skuggi hafi fallið á
t
Eiginkona mín, móölr, tengdamóöir og amma.
GUÐNÝ SIGRÍÐUR SIGURDARDÓTTIR,
Meöalholti 4, Hafnarfiröi,
sem lést þann 5. júlí veröur jarösungin frá Þjóökirkjunni í Hafnar-
firöi 12. júlí kl. 13.30.
Jón Guöni Hafdal,
Siguröur Pétursson,
Stafén Pétur Jónsson,
Siguröur Karl Árnason,
Jón Þórir Jónsson,
Ellert Högni Jónsson,
Vigdís Helga Jónsdóttir,
Hafþór Hafdal Jónsson,
Katrín Sigríóur Jónsdóttir
og barnabörn.
Árdis Siguröardóttir,
Birna Matthíasdóttir,
Lilja Matthiasdóttir,
Heiöveig Helgadóttir,
Siguröur Hauksson,
Margrét Gunnarsdóttir,
afa og ömmu. Það eru gæði, sem
börn og unglingar nú á dögum
njóta í sífellt minna mæli í kjölfar
þess umróts, sem orðið hefur á
öllu fjölskyldulífi síðustu áratug-
ina. Fyrir barnabörnin var það
ómetanlegt öryggi að vita af
björtu og hlýju heimili afa og
ömmu í kallfæri. Þar voru þau
ætíð velkomin. í eldhúsinu var
amma, og ekki stóð á góðgerðum
af þeirri gerðinni, en einkum
hugnuðust litlum munnum.
Sömu hlýju og athygli nutu
barnabarnabörnin síðar. Er Guð-
rúnu varð erfiðara að bera sig um,
varð nánast föst venja að halda
sem leið lá af fæðingarstofnun og
kynna nýjan þjóðfélagsþegn lang-
ömmu. Guðrún tók þá börnin í
fang sér og hjalaði við þau stund-
arkorn. Við skírn þeirra færði
Guðrún þeim ætið Passíusálma
Hallgríms Péturssonar að gjöf.
Okkur, sem að þessum skrifum
stöndum, þykir vænt um þessar
gjafir Guðrúnar. Finnst okkur val
hennar á skírnargjöfum til barna-
barnabarna benda til þess, að hún
hafi verið trúuð á „þjóðlegan
hátt“. Hún hafi metið sálmaskáld-
ið góða að verðleikum fyrir
skáldgáfu og trúarhita, rétt eins
og mætir íslendingar hafa gert í
300 ár.
Eftir langan og farsælan ævi-
dag var Guðrún mjög tekin að
tapa heilsu, þótt andlegu atgervi
héldi hún til hinstu stundar. Af
dauðanum stóð henni engin ógn. 1
huga hennar var hann miklu
eftirlifandi konu sinni, Ingibjörgu
Steinunni Eyjólfsdóttur. Þar eign-
aðist hann þann förunaut sem
aldrei brást. Trú hennar, jákvæð
hugsun og fegurð hins einfalda lífs
studdu hann og börnin á erfiðum
sambúð þeirra. Mörg dæmi um
einhug og samvinnu þeirra eru til-
tæk, þó held ég að elja og sam-
heldni hafi birst einkar ljóslega í
endurnýjun sumarhúss þeirra og
ræktun lóðar þess.
Þau eignuðust fjögur börn Guð-
rúnu Hafdísi, gift undirrituðum,
Halldóru Eddu, gift Magnúsi V.
Ágústssyni, flugmanni, Sveinn
Einar, raftæknir, kvæntur Ester
Árelíusardóttur, og Sigríður
Magnea, gift Ragnari Einarssyni,
bókbindara, búsett á Akureyri.
Barnabörn eru þrettán og
bamabarnabörn eru þegar tíu. Er
það mannvænlegt fólk og þeir sem
sprottnir eru úr grasi hafa komist
vel til manns.
Á yngri árum kunni Aðalheiður
skil á fleiri sporum en sporum nál-
arinnar. Voru þau hjón oft fengin
v